Depeche Mode Sportpaleis/Antwerpen 23/01/2006

Ruim 20 jaar geleden zagen we de toen nog jonge DM op Rock Torhout. Van dat moment herinneren we ons vooral dat het “not done” was te outen dat je wel pap lustte van het electro viertal. Intussen is gebleken dat die attitude goed fout was want het verzamelde werk van de groep telt inmiddels tientallen klassiekers en ook met hun live-reputatie ging het doorheen de jaren alsmaar méér de goede kant uit. Het immense succes dat de groep ook vandaag nog kent viel ook af te meten aan de snelheid waarmee hun concert in A’pen uitverkocht raakte. Om er te kunnen bij zijn bleek het dus een terechte beslissing om vorige zomer bij de start van de voorverkoop meteen kaarten te bestellen. Het afkondigen van een nieuwe toer werd vergezeld van nieuw werk. Het eerste bewijsstuk hiervan, de singel ‘Precious’, klonk sterk verwant aan het ‘Violator’ geluid en dat stelde ons - geheel terecht - meteen gerust voor wat volgde op ‘Playing the angel’. Dit was opnieuw een DM-plaat die kon boeien van begin tot einde! Benieuwd dus wat het zou worden met DM live.
De avond begon in A’pen dan ook sterk met een koppel nieuwe songs ‘A pain that I’m used to’ en ‘John the revelator’ gevolgd door het oude ‘A question of time’. Dave Gahan jongleerde wederom naar hartelust met het microfoonstatief en greep de zaal van meet af aan bij de nek. Toch sloeg na dit fel openingstrio de sfeer wat om naar een brave luistersessie middels verzorgde versies van ‘Policy of truth’ en ‘Precious’. Ook bij ‘Suffer well’, ‘Macrovision’, ‘I want it all’ en het later in de set gestopte ‘Sinner in me’ bekroop ons datzelfde gevoel. Niet dat de aandacht verslapte maar het spreekwoordelijke vuur kwam maar niet in de buurt van de lont. Toen de setlist al ruim de helft had overschreden zette ‘I feel you’ de zaal weer in beweging om even later met ‘Personal Jesus’ en het massaal meegezongen ‘Enjoy the silence’ te hengelen naar bissen. Het haast integraal a cappella gebrachte ‘Shake the disease’ verraste ons waarna ‘Just can’t get enough’ op bijna griezelige wijze de originele singel versie benaderde. Het sportpaleis leek hiermee overduidelijk op zijn wenken bediend te zijn. Ook middels ‘Everything counts’ bevestigde DM nog maar eens dat het verleden lang niet voorbij is. Een verwachte apotheose met ‘Never let me down’ voelde wat dunnetjes aan want dit hadden we Gahan solo verwoestend weten neerzetten in Vorst 2 jaar eerder. Het was uitgerekend die herinnering die we maar niet uit ons hoofd kregen gedurende de ganse avond want wat Gahan daar had gepresteerd (en kort ervoor ook op Werchter) deed dit concert verbleken tot een wat obligate halte in een weliswaar goed geoliede toermachine van een topgoep.

Monza Capitole/Gent 17/02/2006

Monza beheerst al geruime tijd mijn interesse. De vonk sloeg bij mij voor het eerst over toen ik de groep tijdens hun vorige theatertoer (februari 2004) bezig zag in Bornem. De intensiteit van die avond is lang blijven nazinderen. Vervolgens was er ‘Grand’, een goede beurt op de festivalzomer van 2005 en recent dus de tweede theatertoer. Uiteraard zit de Noordkaap erfenis er voor iets tussen maar los daarvan stel ik vast dat het met Monza net ietsje dieper gaat. Vooral hun tweede plaat ‘Grand’ beschouw ik als een meesterwerk niet in het minst door de beklijvende teksten van Meuris. Het is een bescheiden mening maar wat die man in een song neerpent behoort naar mijn gevoel zondermeer tot de betere (beste)Vlaamse liedjesteksten. In de Capitole greep Monza van bij het begin naar de keel. Meuris merkte snel op dat de zaal een wat lege indruk maakte en beloofde meteen een pint aan alle aanwezigen. Dit bleek geen loze belofte te zijn want in de pauze deelde het zaalpersoneel bonnetjes uit. Een band scheppen middels een rondje aan de toog: het is een aloude traditie in onze contreien maar het werkt steeds! Los van dit ene genereus gebaar deelde de groep gelukkig ook parels van songs uit. Onze teller om kippenvel momenten te registreren stond niet stil: ‘Rijkdom’, ‘Naar men zegt’, ‘Stel nu dat jij niet bestond’, ‘Een heel klein beetje oorlog’ maar vooral ‘Alles half’ en met deze collectie songs waren we nog maar aan de pauze. Even naar adem happen en dan tergend stil blijven zitten in deel 2 tijdens een trefzeker ‘Dood aan alle meisjes’ voorafgegaan door het cynisch prikkelende ‘We noemen dat een mooie dag’ (24 uur zonder één lach!). Voor het trio songs dat ons naar de bissen leidde was het wederom zoeken naar superlatieven: ‘Vertrouwd hart’ (die tekst! “Mijn hart vergt groot onderhoud. Misschien is mijn hart ooit wel slecht gebouwd”), ‘De stad kan zo koud zijn’ (met beeld achter het podium geprojecteerd) en ‘Tegenstand=mooi’. De bissen voelden aan als wat crowdpleasing (‘Ik hou van U’) maar herbergden ook het fijne en radiogevoelige ‘Shangri-La’. En dan was er de pint op rekening van Stijn Meuris!
Voor de concurrentie wordt het moeilijk want in mijn (muzikale) Ronde van Vlaanderen 2006 gaat Monza alvast met sprekend gemak als eerste over de streep.
Monza in de Capitole: een vijf sterren concert!

Toto Vorst/Brussel 22/03/2006

De nieuwe plaat en de fan-reviews op de site deden veel goeds van de avond verwachten maar deze verwachtingen werden niet ingelost. Les 1: hecht niet te veel belang aan fan-reviews die bol staan van de woorden "awesome". Les 2: hoge verwachtingen voor een Toto konsert anno 2006 zijn als luisteren naar een weerbericht in putje winter: temperaturen van boven de 20 worden nu eenmaal niet voorspeld.
De groep gaf de aftrap met een fel 'Falling in between' gevolgd door het al even nieuwe 'King of the world'. De sound was "a point" maar deed bij ons het vermoeden rijzen dat de backings op band meeliepen. Een kleine afknapper zo vroeg al in de set! Lukather haalde 'Pamela' van stal maar met Kimball achter de microfoon was de 'Joseph Williams-touch'(= originele zanger) van de song flink de nek omgewrongen. Gelukkig herpakten ze zich snel met 'Make believe' uit '4' dat naadloos overging in een degelijk 'Hold the line'. De huidige singel 'Bottom of your soul' ('Mushangha meets Africa') werd gedragen door Lukather maar ook hier leek het alsof de rest van de groep de backing vocals stonden te lippen...
Het akoestisch kwartiertje dan maar: 'Stop loving you', 'I will remember', 'Cruel'(uit 'Mindfields') en 'I'll be over you'. Behalve dat laatste (hemels gezongen door Luke) was het eerder aan de rommelige kant en was de bekoring voor mij nogal vluchtig. Dan maar snel naar een immer spetterend 'Rosanna' en een in medley gestoken highlights van hun carriëre: 'Endless' en 'Isolation' (jawel allebei van de gelijknamige plaat!), 'Gift of faith' (uit 'Tambu'), 'Kingdom of desire' en via de Lukather solo (sorry voor de freaks: boring!!!) naar het slot van 'Hydra'. De 'Isolation' stukken waren goed maar ook hier hielden we - met reden - onze adem in voor de vokalen van Kimball. Op naar de finale met een weinig verrassend 'Girl goodbye' voorafgegaan door het obligate 'I won't hold you back' (in een ander maar weinig geslaagd arrangement). In de bissen haalden ze eerst 'Home of the brave' boven met aansluitend 'Africa'. In beide songs werd Paich (afwezig omwille van familiale redenen) acuut gemist! Zijn vervanger Phillinganes nam de zang voor zijn rekening en dat bleek een misser van formaat.
De avond gaf na afloop hetzelfde gevoel als terugblikken op een klasreünie: een prettig weerzien maar ook niet méér dan dat!
Mijn 'huwelijk' met Toto staat nog niet op springen maar het was goed dat we de mantel der liefde bij de hand hadden om het één en ander toe te dekken.


Toto/Paris (1990)

Danko Jones AB/Brussel 17/04/2006

Groepjes die het in de eerste plaats moeten hebben van een degelijke live-reputatie hebben bij ons al jaren een streepje voor, zo ook het Canadese trio Danko Jones. Afgelopen paasmaandag kwamen ze die stelling nog eens extra onderstrepen tijdens een passage in de AB. Niet dat bij hen een nieuwe plaat er echt toe doet maar het dient gezegd: hun laatste 'Sleep is the enemy' biedt ook in studio versie heel wat lekkers om autoradiogewijs van te genieten. Voorafgaand aan DJ kregen we opwarmers Voicst en Tokyo Dragons. Enkel deze laatsten pikten we nog mee: een Brits viertal dat seventies hardrock nieuw leven in blaast. Hun bio schrijft rock voor dat het midden houdt tussen Alice Cooper en Thin Lizzy - en bio's die uitpakken met Lizzy verdienen altijd wat méér aandacht vinden wij - dus luisterden we aandachtig naar de set van Tokyo Dragons. Met een handvol hapklare hardrock songs sloeg het enthousiasme van de heren snel over op ons en op een aardig gevulde (maar niet uitverkochte) AB. Een gouden toekomst willen we de Tokyo Dragons nog niet voorspellen maar opwarmen deden ze die avond alvast wel. Iets over negen kwam bekkentrekker Danko Jones het podium opgewandeld, in het gedimde podiumlicht vergezeld van trouwe bassist en nieuwe drummer (de vorige oververmoeid van het vele toeren...). De avond was zoals verwacht grotendeels opgebouwd rond 'Sleep is the enemy' en al vroeg in de set ontwaarden we enkele nieuwe live favorieten daaruit: 'Sticky situation', 'Don't fall in love' en vooral 'First date'. Er werd vanzelfsprekend aangevuld met klappers uit de vorige 'We sweat blood' ('Forget my name', 'Hot damn woman', 'Strut'). Ballads ontbreken (nog) in het verzamelde werk van Danko Jones dus het enige middel om wat gas terug te nemen op zo'n avond is wat grappen en grollen uithalen tussen de songs. Danko blijkt ook in deze discipline een getalenteerd man te zijn. Het publiek en de zaal ("Our favourite club") werd uitgebreid gecomplimenteerd, vrienden van Soulwax kregen de groetjes, drummer en bassist werden veelvuldig geplaagd, Danko stelde een solo nummer voor (zaal: 'Boeh'),... . Bijna kantelde het concert middenin naar een stand-up comedy avond maar net als het wat ergerlijk dreigde te worden gooide Danko er weer een onversneden gitaarriff tegenaan die aanzette tot een nieuwe song. De muziek van DJ is ontdaan van alle mogelijke complexiteiten maar het dient gezegd: de timing van het trio is adembenemend. Op een bedje van drums en bas kan Danko voluit gaan en onze onderste ledematen tikten de maat lekker mee. Dit was geen memorabele avond maar wel eentje met een hoge amusementswaarde en een gezonde portie podiumvitaminen. Volgende Belgische halte van de Danko-express: Rock Werchter 2006!

Start Wouters Road Blog

Beste lezers,
Het zat al een hele tijd in mijn gedachten, bij deze brengen we het idee tot uitvoer! Deze blog stelt mij in de mogelijkheid eigen concertrecensies bij te houden en met anderen te delen. Daar ik een gepassionneerd concertliefhebber ben is dit een mooi toetje op wat ik al 20 jaar een bijzonder leuk tijdverdrijf vind, namelijk eerst concerten gaan zien en er vervolgens een stukje over schrijven. Het zou uiteraard bijzonder leuk zijn mochten anderen die dezelfde concerten als mijzelf hebben bijgewoond ook reacties insturen op de door mij geposte verslagen. Hopelijk hebben lezers evenveel plezier als ik aan het schrijven!