Sunday, October 22, 2006

Nits CC De Stroming/Sleidinge 20/10/2006

Velen zullen verwonderd met het hoofd schudden maar de Nederlandse Nits bestaan al ruim 30 jaar. In die tijd hebben ze een indrukwekkende (maar haast vergeten) catalogus aan fijne popsongs bij elkaar gepend en al dat materiaal kende – tot verbazing van velen - zowat in gans Europa een afzetgebied. Toeren buiten de eigen landsgrenzen was de voorbije decennia voor de heren dan ook een heel gewone zaak. Een stukje herfst van hun kalender was dit keer voorbehouden aan 10 culturele centra in Vlaanderen, voor de Nits een schaalverkleining want in het verleden hielden ze bij ons halt in grotere locaties als de Vooruit, een Handelsbeurs of de AB. In het CC van Evergem botsten ze op die manier slechts op 200 luisteraars (oordeel zelf: een half volle/lege zaal).
De avond was opgedeeld in 2 stukken: een eerste semi-akoestisch en intiem gebracht woonkamerconcert (de groep compact opgesteld in het midden van het podium) en na de pauze de Nits “full option” (het ganse podium en uitgebreider instrumentarium). Zanger Henk Hofstede grapte dat ze na het spelen van enkele woonkamerconcerten in thuisbasis Amsterdam het idee kregen om deze formule tijdens hun tournee ook in de zalen toe te passen. Het spaarde hen alvast een voorprogramma uit.
Opener “Cars & cars” legde meteen de fundamenten voor het ganse concert: vakkundig precisiewerk zéér doorleefd gebracht. Kort daarop volgde “Nescio”, zonder twijfel een nummer dat nog generaties zal overleven. Hofstede etaleerde hier meteen nog eens zijn karakteristiek stemgeluid dat gelijkenissen vertoont met dat van Costello en andere groten. Muzikaal is het landschap van de Nits er één met vele lagen: pop, avant-garde, chanson, soms zelfs een tikkeltje minimalistisch… Bijgevolg is deze muziek uitermate geschikt voor schouwburgen. In het wat kleinere CC charmeerde de bescheiden aanpak van deel 1 nog een tikkeltje méér: het woonkamergevoel bleef immers helemaal overeind.
Met Nederlanders weet je nooit maar deze Nits waren gelukkig niet zuinig met het uitdelen van eigen klassiekers: naast het eerder genoemde “Nescio” hoorden we nog het lichtjes akelige kippenvelmoment “Sketches of Spain”, kon er worden meegefloten met “The dream”, kreeg “JOS days” een 200-man sterk achtergrondkoor en hielden we de adem in bij “Home before dark”.
De productiviteit van the Nits gaat, ondanks de vele classics, intussen ongestoord verder. Vorig jaar verscheen nog “Les Nuits”; de plaat waaraan deze concertreeks is opgehangen. Met “The long song” en het op de moord op Theo van Gogh geïnspireerde “The key shop” (Hofstede woont achter de hoek) onderstreepten de Nits alvast hun muzikaal bestaansrecht anno 2006.
Voor de visuele omkadering van de avond koos de groep achteraan het podium voor een podiumbreed doek waarop allerlei (passend) beeldmateriaal werd vertoond. In deel 2 passeerde zelfs een stukje La Linea: het figuurtje dat tevoorschijn komt uit één ononderbroken lijn en allerlei obstakels onderweg tegenkomt. Eventjes vergaten we de muziek… Voor de rest van de avond waren we echter één en al oor.

Monday, October 02, 2006

P!nk Sportpaleis/Antwerpen 01/10/2006

Helemaal in de sfeer van de verdraagzaamheid kozen we op 0110 voor een concert van P!nk in het Antwerpse sportpaleis. Deze uiterst kleurrijke dame bewandelt al zo’n 6 jaar een ongewoon parcours doorheen sterrendom. In tegenstelling tot vele generatiegenoten heeft dit blondje wel degelijk talent: ze zingt uitstekend, schrijft eigen nummers, danst voortreffelijk en heeft een gezicht waar menig karakterrol in vervat zit. Bovendien – lees er de interviews maar op na - heeft ze nog een mening ook. Kortom: als het met de muziek niet meer wil vlotten zijn er uitwijkmogelijkheden genoeg. De VDAB jobcoach zal er alvast niet veel tijd moeten aan besteden.
P!nk werd in Antwerpen voorafgegaan door het Duitse Lili (thuisbasis Keulen). Dit punkrock kwartet (3 dames + 1 heer) hebben in hun logo een poedel verwerkt en zo’n vervelend mormel durft wel eens te blaffen maar bang hoef je er zeker niet van te zijn. Zo was het ook met dit wegwerp groepje en hun concert.
Toen om half tien de zaallichten doofden ontvouwde zich een ruim anderhalf uur durend muzikaal en visueel spektakel dat, helemaal conform onze verwachtingen, meermaals naar adem deed happen. Er werd geopend met “Cuz i can” waarna met een puntig “Trouble” al meteen een eerste hoogtepunt werd genoteerd. Enkel jammer dat dit veruit het enige nummer uit “Try this” was (“God is a dj” bleef beperkt tot refrein en danspasjes). Het recente “Who knew” werd door P!nk vocaal moeiteloos naar een hoger plan getild en ook een potige versie van “I’m not dead” maakte een uitgebreid doktersonderzoek naar de fysieke status van mevrouw helemaal overbodig. Samen met “Just like a pill” bewees dit openingskwartier al snel dat P!nk haast synoniem staat aan het begrip catchy poprock song. Ik mag er niet aan denken een setlist te moeten samenstellen met zoveel aanstekelijk materiaal. Uit die overvloedige rijkdom haalde P!nk via een kostuumwissel uiteraard ook “Stupid girls”. Als ze op de ganse avond net iets te dicht in de buurt kwam van een videoclip in plaats van een live concert was het hier. Maar niet getreurd: de knipoog waarmee dit knappe nummer is gemaakt compenseert veel. De wervelende choreografie smeekte halverwege de set naar een adempauze en middels een akoestisch trio was hieraan smaakvol antwoord gegeven. “Redemption song” van Bob Marley opende de weg voor het ogenschijnlijk eenvoudige maar o zo mooie “The one that got away” waarna P!nk Antwerpen een lesje foute politiek gaf met “Dear Mr. President”. Wie nu net niet voor politiek naar het sportpaleis gekomen was, was eraan voor de moeite! Aansluitend kregen we ons sing-a-long moment met “What’s up”. Dit van de 4 Non Blondes geleende hitje (P!nk werkt graag samen met zangeres Linda Perry) zette moeiteloos 10000 kelen open wat de eerstvolgende editie van het nationaal zangfeest geheel overbodig maakte. Nu al publieks favoriet (en binnenkort op singel vermoeden we) “U & Ur hand” werd in het sportpaleis gebracht met de aanstekelijkheid van een brandende sigaret in de buurt van een benzinestation!
Al even aanstekelijk was P!nk in een strak aansluitend lederen pak (“18 wheeler”) en in mini-rok, éénvormig met de bubbelgum-pop van “Leave me alone (I’m lonely)”.
Je zou P!nk er ook kunnen van verdenken in een vorig leven circusartieste te zijn geweest. Ze liet zich tijdens het concert meermaals de hoogte in hijsen alwaar ze nog enkele bijkomende halsbrekende toeren uithaalde. Zo was het geval in slotsong “Get the party started” dat naadloos overliep in “Sweet dreams” van Eurythmics. Het nummer haalde de eindstreep van het concert met een confettiregen en vrouwe P!nk dook zwaaiend de coulissen in. Luttele seconden nadien floepten de zaallichten weer aan en wisten we ruim 20 minuten even niet meer wat zeggen.
Naar het schijnt (zie 2004) is dit ook verkrijgbaar in festivalverpakking. Wie zolang niet kan wachten kan nog terecht in onze buurlanden waar P!nk tot het einde van dit jaar op doortocht is.