Saturday, December 30, 2006

Bijna 2007!

Ai, nog zo’n eindejaarslijstje …
Ons 2006 samengevat in concerten: dEUS, Kaiser Chiefs en A Brand (allemaal Werchter), George Michael en P!nk(Antwerpen), Monza (Gent) en Ronny Mosuse (CC, Evergem).
Ons 2006 samengevat in concertmomenten: “Suds & Soda”, “I predict a riot”, “Hammerhead”, “Amazing”, “Dear Mr. President”, “Alles half” en “Zing, vecht, huil, bid, lach en bewonder”.
Onze beste en tot volgende!

Dirk Blanchart Vieze Gasten/Gent 21/12/06

Het gaat goed en niet goed met Blanchart. Goed omdat hij eindelijk nieuw Engelstalig werk heeft uitgebracht, slecht omdat er slechts weinigen nog interesse hebben. Het zaaltje van de Vieze Gasten was dan ook met moeite volgelopen voor een avondje “Wintertales & Fairy blues”, het programma waarmee Blanchart vooral zijn nieuwe CD “Pretty dark album” live onder de aandacht wil brengen. De bezetting waarmee hij dit doet is minimaal: Wouter Berlaen (bas, piano, toetsen en een weinig percussie) en Leen De Haes (extra vocalen). De vorige keer dat we Blanchart live gingen bekijken (1991) stond een naar Vlaamse normen superbezetting achter hem met ronkende namen als Patrick Riguelle, Paul Poelmans, Piet Van Den Heuvel en Mich Van Hauthem (samen The Groove Quartet). Het contrast met toen kon niet groter zijn.Blanchart heeft de voorbije 3 decennia al een aardige songcatalogus bij elkaar geschreven; niet alleen solo maar ook met groepen als Once More en het ondertussen tot mythe verheven Luna Twist. Daartussen steken heel wat vergeten parels die tot het beste behoren van wat Vlaanderen ooit heeft voortgebracht. Voor wie interesse heeft: er bestaan uitstekende verzamelaars van! Uit dat rijke oeuvre kwam o.a. een uitgebeend “Heart beats faster” en het van Luna Twist bekende “Oh oh oh”. De nieuwe uitvoering die aan de nummers werd meegegeven kon ons maar matig bekoren maar het intact gebleven stemgeluid van Blanchart was een ware streling voor het oor. Ook de intimistische woonkamersfeer die in de kleine zaal werd gecreëerd was geheel naar onze zin. Van de nieuwe songs onthouden we vooral “If I should go ” (dit is geen testament), “Life in the suburb” (Drongen t.ov. Gent) en “Pre-Millenium friend”(hopelijk heeft iedereen er minstens één). Aan elk nummer ging wat duiding van Blanchart vooraf (zie tussen haakjes). Hij deed dit op zo’n authentieke en ongecompliceerde wijze dat het leek alsof éénieder door hem persoonlijk werd aangesproken. Met zijn Gents accent en scherpzinnige opmerkingen hield hij bovendien zijn kansen gaaf voor een passage in “Comedy Casino”, dan kan daar eindelijk ook eens echt gelachen worden. Ergens middenin het concert stak het nummer “Rapture”(van Lio) waarin stiekem ook een stukje “Sorry” van Madonna werd gestopt. De duo zang van Dirk met Leen kroonde dit nummer prompt tot beste moment van de avond. Ook in “L’amour ça va” zorgde de chemie van stemmen voor die toegevoegde waarde. In de bissen kwamen we nog een beklijvend “No regrets” tegen, het nummer van Tom Rush waarmee Blanchart intussen is vergroeid geraakt. Blanchart wachtte bewust niet tot het applaus was weggeëbd om het podium terug op te wandelen. Niet dat het publiek het zo rap zou hebben opgegeven want weinigen zullen na afloop spijt hebben gehad van hun aanwezigheid. U daarentegen?

Clouseau Sportpaleis/Antwerpen 17/12/06

Iedereen (behalve de boekhouder hoop ik) is ondertussen de tel kwijt hoeveel keer ze nu het Antwerpse sportpaleis deden vollopen. Ik vrees dat er sociale onlusten zouden uitbreken als de groep ineens zou beslissen een jaartje over te slaan in Antwerpen. Om maar te zeggen: geen decembermaand meer zonder de gebroeders Wauters in Antwerpen.
Na de technische hoogstandjes van vorige edities was het eventjes zoeken naar een nieuwe formule. Vandaar waarschijnlijk dat ze dit jaar de uitdaging vooral op muzikaal vlak hebben gezocht: ieder nummer in het best denkbare arrangement desnoods met (naargelang) verschillende/andere/meer muzikanten. “In’t dubbel” serveerde ons dus aan de ene kant van het sportpaleis Clouseau met vaste begeleleidingsband en aan de andere kant met gelegenheidsmuzikanten. De twee podia werden zowel lateraal als in het midden verbonden door middel van lange loopbruggen. Handig voor een ‘family man’ als Wauters om tussendoor eventjes goedendag te gaan zeggen aan dochter Zita. Hiermee vergleed het concert eventjes naar Dag Allemaal niveau; gelukkig was het in 30 tellen voorbij.
“Vanbinnen” schoot uit de startblokken als een Kim Gevaert op de 100 meter, op de voet gevolgd door het eerste “oudje” “Louise”. Niet te geloven dat tussen deze twee Clouseau songs al een generatieverschil zit. Niet toevallig zat op de stoel naast mij de oudste (6 jaar) van 2 eigen nakomelingen…
In “Heb ik ooit gezegd” werd voor het eerst van begeleiding gewisseld. Aan de overkant wachtte immers een heus strijkorkest om het nummer boven zichzelf te doen uitstijgen. Tot dan waren we de eersten met zure oprispingen bij het aanhoren van deze doodgeknuffelde Van Morrison classic maar dit moment maakte ook ons wat weker. Het effect met de strijkers miste zijn doel niet. Een handvol songs verder werd met “Ik denk aan jou” - voor de gelegenheid ontdaan van alle franjes en enkel met piano – nog een Sportpaleis moment met grote klasse ingelijst. Met de nieuwe singel “Vonken en vuur” schoot éénieder – geheel conform de eindejaarsperiode – als een vuurpijl uit de stoeltjes om dan discreet terug te gaan zitten voor “Wil niet dat je weggaat”, voor ons het onbetwiste hoogtepunt van dit concert. Er werd ook nu middenin het nummer gewisseld van muzikanten; de klassieke uitvoering ging immers naadloos over in een nieuw (up tempo-)arrangement dat werkelijk iedereen aan zijn stoel nagelde. We houden niet van remakes maar dit mag van ons gerust op de volgende Clouseau-plaat.
Na de pauze was met “Anne” a capella iedereen snel weer bij de les. Ook “Zij is van mij” moest het enkel met de stem doen deze keer. Leuk maar ook niets meer dan dat. Verrassend was de swing-versie van “Swentibold” maar het was wachten tot “Ik zie de hemel” om Clouseau weer volluit te zien schitteren. Dit nummer (op sportpaleis formaat geschreven) bevestigt nogmaals dat het betere werk van de broers niet uitsluitend in hun begindagen moet worden gezocht. “Perfectie” (te herkennen op de tast…) blijft tot nader order Koen’s favoriet uit hun laatste CD en in het fraaie “Oker” waren de spots gereserveerd voor (de immer feilloos spelende)gitaristen Van Stiphout en Melaerts.
Natalia en Bart Peeters waren ditmaal ingehuurd als speciale gasten. Goed georkestreerd maar dodelijk efficiënt: Peeters in de Nederlandse bewerking van zijn “Into folk”, Natalia’s wedergeboorte “I’ve only begun to fight” en dan het duo samen met Clouseau voor een denderend “Dansen”. Natalia maakte onverminderd duidelijk dat ze zelf niet ver méér af zit van haar eigen Sportpaleis-reeks. Het applaus dat haar te beurt viel was een overduidelijk signaal in die richting (de kaartenverkoop voor haar eerstkomende concerten het gevolg!).
Er kwamen nog djembee spelers aan te pas voor “Oh ja” en (opnieuw) strijkers voor slotsong “Daar gaat ze”. Daartussen was het onbegonnen werk het sportpaleis in de stoeltjes te houden met “En dans” en “Ik, jij, hij of zij”.De vraag: “Hoe moet het nu verder?” stelt zich niet eens meer: op dit hoge niveau zitten ze nog voor jaren goed! En onze nakomeling vraagt de reservatie voor 2007 te regelen.