Als een hype de ronde doet vind U ons eerder achteraan in de rij nieuwsgierigen. Toen vorige zomer The Kooks de vaderlandse rockpers op Werchter hadden gecharmeerd haalden wij even onze schouders op en dachten : “Voor ons mocht het Razorlight geweest zijn”. Sinds maandag durven we dat ook luidop tegen iedereen zeggen want we zagen een sprankelend concert van 4 stinkend ambitieuze jongens met talent zat.
De avond werd ingeleid door de groep Minerale (op zijn Frans uitgesproken), een Belgische indie-rock groep uit het Franstalige landsgedeelte. Hun website is ingedommeld ergens eind november 2006. Hadden we blijven staan kijken: hetzelfde was met ons gebeurt.
Razorlight opende gedurfd met de singel “In the morning” uit hun tweede CD. Dat de heren deze niet stuk te krijgen pop classic in wording al zo vroeg in de set gooiden getuigde (terecht) van veel vertrouwen in de geluidstechnici van dienst. Gewaagd ook omdat je aan de aanwezigen meteen het wachten op deze radiohit lam legt en wil bewijzen dat de groep meer in huis heeft dan dat. De song die erop volgde “Hold on” was in dat opzicht het levende bewijs: lang geleden dat we nog eens zo een puntgave popsong live hebben weten te brengen. Ons enthousiasme schakelde prompt naar een hogere versnelling en de volgelopen AB met ons mee (of omgekeerd). Zanger Johhny Borrell trok alle aandacht naar zich toe en herleidde zijn kompanen voor de ganse avond tot figuranten. Dat deze jongen podium presence heeft is zo zeker als de zwangerschap van Sabine Hagedoren: je kan er niet naast kijken. Zelfs zonder volgspot geraakt hij niet onopgemerkt het podium op. Hij heeft de stem, de looks (met Jim Morrison tintje) en een goed gedoseerd arsenaal podiumtrucs om eender welk publiek - zaal of festivalformaat - plat te krijgen. Tel daarbij een dozijn overheerlijke en bovenal catchy nummers en we spreken hier al gauw van een grote groep in wording. Hun muziek refereert sterk naar de vroege jaren tachtig en haalt echo’s boven van The Clash, Boomtown Rats en The Undertones. ”Back to the start”, “Los Angeles waltz”, ”Pop song 2006” en “I can’t stop this feeling I got” zijn 18 karaats parels waar eindeloos kan worden naar geluisterd. Zelfs onvoorbereid overvalt U het gevoel deze nummers al jaren te kennen. In de bissen stak “Who needs love?”, nog een singel die er nooit één geweest is of die er nog één moet worden .”Golden touch” en “Vice” (allebei uit hun eerste “Up all night”!) legden voor velen in de zaal een verleden van de groep bloot dat op zijn minst even boeiend is als hun heden. Toen “America” werd ingezet gingen vooraan enkele mobieltjes de lucht in om dit moment vast te leggen. Zelfs in zo een instant gedigitaliseerde live opname zullen de stemkwaliteiten van Borrell nog te ontwaren zijn. “America” was zondermeer het piekmoment van dit fijne concert. Schueremans mag de cheque al opsturen: plaats komende zomer dit viertal in de Marquee van Werchter en de vaderlandse rockpers zal gecharmeerd zijn. Eén jaar te laat weliswaar maar daar valt mee te leven!