De Mens CC De Stroming/Sleidinge16/03/07

Met nog één concert te gaan in Genk was dit de voorlaatste stop van een 22 data tellende theatertoer getiteld “In bed met de Mens”. Met zo’n titel durft de fantasie wel eens op hol slaan: met of zonder pyjama, hoe dicht zullen groep en publiek tegen elkaar aankruipen, mag er gedut worden,…? Hoe dan ook, één stelregel als het over de sponde gaat werd bij het begin meteen meegegeven aan de nagenoeg volle zaal: “Sex verandert alles”.
Onze vorige ontmoeting met de Mens speelde zich af in de kleinste (Wablief?-) tent van Pukkelpop 2005. Met enkele honderden opeengepakt – er was geen ontkomen aan – ontstond er een collectieve pogo die maar tot bedaren kwam als Frank Vander Linden hoogst persoonlijk het concert voor beëindigd kwam verklaren. Bij het verlaten van de tent telden we voor alle zekerheid toch maar even onze ledematen.
Het weze duidelijk: het contrast met toen kon niet groter zijn.
De Mens in het cultureel centrum klonk zoals verwacht beheerst, de versterkers stonden slechts half open en zowat alle nummers kregen een aangepast arrangement aangemeten. Van “Dampende lijven” was geen sprake op de comfortabele stoeltjes van het CC. Dit nummer, normaal een splinterbom tijdens festivals, knalde dit maal als een trekbommetje. Ook “Zonder verlangen” mistte een beetje zijn climax om het in ‘bed’-termen uit te drukken. In “Nederland” hoorden we zuinige gitaren en een voorzichtige Vander Linden aan de microfoon. Minder onwennig klonken “Kim is dood” en “Patty Blues”. Ook “Ellendeghem” leende zich uitstekend voor een theater-beurt. De Mens mag dan al moeiteloos een ‘best of’ kunnen vullen; hun respectievelijke studioplaten bevatten nog zoveel meer moois dat via deze weg een nieuw leven gaat leiden.
Na de pauze werd de songkeuze overgelaten aan het toeval. Het rad met daarop een selectie uit hun werk mocht van de groep worden bediend door een lokale assistente uit de zaal. Delphine serveerde ons naast eigen favoriet “Dit is mijn huis” ook minder voor de hand liggend werk als “Sniper” en “Tango zonder woorden”. Met “Denk je nog aan mij” kreeg Vander Linden dan weer de kans nog eens hulde te brengen aan zij die in de Quik werkt.
Voor de bissen schoof het rad opzij en kregen we “Irene” eenzaam mooi (en onversterkt!) gebracht van op een willekeurig lege stoel in de zaal. Tot slot werd het gaspedaal éénmaal goed plat geduwd voor “En in Gent”. Daarmee ging het concert de kaap van negentig minuten over en had Vander Linden er naast zijn liedjes ook een reeks leuke bindteksten opzitten die de avond qua theatergehalte moeiteloos op het peil bracht van een stand-up comedian.
Een Mens als deze gedijt misschien nog altijd beter in een andere biotoop maar Vander Linden & co mogen ons tussendoor gerust nog eens komen vermaken op deze manier.

Tim Finn Handelsbeurs/Gent 7/03/07

Het mag gerust een verdienste genoemd worden als je een land als Nieuw Zeeland op de wereldkaart weet te zetten via je eigen muziek. Weinigen slaagden erin maar Tim Finn, en bij uitbreiding nog een bloedverwant uit hetzelfde nest, kregen dit wel voor mekaar. Zowel met Split Enz als met Crowded House (enkel op het tot klassieker verheven “Woodface”) als solo zorgde Tim voor enkele popparels die nog lang verwijderd zijn van hun vervaldatum. In 1983 geraakte hij zelfs op eigen kracht tot in de hoogste regionen van de toenmalige BRT top 30 met “Fraction too much friction”. Dat waren nog eens tijden!
Intussen is Tim Finn wat ouder geworden, is van hitsucces al lang geen sprake meer, evenmin van publieksverjonging. De Handelsbeurs liep dan ook op gepaste wijze ¾ vol met rijpe dertigers die de Finn genen genegen zijn.
Niet verrassend maar eerder logisch pakte Finn snel uit met “Weather with you” uit zijn Crowded House (CH) tijdperk. Er zouden trouwens nog “Woodface” extracten volgen. Tactisch goed gezien want zo kreeg het publiek, in een eerder onbekend repertoire, toch voldoende herkenningspunten om de avond door te komen. Muzikaal vonden we deze keuze wat discutabel omdat broer Neil toch node werd gemist. De samenzang met gitarist Brett Adams haalde nergens het niveau van het origineel en steeg niet uit boven een doordeweekse cover. Zo hadden wij er alvast weer een argument méér bij om reikhalzend uit te kijken naar een echte CH reünie.
Finn zei snel dat hij “blij was in Gent te zijn”. Hij poogde nog wat oude herinneringen op te halen aan vroegere passages door ons land maar al snel staakte hij de poging want hij sloeg meteen in de war. Erg vinden we dat niet; hij is tenslotte ver van huis en op je 55e mag het geheugen al eens een gaatje vertonen.
Weinigen zullen er zich van bewust zijn maar Finn bracht zopas ook een nieuwe plaat uit. Van deze “Imaginary kingdom” kregen we een hele hap voorgeschoteld. Dat viel best mee want ook al ontwaarden we nergens een klassieker in spe, “Astounding moon”, “Dead flowers” en “Unsinkable” mochten in de categorie pop/rock best aardig genoemd worden. Het kwaliteitslabel dat de heren Finn al lang kenmerkt mocht ook hier blindelings worden opgekleefd. Uit zijn ouder werk haalde hij het fijne “Persuasion”; voor de live uitvoering moest Finn echter zo diep gaan dat het ook aan onze stembanden pijn begon te doen. Méér op maat van het huidige stembereik was gelukkig “Dirty creature” (uit het Split Enz tijdperk) , ook het door de band uitstekend begeleide “It’s only natural” wist ons te charmeren. Na ruim een uurtje spelen dook Finn met zijn opvallend jonge band al terug de coulissen in. Meer uit sympathie dan uit geestdrift gingen onze handen op elkaar voor wat extras.
Aan het eind van de avond nodigde Finn in de bissen het publiek nog uit om verzoeknummers te roepen. De man die “Through the years” riep, de hit die “Fraction too much friction” destijds opvolgde, was er aan voor de moeite want Finn replikeerde met supersonische snelheid “too obscure!”. In plaats daarvan vond hij in de kelders van zijn memorie wel het vinnige “Shark attack” van Split Enz uit 1980.
Als het dan toch “for old times sake” is mag wat ons betreft Crowded House met onmiddellijke ingang worden gerehabiliteerd. Dit concert bewees eens te meer dat de som der delen nog altijd meer is dan alle delen afzonderlijk.