U mag het weten: als kind begon mijn liefde voor muziek toen ik voor het eerst via de beeldbuis oog in oog stond met ene Elvis Presley. Niets om beschaamd over te zijn denken we zolang U maar niet één van zijn biografieën hebt gelezen. Als we een lijvig psychiatrisch dossier en zijn vaste relatie met de huisapotheek even buiten beschouwing laten blijft er nog steeds een heus stijlicoon/ performer over waarnaar velen zich de voorbije decennia hebben trachten te modelleren. Ook de dag van vandaag zijn er beslist nog parochiezaaltjes of feesttenten waar (vooral zielige) imitators straffeloos hun ding mogen doen. Een imitator kan je Chris Isaak bezwaarlijk noemen maar dichter dan hem kan je bij Elvis niet geraken (“Eat your heart out Lotti!). Zeggen dat ook de geest van Orbison rond Isaak zweeft is zoveel als een open deur intrappen.
Isaak liet de zaal opwarmen door Tom Helsen, een singer songwriter van bij ons waar we met reden trots mogen op zijn. Singels als “Sun in her eyes” en het nieuwe “Change yourself” zijn echte pareltjes waar Helsen van dat soort nu al drie CD’s vol heeft. In de AB deed hij het akoestisch en in zijn eentje. Deze aloude ambacht heeft hij vlot in de vingers wat hem méér dan een beleefdheidsapplaus opleverde. In zijn agenda zijn op dit moment amper een 5-tal concerten gepland. Onbegrijpelijk dat deze man (met radiohits!) niet aan meer boekingen geraakt.
Isaak bracht vorig kalenderjaar zijn verzameld werk uit. Deze release ging haast onopgemerkt voorbij ware het niet dat er aan die plaat een (korte) Europese toer werd opgehangen. De opkomst op die toer is nogal verschillend zo blijkt. In Manchester moest zelfs worden uitgeweken naar een kleinere zaal gezien de tegenvallende kaartenverkoop. De AB mocht wat dat betreft alvast niet klagen; het bordje ‘uitverkocht’ mocht aan de voordeur worden opgehangen.
Af te meten aan het applaus toen Isaak en band het podium opkwam was twaalf jaar wachten na het vorige Belgische concert van de man wel erg lang. In een blauw glitterpak, het haar perfect naar achter gekamd en met zelfzekere blik pakte Isaak met een schitterend “Lonely with a broken heart” de AB van meet af aan in een vaste greep om die de komende 7 kwartier niet meer te lossen. De stem van de man heeft na ruim 25 jaar nog niets aan pracht ingeboet en door het enthousiasme waarmee er werd gemusiceerd waanden we ons bij een stelletje debutanten in een rokerige LA-club anno 1958. De gitaren van Isaak en kompaan Hershel gingen daarbij geregeld in duel wat steevast grootse momenten opleverde. Ook de overige bandleden (al sinds hun kinderjaren bij Isaak op de loonlijst) werkten zich ruimschoots in de gunst.
Isaak heeft zich in het verleden ook al op het witte doek laten opmerken weliswaar met kleine rollen (o.m. in Twin Peaks, Grace of my heart en de serie Friends). Op het kleine scherm mocht hij dan weer drie seizoenen lang een kolderieke talkshow hosten. Dit laatste moet hem beslist goed zijn afgegaan want in de AB kreeg hij alle lachers op zijn hand met tal van aanstekelijke grappen. Zo zag hij in de bovenverdieping van de AB etages van een gevangenis… en vroeg hij één van de uitgenodigde fans op het podium om haar energie te sparen voor na de show. Hij zou namelijk met haar wat liefdadigheidswerk doen: lakentjes vouwen voor dakloze kinderen. Deze grappen en grollen waren het surplus op een ronduit schitterend concert dat grasduinde uit een 10 albums tellende discografie. Hoogtepunten waren niet op één hand te tellen: “Graduation day”, “Somebody’s crying”, het in een bad van Mississippi blues badende “Baby did a bad thing”, “San Francisco days” werden voor de gelegenheid “Belgian days”, het bezwerende “Wicked game”, even het vagevuur aanwakkeren met “Speak of the devil” en dan in een rondje akoestisch “Dancing” (uit ’85!) en het van Presley geleende “Don’t be cruel”. Ook Orbison ontbrak niet: “Only the lonely” kreeg een eerbiedvolle versie mee.
In een zinderende finale kregen we nog “Blue hotel” en een messcherp “Gone ridin”. Na afloop – terwijl Isaak gewillig handtekeningen stond uit te delen aan de T-shirt stand - konden we makkelijk een klassieker of 5 opnoemen die er deze avond niet bij was. Het is hem vergeven op voorwaarde dat we niet nog eens twaalf jaar op de man moeten wachten.
Dit was zonder enige twijfel een avond om in te lijsten!