Op de valreep beslisten we vorige zondag om Genesis te gaan bekijken. Niet dat een stralende zon ons het huis uitjoeg (integendeel: de regen kwam bijwijlen met bakken uit de lucht) maar de herinnering aan hun vorige passage in Werchter (’92) sterkte onze overtuiging dat het met onze “last minute” beslissing niet fout kon gaan. Een ticket vinden aan de poorten van het voormalige Heizelstadion was niet echt moeilijk. De voorverkoop was immers ergens tussen de 20 en 30 duizend blijven hangen dus nog plaats zat in het immense stadion. Het middenplein was verdeeld in twee zones: wie voor de mix toren stond betaalde 85€, erachter – verder van het podium verwijderd dus - mochten wij plaats nemen voor 25€ minder. Deze (op harde Euro’s beluste) prijzenpolitiek is een rockconcert onwaardig zeker als je zag dat het vak vooraan amper 1/3 was gevuld. Wraakroepend!
Iets over negen uur stapte het trio Collins, Rutherford en Banks het podium op meteen gevolgd door hun trouwe sidekicks Daryl Struemer (gitaar) en drummer Chester Thompson. Deze bezetting is niet alleen de meest succesvolle maar ook de langste in het bestaan van de groep. Het podium oogde zondermeer indrukwekkend: achteraan stond - voor een boog van lichtkranen - een immense videowall opgesteld met aan beide zijden een ovalen scherm.
Openingsnummer “Behind the Lines” was niet méér dan een opwarmertje voor de muzikanten. Met “Turn it on again” werd het eerste herkenningsapplaus geoogst en met de derde in de rij “No son of mine” had de groep meteen ook de jongste generatie liefhebbers aangesproken. Het nummer is immers afkomstig uit de laatste gezamenlijke studioplaat van de groep daterende van ‘91. Het nummer kreeg een weinig inspirerende en logge versie mee die ons alvast niet wist te boeien. “Land of confusion” (met de Sptting Image poppen) was bedoeld als eerste hoogtepunt maar smaakte naar een fletse pint van een nagenoeg leeg vat. Collins’ zijn poging om het publiek te betrekken als achtergrondkoor ging in de grijze avondschemer helemaal ten onder. Wat volgde deed de biscuit taart helemaal in elkaar zakken: een 15 minuten durende ‘trip down memory lane’, meerbepaald een bloemlezing uit het oude, wat obscuurdere, werk. Niet dat dit geen deel mag uitmaken van het geheel maar de nummerkeuze en de duur waren allerminst voor discussie vatbaar. Het Koning Boudewijnstadion dreigde even collectief in te dommelen maar gelukkig verscheen daar tijdig “Home by the sea”. Dit Koninginnestuk uit hun songcatalogus slaagde er voor het eerst in onze volledige aandacht te pakken. Ook het ingetogen “Follow you, follow me” en vooral “Firth of fifth” (ook een oudje maar deze is nog niet versleten) slaagden in hun missie. Bij het laatste kreeg Struemer trouwens een mooie solo-spot die over de hele videowall werd uitgesmeerd. Een uniek moment in de avond want voor het overige bleven de mogelijkheden van het immense scherm ondermaats benut.
Genieten deden we ook van “I know what I like”, zonder enige twijfel één van Genesis’ mooiste. Collins zong het voortreffelijk en danste als een slangenbezweerder met tamboerijn over de ganse lengte van het podium. Achter hem zag je identieke beelden van 30 jaar terug. “Mama” straalde iets minder gezag uit dan we hadden verwacht maar “Throwing it all away” was dan wéér Genesis melancholie op zijn best. En ditmaal slaagde Collins wel in zijn opzet: er waren meezingers onder de aanwezigen! “Domino” trok traag op gang via “In the glow of the night” maar raasde als een pas geolied Marklin treintje door het immense stadion als “The last domino” in zicht was. Het duo “Tonight tonight tonight”/”Invisible touch” sloot af met de punch van een open knallend blikje frisdrank. Eindelijk Genesis op zijn best; maar helaas zo goed als aan het einde van de avond. De bissen “I can’t dance” en “Carpet crawlers” waren daarna slechts opvullers. Hun vorige passage indachtig kunnen we ons met dit avondje niet echt tevreden verklaren. Genesis wordt vaak versleten als een oude dino en juist met deze “Turn it on again” toer komen ze gevaarlijk dicht in de buurt van dat stigma.