Zita Swoon Handelsbeurs/Gent 22/11/07

Met zo’n 10 albums op de teller (alle tussendoortjes meegerekend) en nog meer jaren activiteit rond de figuur van Stef Kamil Carlens is Zita Swoon zonder discussie een vaste waarde geworden. Toen Carlens in ’95 dEUS de rug toekeerde leek het in eerste instantie artistieke zelfmoord maar intussen is met de muziek van Zita Swoon (en voorloper Moondog Jr.) duidelijk geworden dat hij zijn ei niet zou hebben gelegd gekregen in hetzelfde groepje van Barman: Carlens schrijft duidelijk een heel ander muzikaal verhaal dan zijn vroegere compagnon. Met een stijl die werkelijk alle richtingen uit kan gaan vind hij ook zonder Barman de weg naar een groot (en opvallend breed) publiek. Het eerder dit jaar verschenen album “Big city” mocht zich al terecht verheugen op lovende kritieken en ook de bijhorende concerten waren afgaande op de reacties en persberichten wederom van uitzonderlijke kwaliteit. Meer moet dat niet zijn om ons op een natte donderdagavond het huis uit te krijgen. Met “Me and Josie on a Saturday night” stelden Carlens en co ons bij het binnenkomen meteen op ons gemak. De Handelsbeurs hurkte zich gewillig dicht tegen het warme geluid van de groep aan. Hierin liggen tegenwoordig prominente rollen vervat voor toetsenman Joris Caluwaerts (het Hammond orgel in ere hersteld!), percussionist Amel Serra Garcia en het achtergrondkoortje van Eva en Kapinga Gusels. Deze twee oorstrelende dames zijn intussen zéér bepalend geworden voor het totaalgeluid van Zita Swoon. Zowat in elk nummer levert hun samenzang met Carlens fraaie momenten op. “I feel alive in the city” - een nummer dat klinkt als het perfecte medicijn tegen de stadsvlucht - was er zo ééntje van. Net als “Thinking about you all the time” is het ook zo’n parel van een nummer dat zich hardnekkig vastbijt in ons muzikaal geheugen; het is er trouwens sinds vorige donderdag niet meer uit te krijgen. Ook met “Dare to love” en een beklijvend gebracht “Big city” bevestigde de groep dat het recenter materiaal moeiteloos naast ouder en vertrouwder werk als “She=meeting Jesus” mag staan. Dat ZS nog lang zal herinnerd worden omwille van “My bond with you and your planet (Disco)” bleek duidelijk af te meten aan de extatische reacties die het nummer vooraan in de bissen teweegbracht. Bij het aanzwengelen van de beat begon de ondergrond van de Handelsbeurs zowaar mee te bewegen met het stampvoeten van de toeschouwers. In “Jintro & the great luna” ging Carlens als een door de duivel (of teveel vuurwater) bezeten indianenstamhoofd tekeer terwijl de groep het nummer naar een zinderende finale leidde. In alle eenvoud en zonder ook maar één grammetje sterallures bedankte Carlens na afloop de Handelbeurs om hem zo’n fijne avond te bezorgen. Met een applaus dat slechts traagjes verstilde is dezelfde boodschap in omgekeerde richting gegaan. Het was waarschijnlijk geen zicht maar ook wij straalden van geluk na een avond als deze.

Delavega Handelsbeurs/Gent 14/11/07

Ondanks de nieuwe zangeres Elke Bruyneel hebben ze er bij Delavega alles aangedaan om de groep van 2 jaar terug zo ongeschonden mogelijk uit de personeelswissel te laten komen. Ook de verdere groei van de groep moest met alle middelen worden gevrijwaard. Het artwork van de nieuwe plaat toont ons dan ook een volwassen en mooi in het maatpak gestileerde groep die afgaande op de fotogenieke gezichten blaakt van zelfvertrouwen. Maar ondanks alle inspanningen waren wij, in tegenstelling tot bij debuut “Falling into place”, bij eerste beluistering van de nieuwe plaat alvast minder onder de indruk. Het geheel klonk nogal steriel en beklijfde minder in vergelijking met het materiaal waarmee Lize Accoe ons eerder (zelfs zonder handen tussen de benen) naar een ‘high’ wist te zingen. Afgelopen woensdag kreeg die nieuwe CD “The day after” live zijn vuurdoop in de Gentse Handelsbeurs. Voor ons meteen ook de eerste kennismaking met Delavega in nieuwe bezetting. Opener “La dernière gitane” was voor ons gesneden koek: alweer zo’n instrumentaal pareltje met oorstrelend detailwerk van gitarist Jean-Paul De Brabander. Het muzikaal bedje lag meteen mooi gespreid nog voor Elke het podium op kwam gewandeld. In een knalrode jurk verscheen ze wat aarzelend om meteen verzorgde versies te brengen van nieuwelingen “Once in a lifetime” en “On my mind”. Ondanks de wat onwennige houding waarmee Bruyneel op het podium stond voelde het toch als een geruststelling dat ook ouder werk als “Aspects of you” er zangtechnisch foutloos uitkwam. Het eerste echte piekmoment was de ronduit schitterende versie van “Little clouds”. Dit nummer zat de nieuwe Delavega live als gegoten en de beat die in het nummer vervat zit leidt ongetwijfeld naar een knaller van een remix. Ook de nieuwe singel “One time” was live een schot in de roos. Deze stijlvolle opvolger van “Little clouds” zal u de komende weken ongetwijfeld veelvuldig de revue horen passeren op Radio 1. De stem van Bruyneel is ongetwijfeld verwant aan voorgangster Lize Accoe; alleen mist de eerste nog een pak podiumvastheid. In de bindteksten kwam ze vaak niet verder dan het niveau van de gemiddelde Idool-finalist. Ook niet alle songs die Accoe mee op de plaat heeft geholpen kwamen er overtuigend uit: “Surely” was er minstens één van. Maar we willen niet eindigen in gemor. Met “The day after part I” kreeg Elke de zaal helemaal stil. Met een ferme krop in de keel ging de Handelsbeurs doorheen het refrein “If too many lies become true…”. Ook het tweede instrumentale moment “Charlatan” tilde de groep, wederom aangevoerd door De Brabander, naar een hoger plan. Het zal wel geen toeval zijn dat uitgerekend hij de man is aan het stuur op één van de vele mooie persfoto’s die te bekijken vallen op de site en in het boekje van de CD.
Er is – de eerder vermelde groei indachtig - nog wat werk aan de winkel: de set moet nog eens goed door elkaar geschud worden (die cover van Curtis Mayfield’s “Move on up” is overbodig) en Elke zal bij gebrek aan echte podia de eerstvolgende maanden nog wat moeten verder oefenen op de keukentafel. Het concert in de Handelsbeurs krijgt aldus de stempel van ‘uitstekende generale repetitie’ mee; voor de topmatchen (festivalzomer 2008?) is Delavega het aan zichzelf verplicht om de lat hoger te leggen.

Joss Stone Lotto Arena/Antwerpen 2/11/07

April laatstleden mocht Joske 20 kaarsjes uitblazen. Een voorlopige tussenstand in haar nog prille carrière zal ook u naar adem doen happen: met reeds drie albums achter haar naam loopt de teller ergens tussen de 7,5 en 10 miljoen verkochte stuks. Wie had dit kunnen voorspellen toen ze in 2001 als 14-jarige de revue passeerde in de BBC talentenjacht ‘Star for a night’ en aldaar het publiek deed verstommen met een versie van de Donna Summer kraker “On the radio”. Momenteel is de Britse jongedame op rondreis door Europa ter promotie van haar derde en naar onze bescheiden mening zéér onderhoudende plaat “Introducing Joss Stone”, zoals ze zelf beweert “de eerste plaat die echt helemaal van haar is” (vandaar ook de titel). We zijn al reuze benieuwd welk promopraatje we de volgende keer zullen horen want als we ons niet vergissen beweerde Stone net hetzelfde bij de release van haar vorige plaat. Een beetje vreemd toch dat ze dit blijft zeggen want het bevestigt alleen nog meer de hypothese dat anderen bepalender zijn voor haar carrière dan Stone zelf. Met of zonder scherp toekijkende entourage, wij zijn alvast overtuigd van de klasse die juffrouw in huis heeft en dit zelfs van bij haar eerste plaat “The Soul Sessions”. Daarop – de titel dekt volledig de lading - brengt ze een genre dat ons zeer genegen is: soul in zijn puurste vorm. Misschien is het daarom wel dat we met een iets kritischer oor in de stoeltjes op het middenplein van de Lotto Arena (kleine broer van buur Sportpaleis) plaatsnamen. Dat gestoelte was trouwens al een eerste misser van de avond want Stone verhoudt zich tot dansmuziek als warmte tot een haardvuur. Misschien diende dit manoeuvre van de organisatie er wel voor om het bezoekersaantal groter te doen lijken dan het in werkelijkheid was? Eenmaal het concert aanving veerde iedereen echter rechtop maar van dansen was nog geen sprake. De eerste heupbewegingen vielen pas op te merken als het derde nummer “Super duper love” werd ingezet. Het geluid in de Lotto Arena gaf alle voorrang aan de indrukwekkende stem van Stone. In haar rug musiceerde een technisch zéér onderlegde maar voor het geheel ietwat te gladde begeleidingsband. Pas in “Victim of a foolisch heart” vielen alle puzzelstukjes mooi samen. Eventjes vergaten we het beton van de Lotto Arena en waanden we ons in het New Yorkse Apollo theatre. Stone kreunde als een zwaar getormenteerde ziel, ging met haar stem helemaal tot op de bodem terwijl de muzikanten (met de saxofonist op kop) het nummer op magistrale wijze inkleurden. De man van het licht zorgde intussen voor een passende sterrenhemel. De spot ging ook meermaals naar het driekoppig achtergrondkoor. Namen hebben we niet weten te traceren maar in elk van hen huisde een excellent paar stembanden. Toen Stone even de zang aan het mannelijk lid van het trio doorspeelde zouden we er flinke bedragen hebben op verwed dat diens moeder ooit nog in de buurt zal hebben gestaan (of gelegen) van Al Green. Uit de nieuwe plaat ( kort samengevat: Joss goes r’n’b) kregen we zoals verwacht een flinke hap voorgeschoteld. Aankomende singel “Baby, baby, baby” en “Girl they won't believe it” (hedendaagse motown) charmeerden nog het meest, “Tell me what we're gonna do now” is best een aardig nummer maar voelde live wat loom aan. Op die manier ging de vaart van het concert iets te makkelijk verloren ook al heb je een grote hit als “You had me” bij de hand. En vaart verliezen tijdens een (veel te korte) set van amper zestig minuten kan tellen als afknapper. Stone keerde weliswaar nog terug voor een kwartiertje bissen maar dat legde het eindoordeel voor de avond niet waar we het hadden gewild. De stem en het talent is er maar live mag het, al zeker qua tijdsduur, ietsje meer zijn. Als deze dame woord houdt met haar aankondiging op ‘één’ en ooit vroedvrouw wordt, beloven het op die kraamafdeling alvast soulvolle bevallingen te worden. Hopelijk trekt ze daar ook niet standaard de deur achter zich dicht na 1 uur en 15 minuten arbeid.