Setlist van het jaar:
“Hold on” Razorlight (AB 29/01)
“Gone Ridin” Chris Isaak (AB 22/4)
“Train don’t stop at the mill Works any more” Kevn Kinney (Handelsbeurs 5/5)
“World wide suicide” Pearl Jam (Werchter 29/6)
“Arizona” Kings Of Leon (Werchter 29/6)
“Ricochet” The Van Jets (Werchter 29/6)
“Overrated overestimated” Larsson (Zottegem 6/7)
“Last to know” P!nk (Lokeren 8/8)
“Grace Too” The Tragically Hip (AB 28/9)
“Die for love” Kula Shaker (Botanique 26/10)
“Big city” Zita swoon (Handelsbeurs 22/11)
“Laat me je lied zijn” Eva De Roovere (CC Evergem 14/12)
Album van het jaar: “Because of the times” van Kings Of Leon
Op naar 2008!
Welkom op een één mans concertarchief, periode 2006-2023. Elk concert dat we binnen die tijdspanne hebben bijgewoond is er in opgenomen. Er is op deze blog nieuwe aanvoer “als we daar goesting in hebben” of niet. Onder dezelfde naam blijven we wel met regelmaat (elk concert) actief op sociale media (Instagram, X).
Sunday, December 23, 2007
Herfst in het cultureel centrum
Met het vallen van het blad was in ons lokaal cultureel centrum ook een nieuw seizoen van start gegaan. De eerste publiekslokkers Scala en Stash hadden we aan ons laten voorbijgaan maar voor Billie King (4/10/07) waren we op post.
Eigenlijk was actrice en zangeres Tine Reymer gewoon op zoek naar een degelijke begeleidingsband om haar nieuwe vracht zelfgeschreven songs tot uitvoering te brengen. Het resultaat van deze zoektocht bevat echter ook een interessante marketingwaarde: 5 dames in één Vlaamse groep. Vrij uniek vindt u niet? Maar laat hier echter geen misverstand over bestaan, spijts de inbreng van drumster Isolde Lasoen (zie Daan) en bassiste Ruth Verhelst (zie Novastar) staat de naam Billie King geheel voor Tine Reymer.
De groepsnaam roept associaties op met sixties soulmuziek maar dat is geenszins wat U mag verwachten. Reymer heeft zo te horen eerder een voorliefde voor ingetogen singer-songwritermuziek. Het debuutalbum van de groep “There you go, My love” staat er immers vol van en ook het allereerste theaterconcert van de groep baadde in voortkabbelende deuntjes die slechts zelden in woeliger water terechtkomen. Tine’s stemkwaliteiten staan buiten discussie want reeds in het openingsnummer leek het even alsof Emmelou Harris per ongeluk in Evergem verzeild was geraakt. Minder onder de indruk kwamen we echter van Reymer’s songschrijvertalent want na afloop van de avond vonden we enkel “Slow down” en “Drinkin’Dancin’Waitin” op ons kladpapiertje terug. Met slechts twee songs die het niveau van de middelmaat overstijgen weet een avondvullend programma ons nu eenmaal niet voldoende te boeien. Bovendien leek de vertaalslag van een gewoon concertpodium naar het theater nog onvoldoende gemaakt. Het geheel hing nog aan elkaar van onwennigheden en was aldus onvoldoende gerijpt om ons te overtuigen. Ook Reymer’s interventies tussendoor – bijna gingen ook wijzelf aan het kirren van zoveel meisjesplezier - hadden méér weg van een debutantenconcours dan van een volwassen podiumact. Ergens middenin het concert raakte het snoer van Reymer’s gitaar verstrikt in die van toetsenvrouw Sara Gillis. Het was, om de symboliek van dit voorval door te trekken, niet het enige knoopje dat we zagen zitten in het concert van dit voor de rest bijzonder mooi gecoiffeerd vijftal.
Multi-instrumentaliste Sara Gillis heeft naast haar werk bij Billie King ook een zitje op het podium bij Eva De Roovere (14/12/07). Met de aankoop van haar CD “De Jager” werden we thuis op applaus onthaald maar het duurde niet lang of we waren er zelf ook helemaal aan verslingerd. Al gauw bleek waarom: de wonderlijke melodieën zijn een ware streling voor het oor evenals de zoetgevooisde stem van (ex-Kadril)Eva en haar zinnenprikkelende teksten. De plaat bevat ook een vleugje weemoed hier en daar, heeft een hoge meezingfactor en een naar Vlaamse normen zeer verzorgde productie. Kortom geen toeval dat maanden later het ding nog steeds binnen handbereik ligt van onze cd-speler. De Roovere beloofde ons bij aanvang een avond vol klanken en woorden die er “ergens zouden ingaan en - wie weet waar – er weer zouden uitkomen”. “Laat me je lied zijn” ging er via de gebruikelijke gehoorsgangen in en resulteerde alvast in een eerste kippenvelmoment (“ik ben je fantasie maar dan levensecht”). Nog mooier was “De Jordaan”. Dit lied dat De Roovere leende van Luka Bloom kwam in de live-uitvoering meer tot zijn recht dan op de plaat. Dat Eva graag aan de haal gaat met andermans songs bleek ook uit “Tony & Wendy”, een naar ons gevoel bijzonder geslaagde bewerking van Robert Palmer’s “Johnny & Mary”. Ook het Frank Van Der Linden pareltje “Zonde van de tijd” schitterde als de poolster in een koude winternacht. We kregen het naarmate de avond vorderde alsmaar warmer. Het ultieme dooimoment kwam er met “Tijger”. De Roovere testte ongevraagd maar zéér efficiënt de passionele barometer van 400 toehoorders. Aan het eind kregen diezelfde toehoorders de gelegenheid om hun vocale steun aan te bieden in “Om mee te slapen”. De Roovere vond – of wat had u gedacht – dat Evergem mooi kon zingen. Dit was meteen het enige moment van de avond dat De Roovere ons niet wist te overtuigen.
Eigenlijk was actrice en zangeres Tine Reymer gewoon op zoek naar een degelijke begeleidingsband om haar nieuwe vracht zelfgeschreven songs tot uitvoering te brengen. Het resultaat van deze zoektocht bevat echter ook een interessante marketingwaarde: 5 dames in één Vlaamse groep. Vrij uniek vindt u niet? Maar laat hier echter geen misverstand over bestaan, spijts de inbreng van drumster Isolde Lasoen (zie Daan) en bassiste Ruth Verhelst (zie Novastar) staat de naam Billie King geheel voor Tine Reymer.
De groepsnaam roept associaties op met sixties soulmuziek maar dat is geenszins wat U mag verwachten. Reymer heeft zo te horen eerder een voorliefde voor ingetogen singer-songwritermuziek. Het debuutalbum van de groep “There you go, My love” staat er immers vol van en ook het allereerste theaterconcert van de groep baadde in voortkabbelende deuntjes die slechts zelden in woeliger water terechtkomen. Tine’s stemkwaliteiten staan buiten discussie want reeds in het openingsnummer leek het even alsof Emmelou Harris per ongeluk in Evergem verzeild was geraakt. Minder onder de indruk kwamen we echter van Reymer’s songschrijvertalent want na afloop van de avond vonden we enkel “Slow down” en “Drinkin’Dancin’Waitin” op ons kladpapiertje terug. Met slechts twee songs die het niveau van de middelmaat overstijgen weet een avondvullend programma ons nu eenmaal niet voldoende te boeien. Bovendien leek de vertaalslag van een gewoon concertpodium naar het theater nog onvoldoende gemaakt. Het geheel hing nog aan elkaar van onwennigheden en was aldus onvoldoende gerijpt om ons te overtuigen. Ook Reymer’s interventies tussendoor – bijna gingen ook wijzelf aan het kirren van zoveel meisjesplezier - hadden méér weg van een debutantenconcours dan van een volwassen podiumact. Ergens middenin het concert raakte het snoer van Reymer’s gitaar verstrikt in die van toetsenvrouw Sara Gillis. Het was, om de symboliek van dit voorval door te trekken, niet het enige knoopje dat we zagen zitten in het concert van dit voor de rest bijzonder mooi gecoiffeerd vijftal.
Multi-instrumentaliste Sara Gillis heeft naast haar werk bij Billie King ook een zitje op het podium bij Eva De Roovere (14/12/07). Met de aankoop van haar CD “De Jager” werden we thuis op applaus onthaald maar het duurde niet lang of we waren er zelf ook helemaal aan verslingerd. Al gauw bleek waarom: de wonderlijke melodieën zijn een ware streling voor het oor evenals de zoetgevooisde stem van (ex-Kadril)Eva en haar zinnenprikkelende teksten. De plaat bevat ook een vleugje weemoed hier en daar, heeft een hoge meezingfactor en een naar Vlaamse normen zeer verzorgde productie. Kortom geen toeval dat maanden later het ding nog steeds binnen handbereik ligt van onze cd-speler. De Roovere beloofde ons bij aanvang een avond vol klanken en woorden die er “ergens zouden ingaan en - wie weet waar – er weer zouden uitkomen”. “Laat me je lied zijn” ging er via de gebruikelijke gehoorsgangen in en resulteerde alvast in een eerste kippenvelmoment (“ik ben je fantasie maar dan levensecht”). Nog mooier was “De Jordaan”. Dit lied dat De Roovere leende van Luka Bloom kwam in de live-uitvoering meer tot zijn recht dan op de plaat. Dat Eva graag aan de haal gaat met andermans songs bleek ook uit “Tony & Wendy”, een naar ons gevoel bijzonder geslaagde bewerking van Robert Palmer’s “Johnny & Mary”. Ook het Frank Van Der Linden pareltje “Zonde van de tijd” schitterde als de poolster in een koude winternacht. We kregen het naarmate de avond vorderde alsmaar warmer. Het ultieme dooimoment kwam er met “Tijger”. De Roovere testte ongevraagd maar zéér efficiënt de passionele barometer van 400 toehoorders. Aan het eind kregen diezelfde toehoorders de gelegenheid om hun vocale steun aan te bieden in “Om mee te slapen”. De Roovere vond – of wat had u gedacht – dat Evergem mooi kon zingen. Dit was meteen het enige moment van de avond dat De Roovere ons niet wist te overtuigen.
Subscribe to:
Posts (Atom)