Arsenal Handelsbeurs/Gent 14/05/08

In de al jaren aan de gang zijnde hoogconjunctuur van de Belgische muziek hebben wij een bijzondere boon voor Arsenal. De groep staat voor het duo John “Merelbeke rules!” Roan en programmeur/toetsenman Hendrik Willemyns. Hun stijl is niet onder één noemer te vatten, de groep is als het ware een stijl op zich. ‘Wereldse muziek maar geen wereldmuziek’ is een omschrijving die misschien nog het best van toepassing is. Niet alleen de stijl van muziek, ook hun methodiek is opmerkelijk. Op plaat klinkt de groep zéér gevarieerd, worden songs ingezongen door gasten uit alle windstreken (en genres) en krijgt het geheel een sound aangemeten rijk aan leuke arrangementen. Op een podium wordt het een haast tegenovergesteld verhaal; klinkt Arsenal als een hecht clubje musicerende vrienden, nemen John Roan en Leonie Gysel nagenoeg alle zangpartijen voor hun rekening en krijgt hun groepsgeluid een ferme scheut spierversterkende middelen toegediend dankzij een strakke ritmesectie.
2 werelden en toch één en dezelfde groep dus.
Met de nieuwe en alweer uitstekende (3e) plaat “Lotuk” en een kreukvrije live reputatie (het aantal lovende recensies moet ooit leiden tot een vermelding in het Guiness Book of Records) leek niets een Gentse triomf/ thuismatch in de weg te staan. Ondanks deze hoge voorspelbaarheidfactor slaagde de groep er toch weer in te verrassen en een volle Handelbeurs achteraf naar huis te sturen met het gevoel het concert van het jaar te hebben bijgewoond. Verrassingen kwamen dus vooral in de vorm van nieuw songmateriaal. “Turn me loose” opende fel en de groep musiceerde met een goesting van pas vrijgelaten gedetineerden. Met “Not a man” heeft Arsenal een zoveelste voltreffer beet in een setlist die nu al bulkt van de publiekslievelingen. Ook eerste singel en titelnummer van “Lotuk” kreeg in de Handelsbeurs een indrukwekkende live versie mee niet in het minst door de warme stem van gast Shawn Smith. Wat op plaat een onderhoudend (electro-)popdeuntje lijkt veranderde live in een overweldigende rocksong. Afgaande op de enthousiaste reacties in de zaal kan deze metamorfose alvast rekenen op een breed draagvlak. Nu de eerstvolgende staatshervorming nog!
Niets dan goeds ook over het ouder werk dat na bijna twee jaar afwezigheid op Vlaamse podia opnieuw stevig omarmd werd: “A volta” , “Longee”, “The coming” en “Saudade”.
Toen de eerder genoemde Roan en Gysel het van de vorige plaat gehaalde “Either” nagenoeg solo brachten konden we haast wenen van ontroering. De perfecte samenzang tussen die twee maakt van het waarom van de vele gastzangers een bijzonder moeilijk vraagstuk. Ook “Personne ne bouge!” bleef moeiteloos overeind in handen van Roan en Gysel. Met zoveel positieve vibes in de stilaan oververhitte zaal wist ook John Roan dat daar bisnummers moesten van komen. Bij de aankondiging van hun laatste nummer liet hij al horen dat er nog meer zou volgen. Tot ieders verbazing was het echter Shawn Smith die eerst op het podium terug verscheen voor ‘zijn’ Brad classic “The day brings” (die groep is het vlotst op te sporen via Stone Gossard van Pearl Jam). Hierna volgden nog het onvermijdelijke “Mr Doorman” en de herneming van “Longee” waarin nogmaals Leonie Gysel sensualiteit aan vocale pracht koppelde. Tegen dat punt was de hypnose compleet en wuifden ook wij mee in de maat door Leonie aangegeven.
En dan nog te denken dat de avond zich in minder gunstige omstandigheden had aangediend. We arriveerden immers hondsmoe aan de ingang van de Handelsbeurs. Twee uur later kwamen we echter fris en monter terug buiten. Voor ‘het concert van het jaar’ is het nog wat vroeg maar de concurrentie zal het niet makkelijk krijgen de komende maanden.

Lente in het cultureel centrum

Geheel in de sfeer van een gezellige televisieavond schakelden we die zondag (20/04/08) in op ons plaatselijk cultuurcentrum voor TV Tunes KN2. Wim Opbrouck (acteur en zelf tv-mens) en Compagnie Maandacht brengen in deze tweede editie van deze TV Tunes vooral de jaren 80 opnieuw tot leven. In een vijfmansbezetting wordt de avond vooral musicerend doorgebracht; méér concert dan theater dus. Opbrouck trekt daarbij alle aandacht naar zich toe door de tunes van enige duiding of anekdote te voorzien. Met veel oog voor detail wordt de ene melodie (een traag “Love boat theme” in kapiteinspak) al avontuurlijker gebracht dan het andere (“A-Team” inclusief helikopter- en machinegeweergeluiden). Het gezelschap verwijst duidelijk ook graag naar hun eigen donkere tienertijd: hoe ze Front 242 in de voorstelling hebben gesmokkeld is ons ontgaan maar het van “Extra Time” (BRT Sport) overgenomen “Peaches” van The Stranglers was een voor ons felgesmaakte en gedurfde opener. In de bissen hadden Opbrouck en collega’s de zaal helemaal bij hun ‘pietje’ door het thema van de Pin-Up Club van handgeklap te laten voorzien. Twintig jaar terug zou het voor velen in de zaal niet waar geweest zijn.
Een week later (27/04/08) vulde hetzelfde CC zich slechts voor de helft om in het kader van de ‘Week van de amateurskunsten’ te luisteren naar Aardvark en Zoutlandt. Tussenin mocht Joris Van Hyfte, stand-up comedy uit Zelzate, zijn ding doen.
Aardvark bracht een korte set akoestische, op Amerikaanse leest geschoeide, folk en country nummers in het lokale dialect (Sleidinge/Slejns). Het duo Michel Goessens en Werner Dumez (een wonder op mondharmonica) wekte snel de sympathie van de zaal op en kregen in het slotlied vocale versterking van alle aanwezigen. Goessens bleek ook een geboren entertainer want al gauw ging hij het contact aan met de zaal, grapte over de gratis inkom en vroeg onze bereidwillige medewerking (“zoniet kom ik ze zelf halen”). Grap en ernst waren niet altijd van elkaar te onderscheiden want – als we de heren mochten geloven – speelden ze werkelijk overal: van huiskamer tot festival. Als tegenprestatie hiervoor volstaat het blijkbaar om de heren te voorzien van voldoende drankbonnen en enkele belegde sandwiches…
Mocht dit voor Zoutlandt ook het geval zijn dan zal er flink moeten gesmeerd worden want ze komen met méér volk af dan hun voorgangers. Na lange tijd akoestisch te hebben opgetreden besloot het viertal er kortgeleden een percussionist en nieuwe drummer bij te nemen. De muziek steekt bijzonder vernuftig in elkaar en kent vele laagjes: technisch verzorgde drums, toetsen die de songs mooi inkleuren en een zanger met een stem als een warm haardvuur. De bio spreekt van (f)luisterpop maar in het CC was aan volume geen gebrek. Vreemd toch dat hiervoor moeilijk een publiek te vinden is ook al heeft de groep reeds één album op hun palmares staan. Vooral Nederland zou hier wel pap moeten van lusten want Blöf is echt niet ver weg bij songs als “Waarom niet”. De song die er in Evergem echter boven uitstak was ongetwijfeld “Knokke Bad” dat de week voorafgaand aan dit optreden ook intens mooi werd gebracht in het programma “Parti Parti” op AVS. Iemand die er wat van kent moet misschien een filmpje ervan op You Tube plaatsen. Je weet nooit waarvoor het goed is…