Rock Werchter dag 1 03/07/08

Toen de affiche voor dit jaar in opbouw was viel de hoge concentratie van toppers op dag 1 al vroeg op. Het trio Mika, Kravitz en REM zorgden bij de reservaties dan ook voor een snelle uitverkoop. We hebben ze ook dit keer niet geteld maar in de media viel wederom het duizelingwekkende bezoekersaantal van 80000!
Air Traffic (het was weer druk boven Werchter op de aanvliegroute naar Zaventem…) stond een maandje geleden nog op Pinkpop en kreeg in Werchter de eer toegeschoven het festival te openen. De groep haalde weliswaar niet het niveau van hun passage bij onze noorderburen maar het enthousiasme waarmee het jonge viertal werd verwelkomd door de reeds aardig gevulde wei werkte aanstekelijk. De set van Werchter verschilde weinig van wat we op Pinkpop voorgeschoteld hadden gekregen. Een druk op de ‘random’ functie leverde wel een nieuwe volgorde op en ook het (naar eigen zeggen) zeldzame “Your fractured life” mocht er deze keer bij. Ook nu zorgden de singels (met deze keer als uitschieter “Time goes by”) voor een ‘cruise control’ vlucht van Air Traffic. Zelfs de nieuwkomers “End to all our problems” en “Come on” kregen méér dan een beleefdheidsapplaus. De groep voelde zich door zoveel appreciatie, vooral uit de categorie ‘jong en vrouwelijk’, snel thuis in Werchter wat de belofte opleverde – met heel wat hysterische kreetjes tot gevolg! – om daags nadien te gaan busken op de campings.
De Counting Crows misten enkele jaren geleden hun promotie tot headliner. Inmiddels wordt ook ons duidelijk waarom. De groep staat wat sterke songs betreft al jaren droog en ook hun podiumwaarde verkeert duidelijk in vrije val. In Werchter waren we toe aan onze vijfde ontmoeting en de dalende curve tekende zich duidelijker af dan ooit tevoren. Zanger Adam Duritz mag dan al de sympathieke uitstraling hebben van iemand waarvan je onmiddellijk een realitysoap zou willen maken; als zanger is hij dermate zeurderig geworden dat het na enkele nummers lijkt alsof de vespers aan een comeback toe zijn. Nadat de groep een dof “Have you seen me lately?” had afgewerkt, “Mr Jones” op sterven na dood klonk en “Round here” veel weg had van een 33-toeren plaat die bleef hangen zouden we eender waar dekking hebben gezocht. Om het leed enigszins te verzachten werd het de barbecue stand.
Bij Mika was van enige klaagzang gelukkig geen sprake. Sterker nog de boodschap (“Relax, take it easy”) die hij bij zijn intrede mee had leek het perfecte antidotum voor het gezeur dat er aan vooraf was gegaan. Dat een stevige regenvlaag middenin het concert nauwelijks effect had op de respons zegt voldoende. Of er voor dit feest goede smaak nodig was is een andere discussie. Wij vermaakten ons best onder een waterdichte vuilzak terwijl een kleurrijke vertoning zich voor ons afspeelde: volslanke dames in ‘Moulin Rouge’-pakje (“Big girls”), kippen en konijnen die het podium kwamen opgewandeld, een percussie-solo en aan het einde nog eens regen, maar dan met diverse vormen van confetti. Het geheel was van een haast ondraaglijke lichtheid maar net daardoor ook zo efficiënt op een groot festival. Een beetje Werchter Boutique maar dan een week te vroeg!
Halverwege zijn tien-beurtenkaart passeerde ook Lenny Kravitz nog eens in Werchter. Wat vooraf een zoveelste concert in de rij leek te worden draaide tot onze grote verbazing uit op het beste wat we sinds lang op Werchter (hoofdpodium) hebben gezien. Toen opener “Bring it on” (god zij dank!) loepzuiver uit de boxen knalde en de vele gaten halverwege de wei snel werden dicht gelopen waren we met ons enthousiasme nog voorzichtig maar het daaropvolgende “Always on the run” (met gitaarsolo van de dag) trok ons helemaal over de streep. Toen “It ain’t over till it’s over” met zoveel soul de wei werd ingestuurd borrelden de eerste superlatieven voor dit verslag bij ons op. Met “Stilness of heart” maar vooral “Fly away” kreeg Lenny de wei zowaar aan het meezingen. En met het nieuwe “Dancing till dawn” doceerde Lenny uit de cursus ‘Funk op zijn best’. “Let love rule” bleef niet bij woorden alleen want Kravitz dook de frontstage in om uitgebreid de eerste rijen te gaan groeten. Eén Vlaamse deerne eindigde zelfs in zijn armen! Een mens zou zich voor minder niet meer willen wassen. Met bis “Are you gonna go my way?” ging (voor zover wij konden zien) een halve Werchter wei letterlijk van de grond. Need I say more? Kravitz verkeerde in bloedvorm en trakteerde Werchter op een concert om in te kaderen. We hadden vooraf bij de bookmakers ons geld er niet durven op verwedden.
REM loste nadien de verwachtingen helemaal in, al hadden ze grote moeite om de wei met zich mee te krijgen (hun voorganger was er al mee weg). Hun nieuwe “Accelerate” – het is al tot in den treure gezegd en geschreven – is een uitstekende plaat en vertaalt zich overduidelijk in gedreven concerten. Alles wat enigszins vaart zou kunnen halen uit het concert (op “Drive” na) werd geweerd en ingeruild voor potiger werk als “Begin the begin”, “Ignoreland”, “Bad day” en “What’s the frequency, Kenneth?”. Visueel kreeg het geheel een duwtje in de rug door aan hoge snelheid videobeelden vermengd met concertshots te laten voorbijflitsen. Onze teller hoogtepunten sloeg reeds aan van bij opener “Orange crush”. Ook “Imitation of life” en het van die bewuste laatste plaat gehaalde “Supernatural superserious” willen we graag met stip vermelden, niet toevallig allebei songs met als toegevoegde waarde die tweede stem van bassist Mike Mills. In de bisreeks troffen we tussen “Losing my religion” en (niets nieuws onder de zon) “Man on the moon” ook het uit 1985 afkomstige “Driver 8” aan. Toeval of niet maar dat jaar debuteerde REM op Rock Werchter. Een groep die het 23 jaar later bij zijn inmiddels zevende doortocht nog eens op dezelfde wijze kan doen vlammen verdient veel respect. Benieuwd of er nog een achtste keer komt…

Iron Maiden Graspop/Dessel 29/06/08

Afgaande op de steeds toenemende opkomst op de jaarlijkse Graspop Metal Meeting – dit jaar bereikte men zelfs de magische kaap van 50000 op één festivaldag – zit het met de interesse voor Metal en afgeleide genres duidelijk nog redelijk snor. Op vrijdag mocht Judas Priest het licht uit doen, zaterdag was het de beurt aan Kiss en ook voor zondag werd niet op wat explosieven méér of minder gekeken want Iron Maiden mocht er voor de kers op de taart zorgen.
De groep reist momenteel de wereld rond met hun “Somewhere back in time”-toer. De titel geeft al aan dat er geen nieuwe plaat te promoten valt maar dat met een knipoog verwezen wordt naar de bijzonder succesvolle jaren tachtig uit de Maiden geschiedenis. Eerder (in 2005) deed de groep met de muziek en rekwisieten uit hun debuutjaren ook al eens een gelijkaardige concertreeks.
Volgend op het succes van die eerste platen bereikte Maiden in 1984 hun artistieke hoogtepunt met het album “Powerslave”. Voor deze plaat trok de groep toen maar liefst twaalf maanden lang op tournee, geheel toepasselijk de “World Slavery”-tour getiteld. Niet verwonderlijk dat met zo’n huzarenstuk Iron Maiden zich definitief bij de groten plaatste. Beeld en geluid uit die tijd is inmiddels al lang vastgelegd op “Life after death” maar het uitbrengen van de DVD-versie was voor de ‘NV Iron Maiden’ het signaal om er ook een tourneetje aan op te hangen. In hun eigen comfortabele Boeing (met aan de stuurknuppel zanger Bruce Dickenson) vliegt de groep dit jaar in 6 maanden tijd de wereld rond om hun roemrijk verleden nog eens boven te halen.
In Dessel werd vorige zondag al voor de zesde keer uitgekeken naar de komst van Iron Maiden. Niemand die over dat cijfer mopperde in de Kempen en zeker niet aan de t-shirt stand want velen waren zo te zien aan iets nieuws toe. Met 11 van de 17 songs uit hun historische live-dubbelaar “Life after death” kreeg Graspop een hapklare brok voorgeschoteld die niet verraste maar alleen bevestigde wat we al wisten: als het op heavy metal aankomt is dit een referentiepunt waar weinigen aan kunnen tippen. Alleen al de massale interesse voor deze recyclage moet de nieuwe lichting groepen toch ongerust maken? We durven ons dan ook luidop afvragen of er nog (jongere) bands de revue zullen gepasseerd zijn tijdens het Graspop-weekend waarbij alle vuisten de lucht zullen zijn ingegaan (“Revelations”). Ook opmerkelijk: de meest extatische reactie was weggelegd voor “Fear of the dark”: eentje met veel oh oh oh’s dat geheel tegen de spelregels van de avond in afkomstig was van het gelijknamige album uit 1992. Het beste nummer (en zijn Desselse uitvoering) stak voor ons in de bissen: “The Clairvoyant”, een vernuftig singeltje van 20 jaar oud en hier in een grootse en perfecte live uitvoering. Een Maiden publiek houdt nogal vast aan tradities; de groep jammer genoeg ook want 7 van alle songs zijn vaste prik op eender welke tour van de groep dus hier ging naar ons gevoel de mogelijkheid verloren nog meer te halen uit het concept. Ook het lange en epische “Rime of the ancient mariner” (14 minuten!) mistte een beetje zijn effect: de overbevolking liet het niet toe maar we dachten er toch even aan een biertje te gaan halen.
De glansrollen waren in Dessel weggelegd voor de drie met minutieuze precisie sollerende gitaristen Murray, Smith en Gers. Zanger Dickenson vonden we wat ongelukkiger in de vocale afwerking maar hij liet zich dan weer gewillig helpen door het publiek. Ook zijn niet aflatend enthousiasme wekte bewondering op. Aan showelementen ontbrak het helemaal niet in Dessel: vuur, rook, explosies, mascotte Eddie in cyber-kostuum en later (tijdens “Iron Maiden”) vanuit de sarcofoog als mummie. Alles oogstte massaal applaus.
In Dessel voltrok zich duidelijk een mirakel: 23 jaar na datum was er wel degelijk weer “Life after death”. Al waren we niet echt helemaal van onze sokken geblazen, daarvoor leek Iron Maiden in Dessel iets te veel op een goed geprogrammeerde metal jukebox, uit veiligheidsoverwegingen houden we toch vast aan het cliché “over de doden niets dan goed”.

Bruce Springsteen & The E-Street Band Sportpaleis/Antwerpen 23/06/08

In thuishaven New Jersey is Springsteen nog steeds een ‘local boy’ maar voor de rest van de wereld is hij inmiddels een halfgod geworden. Zijn Belgische volgelingen leken echter wat last te hebben van de dalende koopkracht want wat aanvankelijk een stadionconcert in Brussel moest worden draaide door een ongewoon trage voorverkoop uit op het enige indoor concert van dit tweede Europese luik van de “Magic”-toer. Gezien de kwalijke reputatie van het Boudewijnstadion kunnen we niet zeggen dat we daar echt rouwig om waren.
Toen eind vorig jaar The Boss al eens halt hield in Antwerpen waren de goede recensies niet op één hand te tellen. Er werd kwistig omgesprongen met sterren en ook woorden schoten tekort om het concert van een haast magische bijklank te voorzien. Aan zoveel journalistieke vastberadenheid durfden wij niet te twijfelen en trokken laatst aldus vol verwachting naar de Scheldestad voor het tweede Belgische Springsteen concert in amper zes maanden tijd. Bij gebrek aan plaats op het middenplein moesten we ons in de voorverkoop tevreden stellen met een zitje onder het balkon. Een grandioze afknapper bleek in de maak want bij openingsnummer “So young and in love” ging het geluid een op voorhand verloren strijd aan met het beton van het sportpaleis. Om U een idee te geven: de drums van Max Weinberg klonken alsof ze automatisch waren ingesteld op een doorsnee voetbalstadium. Gelukkig vonden we een verloren hoek achteraan in de zaal die ongemoeid werd gelaten door een elders (t.h.v. de trappen) zéér ijverig acterende security. Desondanks ontsnapten we ook daar maar ten dele aan de belabberde akoestiek. Dat het concert toch nog uitdraaide op een uitstekende avond is geheel de verdienste van Springsteen zelf die met een onuitputtelijk enthousiasme en een karrenvracht uitstekende songs het sportpaleis in zijn broekzak stak.
Toen in “Promised land” de sax van Clarence Clemons in duel ging met de mondharmonica van The Boss waren we alvast nog een zorg kwijt: ‘Big man’ Clemons sloft traag over het podium maar heeft gelukkig nog steeds hetzelfde longvolume. Dat er nog meer goed volk in de E-street Band zit werd bevestigd in “Magic” dat Bruce enig mooi bracht met zijn violiste Soozie Tyrell. Het van Jimmy Cliff geleende “Trapped” was niet alleen de enige cover van de avond maar gaf het concert ook een onverwachts hoogtepunt. Hetzelfde kon worden gezegd van “Because the night” en “Fire”. Deze 2 nummers passeren haast dagelijks onopgemerkt op eender welke Radio Nostalgia in de versie van respectievelijk Patti Smith en The Pointer Sisters maar werden door de meester zelf in Antwerpen nog eens van hun oorspronkelijke glans voorzien. Omdat bij lang toeren een mens alert moet blijven en graag eens verrast wordt zocht Springsteen in het publiek suggesties voor de setlist van de avond. Dit leverde hem handenvol kartonnen borden op. Daarop ondermeer het van “The Rising” afkomstige “Mary’s place”, een nummer dat werkt als het betere anti-depressivum. Van hondenhok naar stadium: het blaast werkelijk overal sfeer in. Toen een triomfantelijk “Badlands” werd ingezet veerde het ganse Sportpaleis recht en begon plots te dagen dat het concert reeds door zijn grootste deel heen was. Gelukkig plakten Springsteen en collega’s er nog bissen achter aan: “I’m a rocker”, “Born to run”, een magistraal “Thunder road” en (weer allen recht voor) “Glory days”. Het eindtotaal kwam zo op 25 songs en ruim twee en een half uur concert. Vele van die songs waren er voor Antwerpen niet altijd bij en zullen ook tijdens de komende concerten worden ingewisseld voor anderen; alleen slotnummer “The American land” (over de prille immigratie naar het beloofde land) is er overal bij.
Terwijl tijdens dit onvervalst country nummer onze metgezel al dacht aan een drafje richting buitendeur beloofden wij onszelf plechtig geen enkele toekomstige Springsteen avond meer aan ons te laten voorbijgaan. Ook de spijt dat we er al enkele hebben gemist kregen we de dagen erna maar niet uit ons hoofd.
Toegegeven: we zagen al heel wat concerten in niet al te beste geluidsomstandigheden maar dit was zonder twijfel het beste.