The Godfathers Handelsbeurs/Gent 23/10/08

Toen begin dit jaar de Londense Godfathers hun debuutplaat “Hit by hit” uit 1986 op CD heruitbrachten was voor de originele groepsleden na jarenlange stilte de tijd rijp genoeg om opnieuw te gaan samenspelen. Het is beslist geen verrassing wanneer we hier neerschrijven dat we standaard een wantrouwige positie innemen tegenover reünies maar in het geval van The Godfathers waren we toch wat geruster in een goede afloop. In het voorjaar lieten we hun concert in de AB nog aan ons voorbijgaan maar ditmaal (dichter bij huis) was er geen ontkomen aan. Een half uurtje voor het aangekondigde aanvangsuur van het concert waren aanwezigen in de foyer van de Handelsbeurs op één hand te tellen. Gelukkig liep de zaal tegen het reële aanvangsuur toch nog voor de helft vol.
Zanger Peter Coyne – een man met de blik van een vakbondsafgevaardigde nadat hem zopas is ingefluisterd dat er een honderdtal ontslagen op komst zijn – bedankte nog voor er één noot was gespeeld uitvoerig de (geringe) aanwezigen en trok het concert bij wijze van erkentelijkheid op gang met klassieker “Birth school work death”! 20 jaar terug mocht de groep met dit nummer even proeven van bescheiden Amerikaans succes. Inmiddels mag de song gerust beschouwd worden als hun toegangsticket tot de eeuwigheid. Wie dacht dat daarmee de hoofdprijs was uitgedeeld zal na afloop zijn mening snel hebben bijgesteld. Zelfs zonder voorkennis waren “She gives me love”, “Can’t leave her alone” en “If I only had time” perfect meezingbaar. Vooral die laatste leek na twee decennia niets aan versheid te hebben ingeboet. Het veelzeggende tekstregeltje “If I only had time… I would think of the perfect crime” gaf de groep en hun ‘gangster’-gimmick wat extra glans. Zoals u merkt is de relevantie van hun teksten tijdens hun loopbaanonderbreking nauwelijks verloren gegaan. Met het zuchtige “I want everything” konden we ons nog eens ferm opwinden over die Fortis ontslagvergoedingen. Onze wrevel gedijde trouwens uitstekend op de klanken van het duo Dollimore en Gibson op gitaar.
Voordat de heren in kreukvrij gestoomd maatpak de Handelsbeurs trakteerden op drie bissen werd het furieuze “Cause I said so” – een nummer dat zo tussen het werk van de Sex Pistols kan geschoven worden - de zaal ingeslingerd. Als u de Kaiser Chiefs maar koorknaapjes vindt zal U van dit soort nummers wel pap lusten.
Met Lennon’s “Cold turkey” en een kreunende Peter Coyne ging in de Handelsbeurs het licht uit. 21 jaar geleden stonden we net zo aan de grond genageld toen diezelfde cover op ons een onuitwisbare indruk naliet aan het eind van het Godfathers concert tijdens het legendarische Futurama festival. Tijd heeft er duidelijk (nog) geen vat op.

Herfst in het cultureel centrum

Zonder dat wij (en u?) het goed hebben beseft zijn zowat alle Sweet Coffee singels gemeengoed geworden via de radio. Patrick Bruyndonckx, Raffaele Brescia en airhostess Bibi Diabokua (toch een reden meer om Brussels Airlines te boeken) weten dus hoe ze een catchy popdeuntje moeten maken. Hun lounge pop – samen al goed voor drie albums – moet desondanks toch afrekenen met een relatieve naamsonbekendheid.
Dit najaar tracht Sweet Coffee dan ook via de Vlaamse culturele centra hun publiek wat te verruimen. Afgelopen zomer slaagde de groep er nog moeiteloos in een goed volgelopen en gewillige Graslei aan hun kant te krijgen tijdens het Gentse Polé Polé (26/7). In Evergem (4/10) keek de groep in de ogen van ruim 300 gereserveerde bezoekers in de zitjes van het lokale cultureel centrum.
Ook al leidt de muziek van Sweet Coffee snel naar wat ritmische lichaamsbewegingen, het eerste deel van de avond mikte merkelijk meer op de oren dan op de benen. Met “Zanna” (destijds door Anna Domino gezongen bij Luc Van Acker) oogstte de groep het soort applaus dat welgekomen herkenning verraadde. Ook al zat deze cover hen als gegoten, met het door henzelf geschreven en erg fraaie “Ghost in your head” gooiden ze hogere ogen. Na de pauze was er voor velen geen reden meer om te gaan zitten want met het door rapper Mista gezongen “What’s up with that” en hitje “Special kind of feeling” blies Sweet Coffee een broeierige clubsfeer het cultuurcentrum in. De open ruimte voor het podium vulde zich spontaan op met danslustigen. Missie geslaagd dus. Coffee in het cultureel centrum: sweet geserveerd smaakt dat lang zo slecht nog niet.



Met “Coming of age” heeft Milow sinds begin dit jaar een volwassen pop en rock plaat op zijn palmares bijgeschreven die (weliswaar in de verte) lonkt naar Jackson Browne en aanverwante singer-songwriters. Met de cover van “Ayo technology” (de hit van 50 Cent en Justin Timberlake) lijkt Jonathan Vandenbroeck aka Milow zelfs plots ook interesse te hebben gewekt ver weg van ‘hometown’ Leuven. In afwachting van andere werelddelen mocht hij bij ons in Evergem (15/10) alvast op kosten van de Morgen 400 prijswinnaars gelukkig maken met een avant-premiëre van zijn theater-toer. Ook voorprogramma Selah Sue hoorde daarbij. Een half uurtje met deze 18 jarige, solo en akoestisch dan nog wel, was voldoende om de zaal te doen verstommen. Liedjes als “Fire fire” en “Break” klonken niet direct als doorsneee tienerleed maar neigden met de Winehouse/Joplin/Lauper vocalen van Selah naar al wat langer gerijpte lappen rhythm & blues. Dat ze ook nog een flink potje kon rappen maakte de verbazing alleen maar groter. In ‘Peter live’ peilde de gastheer in zijn tweede aflevring naar haar mening over de perikelen rond Amy Winehouse (ze covert graag “Valerie”). Selah Sue antwoordde droog dat ze daar geen oordeel over had omdat ze mevrouw Winehouse eenvoudigweg niet kent. Sterk! Haar kort setje in Evergem was dat ook. Als voor vele aanwezige moeders Milow hun toekomstige schoonzoon mag worden zien we dit ding graag over de vloer komen als onze schoondochter.
Nadat Milow al naast Selah Sue was verschenen voor een innig mooi duet kreeg hij na de pauze snel het vertrouwen van de ganse zaal. De hitjes zaten netjes verdeeld over de avond, er werd mooi gezongen en binnen de lijntjes gemusiceerd en Milow bleek inderdaad die ‘charming young man’ te zijn die moeiteloos als tegengif kan dienen voor hardnekkige vormen van feminisme. Toen iemand “sit down on top of me” (uit “Ayo technology”) riep vanuit de zaal was hij eventjes van zijn melk maar voor de rest van de avond was de rol van grappige verteller tussen de liedjes door perfect op zijn lijf geschreven. Die liedjes brachten ons vooral naar een sfeer verwant met eindeloze highways (“Canada”) en onmetelijke korenvelden (“One of it”). We werden onderweg nergens verontrust, luisterden gemoedelijk tot aan het einde van de set, genoten van backing zangeres Nina Babette (zie ook Ozark Henry en Natalia) evenals van de gitaren van Tom Vanstiphout (zie Clouseau). Tot slot namen we dankbaar nog drie bissen in ontvangst. Beleefde jongens als we zijn willen we in de toekomst nog wel eens gaan zien naar deze Milow al hebben we onze concerten doorgaans liever een tikkeltje spannender.

Paul Weller AB/Brussel 3/10/08

Er zijn tijden geweest (met The Jam) dat nieuwe Paul Weller songs debuteerden op de eerste plaats van de Britse top 40. Niet dat het nog nodig is – de man is inmiddels een begrip geworden - maar vandaag de dag lijkt zoiets ondenkbaar geworden. Nieuw werk vindt gelukkig nog voldoende afname bij een trouw gebleven publiek en kan nog steeds terugvallen op de respectvolle aandacht vanuit de vakpers. Voor zijn nieuwe “22 Dreams” werden sinds lang nog eens wat superlatieven uit de kast gehaald. Ook wij zijn ‘fan voor het leven’ en verkondigen al wat makkelijker dat er weer een nieuwe sterke Weller plaat is maar dit keer bekt het toch iets makkelijker dan bij de drie voorgaande platen. Niet dat er grote aardverschuivingen te noteren vielen maar het geluid van de plaat is warmer, het geheel experimenteler en afgaand op enkele songs heeft Weller eindelijk weer wat soul te pakken. De meester is zopas de kaap van 50 gepasseerd en afgaand op die nieuwe plaat beloven het dus nog mooie jaren te worden.
In de (lang op voorhand uitverkochte) AB ving het concert aan met “Blink and you’ll miss it” uit zijn vorige plaat “As is now”. Meteen viel op dat de nagenoeg nieuwe begeleidingsband (op gitarist Steve Craddock na) opvallend vinnig de kleedkamer was uitgekomen. Terwijl nog velen de zaal kwamen binnengewandeld was “The changing man” er al om aansluitend een uitgebreide selectie te maken uit de nieuwe plaat. Het geloof erin moet groot zijn want niet minder dan 10 songs kregen een plek op de setlist. Voor het overige serveerde Weller een pak minder voor de hand liggend materiaal, schuwde hij daarbij de obscuriteit van eigen werk niet en was hij nogal spaarzaam met classics. De AB moest zich tevreden stellen met “Wild wood” (in de Portishead bewerking), het eerder genoemde “Changing man” en “You do something to me”. Het concert beperkte zich hoofdzakelijk tot het latere werk, verkende vele stijlen en riep te veel verschillende emoties op. Middenin zakte het al wat richtingloze concert helemaal in elkaar toen (het op plaat adembenemende) “Porcelain gods” in een waas van psychedelica en onheilspellende spots ten onder ging. In het nogal grillige verloop van de avond kwam tot onze grote verbazing de redding nogal vaak van het nieuwe werk: het orchestrale “Empty ring”, de stuwende meezinger “Push it along” en het lieflijke “Sea spray”. Mocht er nog plaats zijn op uw iPod mag u ook “Have you made up your mind” en “All I wanna do” blindelings overzetten. Het contrast met middelmatiger werk als “From the floorboards up” en “Pickin’up sticks” viel op. De eigenaar mag er dan al schijnbaar tevreden over zijn, in een goed Weller concert horen ze naar ons gevoel niet thuis. ‘For old times sake’ kreeg ook The Jam een plaats tussen de akoestische nummers met het magistrale (door cello aangeklede) “The butterfly collector”. In de bissen geen “Town called malice” maar wel “All you need is love”. Dat er in Weller ook een Beatle zit was zeker ook voor ons geen verrassing meer.
Nu er weer songmateriaal voorhanden is dat het verschil kan maken lijden zijn concerten jammer genoeg alsmaar meer aan wisselvalligheid. Met het uitstekende “22 dreams” en nieuwe muzikanten rond zich was nochtans een wederopstanding in de maak. In de AB is het er vooralsnog niet van gekomen. Misschien is de eer weggelegd voor het Brugse Cactus Festival volgende zomer. Dit jaar dreef hij de organisatie tot wanhoop door al forfait te geven kort nadat hij had toegezegd… . Laat ons hopen dat ze in Brugge meteen een optie hebben genomen voor de volgende editie.