The Black Box Revelation Vooruit (Balzaal)/Gent 27/11/08

Wie durft te beweren dat, sinds het ontstaan in 1978, Humo’s Rock Rally geen rol van betekenis heeft gespeeld in het lanceren van nieuwe groepen verdient met pek en veren te worden rondgedragen op een zomerfestival naar keuze. Twee jaar nadat het Dilbeekse Black Box Revelation er tweede werd (na The Hickey Underworld) mag 2008 voor hen de boeken ingaan als een ‘boerenjaar’. Hun debuutplaat “Set your head on fire” werd lovend onthaald, 4 singels ervan vonden vlotjes de weg naar de StuBru playlist en ook de namen van onze grote festivals staan al te blinken op hun CV. Voor Jan Paternoster(19) en Dries Van Dijck(17) lonkt zelfs het buitenland nu ze zopas in Engeland zijn ingelijfd in hetzelfde boekingskantoor van (om er maar enkelen te noemen) Neil Young, Bob Dylan, Pearl Jam en The Who. Ook in de US of A hebben ze al een ‘agent’ zitten die voor hen de toekomstige boekingen vlijtig zal noteren. Vooraleer ze (hopelijk) de baan op gaan met de groten der aarde kwam het duo nog eens groot wezen in de kleine maar tot de laatste vierkante meter uitverkochte balzaal van de Vooruit. Eén uur lang (zowat de ganse plaat en twee nieuwe songs) predikte de groep het soort rock waarbij , als moet worden gezocht naar ijkpunten, alleen de echte groten kunnen worden geciteerd. Als moeder Paternoster 20 jaar geleden ergens backstage heeft gelopen op een Iggy Pop concert hoeven wij geen verdere details. Wie donderdag de ogen sloot hoorde een paar volbloed Pop stembanden. Voor drummer Dries Van Dijck zoeken we de connectie in Led Zeppelin sferen (John Bonham). Als U een kast vol platen heeft van de Rolling Stones en The Stooges schuift U deze zwarte doos er probleemloos tussen. Ook wat blues in de collectie strekt tot aanbeveling. Paternoster laat zijn gitaar immers afwisselend zalven (“Never alone always together”) en slaan (“Set your head onfire”) terwijl Van Dijck een stevig fundament legt waarop – zo was al voelbaar in de nieuwe songs - nog heel wat klassiekers kunnen gebouwd worden. Met z’n tweeën creëerden ze een imposante ‘wall of sound’ die voor de Balzaal al een schoenmaatje te groot leek. Ook het licht dat boven hen ging was op maat van de grotere concertzaal, een verdieping lager dan de balzaal. Enigszins schuchter bedankte Paternoster tussendoor het publiek. Af te lezen aan wat handbewegingen had die vermoedelijk wat meer publieksparticipatie verwacht al loog het overweldigende applaus na slotnummer “Set your head on fire” er niet om. 2 bisnummers verder legde diezelfde Paternoster zijn gitaar nog nagalmend neer op het podium. In zijn kielzog verdween ook Van Dijck in de coulissen van de Vooruit. Dat er voor deze jonge snaken buitenlandse interesse is lijkt ons met zoveel talent niet meer dan normaal.

Roisin Murphy Vorst/Brussel 23/11/08

De nu 35 jarige en uit het Ierse Arklow afkomstige Roisin Murphy liet voor het eerst van zich horen in 1995 toen ze met haar partner Mark Brydon het duo Moloko vormde. Met hun eerste plaat “Do you like my tight sweater” (Murphy’ openingsvraag om Brydon binnen te doen) positioneerden ze zich ergens tussen dance en pop in. Pas op plaat 4 “Statues” en de daaropvolgende concerten perfectioneerden Brydon en Murphy hun mengsel en nam het succes een hoge vlucht. Inmiddels had Murphy zich via spraakmakende concerten (Werchter ’03) ontpopt tot een excentrieke diva die alle aandacht naar zich toe weet te trekken. Gezien de relatie met Brydon dan al louter professioneel was geworden leek er voor Moloko echter geen toekomst meer weggelegd. Een solocarrière was dus het logische gevolg. Haar debuut “Ruby Blue” leverde slechts bescheiden succes op maar met de vorig jaar verschenen opvolger “Overpowered” was het goed raak. Murphy’s Moloko-verleden stond plotsklaps helemaal in haar eigen schaduw. Dat ze inmiddels in staat is om na de AB, Werchter en Pukkelpop ook nog eens een volksverhuis van zo’n 5000 man op gang te brengen richting Vorst-Nationaal zegt voldoende over haar actuele status. Het hadden er trouwens meer kunnen zijn ware het niet dat koning winter – (er zijn geen zekerheden meer…) haaks op de opwarming van onze aarde - uitzonderlijk vroeg op de afspraak was dit jaar. Het verkeer rond de hoofdstad verteerde de hevige sneeuwval nogal moeilijk waardoor heel wat concertgangers ergens onderweg naar de hoofdstedelijke concertzaal zullen gestrand zijn. Dankzij de trein waren wij alvast niet in zo’n rampscenario terecht gekomen.
Voorprogramma Hercules & Love Affair kreeg met veel aanmoediging een tiental handen op elkaar. De onze waren er voor alle duidelijkheid niet bij. Hun vroege jaren tachtig disco deed ons plots beseffen dat zelfs Vive La Fète nog lang zo slecht nog niet is. Een besef waar we eigenlijk niet op zaten te wachten.
Met nog een klokvaste treinrit huiswaarts in gedachten waren we al blij dat Murphy niet later dan half tien haar kleedkamer voor het podium verruilde. “Overpowered” zette de avond in terwijl Murphy langzaam piepend van achter een reuze glasgordijn tevoorschijn kwam. Weggestoken in een zwarte vest die er uitzag als een te groot uitgevallen berenmuts met daarboven een witte schotelgoed gaf Murphy een eerste defilé uit de kast van de Belgische couturier Christophe Coppens. Trouw blijvend aan de volgorde van de plaat volgde een swingend “You know me better”, een nummer waarbij Murphy haar rechtstreekse concurrente Madonna dopingvrij voorbij fietste in de race naar het betere discogevoel. Om onze dansschoenen niet te snel te doen verhitten plaatste Murphy zichzelf en groep voor drie nummers op de rand van het podium. De electronica werd tot het minimum herleid en met “Through time”, het adembenemende “Tell everybody” en Moloko’s “I want you” werd een triootje voor fijnproevers voorgeschoteld. We geloven stellig dat Murphy’s zangpartijen op dat moment mede verantwoordelijk waren voor de dooi die zich buiten Vorst onherroepelijk had ingezet. De keuze om een pauze in te lassen vonden we wat ongelukkig al ondervond “Moviestar” er aanvankelijk weinig hinder van. Niet alle songs van Murphy liggen echter even makkelijk in het gehoor zo bleek in deel 2 want tegen Murphy’s discostroom in pakte ze ook uit met minder voor de hand liggend werk. Wie niet luisteren wilde kon zich vergapen aan de zoveelste kostuumwissel en wachtte geduldig op meer toegankelijker werk als “Primitive” of het ook van singel bekende “Let me know”. Met een haast onherkenbaar gemaakt “Slave to love” van Bryan Ferry bewees Murphy ook een neus te hebben voor covers die opvallen.
Toen in een schitterend “Ruby blue” Murphy het publiek indook beperkte ze zich tot de eerste tien rijen om lichaam (in doorkijkbloes) en stem over te laten golven. Ook verder dan dat zou ze zonder enige twijfel eveneens op handen gedragen zijn geweest in een zaal die al lang op temperatuur was.
Wie met een ticket in de verkeersellende is blijven vastzitten heeft nu al te veel van dit verslag gelezen...

The Datsuns De Centrale/Gent 12/11/08

Mocht U ooit trefwoorden voor Nieuw-Zeeland moeten oplijsten vergeet dan naast Auckland, kiwi en Crowded House ook The Datsuns niet. Met hun titelloos debuut (’02) vol ouderwetse hard-rock en het onsterfelijke “Motherfucker from hell” schopten deze jonge snaken het in 2003 tot op de grote festivals. Opvolgers “Outta sight, outta mind” (‘04) en “Smoke & Mirrors” (‘06) konden jammer genoeg de verwachtingen niet inlossen waardoor een doorbraak uitbleef. Een gebrek aan werklust kan de heren echter niet aangewreven worden want de groep toerde al die tijd onverstoord verder en verwierf live een onberispelijke status. Misschien moeten we ons gelukkig prijzen dat het met die doorbraak niets is geworden en dat de groep juist daardoor tegenwoordig opnieuw in het clubcircuit kan gesmaakt worden. Voor het eerste van 5 Belgische clubconcerten trad de groep aan in de Gentse Centrale. Het uit Limburg afkomstige en in live kringen hoog aangeschreven El Guapo Stuntteam kreeg voor deze 5 data het voorprogramma aangeboden. De groep vist in dezelfde muzikale vijver als The Datsuns maar bleef in de Centrale ondergeschikt aan hen. Ondanks uitstekend gitaarwerk van Cedric Maes werd hun halfuurtje zwaar gehypothekeerd door een slechte klankbalans. Ook de Limburgse bindteksten konden – zoals te voorspellen viel in de fiere Gentse stede - het verschil niet maken. Het ontbreken van een verbinding tussen de backstageruimte en het podium zorgde ervoor dat niet alleen El Guapo Stuntteam maar ook de vier Datsuns zich zelf een weg moesten banen door het publiek richting podium. Eenmaal deze laatsten daar waren gearriveerd blies de groep met opener “Who are you stamping your foot for?” zowat iedereen een metertje achteruit. De geluidsman van dienst zette in een mum van tijd de scheve situatie recht en maakte zo de weg vrij voor 2 nieuwe songs “So long” en “Your bones”. De pas verschenen nieuwe plaat “Headstunts” – de aanleiding voor deze toer - is voor liefhebbers van de groep een risicoloze belegging. Zowat alle songs hebben de vaart van Lewis Hamilton op een leeg Formule 1-circuit en laten de gitaren van Buscke en Livingstone wederom vlijmscherp duelleren. Ondanks hun ongeschonden live-reputatie en het vroegtijdig opduiken van werk uit hun eersteling reageerde de Centrale onbegrijpelijk nogal aarzelend op de Datsuns. Pas toen prijsbeest “Motherfucker from hell” zich aandiende en zanger Dolf De Borst het daarna zelf op een rondje crowdsurfen zette tijdens het wervelende “Harmonic generator” ontdooide de zaal. Met “In love” (Kiss voor gevorderden) en “Fink for the man” (gitaarsolo’s voor gevorderden) kregen we zelfs de aandrang om zelf wijdbeens luchtgitaar te beginnen (mee-)spelen. Onze buurman moet hetzelfde hebben gevoeld want tijdens “The KKK took my baby away”, een cover van The Ramones, was er bij hem geen houden meer aan.
Zolang het nieuwe werk niet uit de schaduw komt van die eerder vermelde debuutplaat lijkt het commercieel een verloren strijd te zullen worden voor the Datsuns. Live hebben deze Nieuw Zeelanders echter van weinig anderen lessen te ontvangen. Zij die voor of na hen zullen worden geprogrammeerd tijdens het komende festivalseizoen kunnen nu al best wat extra repetities op de kalender inlassen.