Danko Jones Handelsbeurs/Gent 26/03/09

Ruim een jaar geleden verscheen van Danko Jones het vierde en verrassend toegankelijke album “Never too loud”. Zoals we gewoon zijn van onze Canadese vriend volgde daarop een uitgebreide toer die hem ook langsheen Pukkelpop en twee maal de Brusselse AB bracht; laatst nog in het kielzog van de veteranen van Motörhead. Veel rust wordt de man niet gegund want met de zopas verschenen compilatie overschotjes “B-sides” kon moeiteloos een nieuwe clubtour op poten worden gezet langsheen de Europese zalen. Deze Danko is allesbehalve een risicovolle belegging voor organisatoren zo bleek eens te meer afgelopen donderdag in een volgelopen Gentse Handelsbeurs. Deze solide klantenbinding heeft dit Canadese trio ongetwijfeld te danken aan een oerdegelijke live reputatie waar vele andere bands één van hun ledematen voor veil zouden hebben. De muziek van Danko Jones is echter lang niet origineel. De (hard) rockclichés worden per strekkende meter aan de man/vrouw gebracht en wie in het groepsgeluid meer herkent dan een bas,een stel drums en één gitaar kan zich maar beter eens goed laten nakijken. De avond in Gent werd ingeleid door het al even klassiek hard rockende Zweedse viertal de Backyard Babies . De ontvangst voor hen was hartelijk maar belangstellenden aan hun indrukwekkend ogende merchandising stand waren na afloop toch op één hand te tellen. Aan de ietwat sobere stand van Danko Jones stonden heel wat meer kooplustigen aan te schuiven. Een beetje tegen de verwachtingen in wachtte Danko bij aanvang van het concert enkele nummers af alvorens hij het gesprek met Gent aanging. De spraakwaterval – niet voor niets toerde de man ook al met spoken word opvoeringen - had een toeschouwer uit het Parijse publiek van de avond voordien herkend, meende een oude kennis te hebben gespot, peilde naar aanwezigen tijdens het Motörhead concert (“A blast!”) en lachte met de opdruk van een fan die zijn T-shirt toonde. Een wat manke klankbalans gooide jammer genoeg wat roet in het openingskwartier maar bij Danko’s (Do you kiss on a…) “First date” liet het publiek er weinig twijfel over bestaan dat het bevestigende antwoord menens was. De vonk sloeg in die mate over dat Danko al vroeg op de avond een “Lovercall” afkondigde. De tekst (“Lick it up side tot side”) liet ook hier weinig aan de verbeelding over. Een koppeltje Rijselse fans voor ons stond inmiddels al een half uur een te tong draaien terwijl ook op het podium de opwinding met “Sugar high”, “King of magazines” en “Forget my name” hand over hand toenam. Danko stak de draak met enkele tooghangers in de foyer en riep hen terug binnen voor een knallend “Invisible”. Ook de songs van “B-sides” bleken allesbehalve afdankertjes te zijn : “My time is now” en “I like to ball” (juist ja!) waren vuistdikke rockers die niet hoefden onder te doen voor oudgediende “Play that blues” . In opener “The rules”, ook een ‘B-side’, stak een handleiding voor kersverse minnaars. Iets bijleren op een avond als deze is het minste wat je vooraf zou hebben verwacht! In de bissen werd de “Code of the road” nog eens toegelicht en werden we de nacht in gestuurd met “Sleep is the enemy”, eentje die qua snelheid ook niet zou ontsnappen aan de flitspalen van de E34. Wakker blijven leek eenmaal thuis met nog een werkdag voor de boeg plots geen optie meer maar desondanks vibreerde Danko Jones nog dagenlang na.

The Australian Pink Floyd Show K. Elisabethzaal/Antwerpen 5/03/09

Er breekt een interessante tijd aan voor groepen die de pensioengerechtigde leeftijd zullen bereiken. Er staan immers jongere replica in de wachtzaal te trappelen om de rol over te nemen. Neem nu The Australian Pink Floyd Show (APFS): in enkele jaren tijd zijn ze in die mate een begrip geworden in het live circuit dat de roep om een reünie van de echte Pink Floyd alsmaar stiller is geworden. Sinds eind vorig jaar zijn deze Aussies alweer de baan op, ditmaal met de integrale uitvoering van “The Wall”.
Dit dubbelalbum uit 1979 bevat enkele onuitwisbare classics maar is in zijn geheel niet meteen een hapklare brok. In de live uitvoering wordt dus best wat beeldmateriaal voorzien om “de muur” tot zijn volle recht te laten komen. Het verhaal handelt over een bejubelde rockster op de rand van krankzinnigheid. De man is echter de resultante van een vertroebelde jeugd en heeft zichzelf gaandeweg achter een gigantische muur geïsoleerd. Aan het eind (ook in de Alan Parker film adaptatie uit 1982) breekt hij terug door die muur. The APFS kreeg het in Antwerpen voor mekaar om de 80 minuten durende conceptplaat quasi perfect na te spelen. Wie de ogen sloot waande zich ongetwijfeld in een concertzaal met de echte Pink Floyd. Zeker in de fenomenale bisronde (met o.a. “Shine on your crazy diamond”) was de replica enkel mits microscopisch onderzoek nog van het origineel te onderscheiden. Met een 10 mans bezetting was er dan ook voor gezorgd om geen enkel muzikaal detail over het hoofd te zien. Voor een immense muur (van piepschuim) alsook voor enkele opblaaspoppen was de Elisabethzaal jammer genoeg te klein maar het reusachtige doek achter de groep liet gelukkig flink wat hamers voorbij marcheren. Het leek wel alsof de Australiërs voor beeldmateriaal waren gaan aankloppen bij de echte Pink Floyd. Ook enkele geluidsfragmenten en het Islington Green School Choire in “Anther brick in the wall (II)” leken wel van de originele band geplukt. Enkele jaren terug mocht de groep nog spelen op het verjaardagsfeest van David Gilmour dus de deal lijkt me méér dan waarschijnlijk daar beklonken.
In deel 1 was het verwachte eerste hoogtepunt weggelegd voor “Another brick (part II)”. Kort voor de pauze (voor vinylfanaten het moment om van plaat 1 naar plaat 2 te gaan) zette de nepgroep een messcherp “Young lust” neer. De muur ging 360 ° dicht bij “Goodbye cruel World” en dan was het tijd voor koffie. Deel 2 opende fraai met “Hey you” maar oogstte vooral met “Comfortably numb” veel bijval. Iedereen veerde recht uit het pluchen gestoelte van de Elisabethzaal toen gitarist Damian Darlington aan het einde van zijn solo was aanbeland. Ook “Run like hell” (met groen laser licht) kon op veel bijval rekenen. In de bissen was het eerst duimen en vingers aflikken bij “Shine on your crazy diamond” waarna de overleden Rick Wright geprojecteerd werd terwijl in zijn “Great gig in the sky” twee uitstekende achtergrondzangeressen voluit mochten gaan. Ook oud lid Syd Barrett kreeg zijn ‘gedenkplaatje’ met een intens mooi “Wish you were here”.
Doorgaans wordt een kopie niet met hetzelfde respect behandeld als het origineel maar voor deze Australische surrogaat Floyd van superieure kwaliteit mag U een uitzondering maken.