Met ingang van dit jaar kreeg de traditionele 1 mei viering wel een heel leuke prelude in de Gentse Vooruit met de 'Nacht van de arbeid'.
Met een fijne affiche, lage toegangsprijs en slechts 650 beschikbare kaartjes was de mededeling 'uitverkocht' aan de voordeur van de Vooruit niet echt een verrassing. Ondanks de ronkende namen op de affiche koos de organisatie trouwens niet voor de klassieke concertzaal (en meer volk) maar wel voor de kleinere balzaal en de stemmige domzaal hoog boven in het Vooruitgebouw. In beide zalen werd deels overlappend geprogrammeerd dus was het kiezen tussen respectievelijk Selah Sue, A Brand en De Jeugd van tegenwoordig of De Anala Fase, Tom Pintens en Lady Linn.
Terwijl het volk nog druppelsgewijs binnenstapte in de Balzaal gooide Selah Sue zich - ongewoon vroeg voor een “Nacht van de arbeid” (negen uur) - al in de strijd. Ze deed dat opnieuw solo met dezelfde overgave waarmee we haar vorig najaar zagen aantreden als voorprogramma voor Milow. Buiten was het weer zwanger van een warme lenteavond en binnen toverde Selah Sue, lekker ingeduffeld door een wintersjaal en met een charmante glimlach op het gezicht, enkele pareltjes van songs te voorschijn. Singel “Black part love” wordt per beluistering alsmaar sterker en “Explanations” is puberleed op zijn best. Mocht u thuis barre tijden doormaken met een 15 jarige moet u dat laatste nummer maar eens trachten op te vissen via haar My Space. Veel zal duidelijk worden wat er precies aan de hand is met uw huisgenoot. Toen het fragiele “Break” voorbij kwam bleek nog maar eens wat voor een groot talent huist in deze wat schuchtere 19-jarige jongedame. Ook onze buurlanden hebben dit al opgemerkt want eind mei mag ze het Parijse Olympia binnenwandelen om twee avonden na elkaar te openen voor Simply Red. We knepen donderdag nog eens goed in onze arm omdat we haar nog eens van zo dichtbij hebben kunnen bewonderen.
Enkele maanden terug hield gitarist/toetsenist Tom Pintens het voor bekeken bij Zita Swoon om voorrang te geven aan een solocarrière. Inmiddels heeft hij een tweede Nederlandstalige plaat uit getiteld “Winter maakt ons vrolijk”. In de Vooruit trad hij aan met human beat box Stijn Cole. De overige groepsleden, zo grapten ze, waren het blijkbaar vergeten van af te komen. In deze duo bezetting ontvouwde zich toch een fascinerend concertje dat voor sommigen door een hoog cabaret gehalte zelfs onbedwingbaar op de lachspieren begon te werken. Nummers als “In Charleroi” en “Zij houdt van vechten” zijn nu eenmaal nummers die op soms tegengestelde wijze kunnen prikkelen. De teksten van de hand van vriendin Ellen Schoenaerts ademen allerlei verschillende sferen uit terwijl Pintens, klassiek pianist van opleiding, er een brede waaier aan muziekjes op geënt heeft. Het bluesy “Nieuwe Tarzan” klonk zo krols dat wij haast naar lianen begonnen te verlangen.
Enkele verdiepingen lager hadden roadies ondertussen ijverig het podium opgebouwd voor A Brand. Dit Antwerps vijftal in glinsterend wit maatpak lieten van hun 60 minuten toebedeelde speeltijd geen minuut onbenut om te bewijzen dat ze een opwindend live groepje zijn. Tussen opener “Interrrupt my high” en afsluiter “Hammerhead” telden we niet één zwak moment. De samenzang, de pakjes, de bewegingen, de bindteksten, de setlistvolgorde, een glashelder geluid; alles klopte. Zelfs in ogenschijnlijk slordige slotakkoorden herkenden we een secure voorbereiding. A Brand brengt klassiek aandoende pop en rock die verdacht dicht aanleunt bij hippe dansmuziek. Zo smokkelen ze Daft Punk hun setlsit binnen en trekken een ferme knipoog naar Gnarls Barkley op hun nieuwe singel “Mad love sweet love”. Dat ze er zelfs in slagen om rond een standaard hard rock classic als “Thunderstruck” een hippe strik te doen zegt veel over hun recyclagetalent.
Wil iemand ons eens komen uitleggen waarom deze heren nog onvoldoende zijn geboekt voor de komende festivalzomer?