Midden augustus – Starsailor was net Lokeren gepasseerd – kondigde zanger James Walsch op zijn Twitter pagina aan de groep te willen opdoeken. Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje en haalde hier zelfs enkele dagbladen. Als motivatie voor deze zwaarwegende beslissing gaf Walsch aan met de groep niet achteruit te willen evolueren. Met hun jongste plaat “All the plans” en de singel “Tell me it’s not over” waren hoge ambities gemoeid maar in plaats van stormenderhand de hitlijsten en grote festivals in te palmen moest de groep zich afgelopen maanden tevreden stellen met een rol op het achterplan. Vooral in thuisland Engeland ligt de groep op sterven na dood. De eerdergenoemde singel geraakte zelfs niet eens in de kelder van de top 40. Ook deze Europese toer, met slechts een tiental haltes in bescheiden locaties, had niet het panache van de topgroep die ze zo graag zouden willen zijn. Walsch voelt dus blijkbaar de bui hangen – straks terug de cafés in - en trekt er de stekker uit. Zodoende vond afgelopen dinsdag in een al weken op voorhand uitverkochte AB de Belgische uitvaart plaats. Van een grafbidders stemming was in de volgelopen zaal gelukkig geen sprake toen enthousiast applaus uit het publiek opsteeg bij de wat lome opener “Tie up my hands”. Met een compliment voor de zaal en trouw publiek (hun “second home”) had Walsch snel de sympathie vast maar de muziek hinkte jammer genoeg wat achterop. “Fidelity”, “All the plans” en “In the crossfire” misten niet alleen de juiste klankbalans maar ook de geestdrift. Pas na “Poor misguided fool” keerde het tij. Walsch zong met zoveel overtuiging “Love is here” dat ieder koppel in de zaal spontaan enkele centimeters naar elkaar toeschoof. Ook het recente “Boy in waiting”, inclusief zwierige sing-a-long, had net ervoor nog eens de vinger pijnlijk op de wonde gelegd : wel mooie songs op die nieuwe plaat maar wie – behalve een volle AB - luistert er nog? Hetzelfde gold ook voor “Neon sky” dat aan het eind mooi door Walsch werd omgezet in het van The Beatles ontnomen “Let it be”. Naar analogie met de Fab Four zal er van Starsailor wellicht geen dure verzamelbox verschijnen maar een verdienstelijke ‘best of’ moet de platenfirma toch nog uit zijn mouw kunnen schudden. Nummers als “Silence is easy” en het vooral van de Thin White Duke remix bekende “Four to the Floor” worden, ook al ligt de groep naar alle waarschijnlijkheid binnenkort op apegapen, toch best netjes bewaard voor volgende generaties. “Tell me it’s not over “ zorgde ondanks zijn twijfelachtige hitpotentie (wel in België, niet in Engeland) in de AB alvast voor de meest uitbundige reacties van de avond. Het pianoloopje dat de song o zo aanstekelijk maakt lijkt wel geplukt uit een natte droom van Simple Mind Jim Kerr. De groep speelde handig in op de euforie die het nummer losweekte door via enkele bruggetjes de song extra te verlengen. Walsch liet voor de bissen in eerste instantie zijn collega’s achter in de catacomben van de AB (zo konden ze al een beetje wennen zonder hem) en pakte solo bijzonder fraai uit met “The Thames” en U2’s “All I want is you”. Ons hart brak helemaal toen Walsch door “Some of us” heen zong met meer tristesse dan een mens op een moment van afscheid kan verdragen. De psychedelische finale in “Good Souls” was een ietwat gewaagd slot van een concert dat deed wat het moest doen: waardig afscheid nemen van een weliswaar sympathiek groepje dat niet alleen op plaat maar ook live net niet genoeg in huis had om de strijd aan te gaan met de concurrentie. Mocht Walsch zijn solo-carrière toch niet van de grond krijgen zullen we hem met plezier gaan bekijken in eender welk café.