Concert gemist (3): The Jam, AB, 27 april 1982

In deze rubriek brengen we concerten die we door een variatie aan omstandigheden (slechte weer, geen lift gevonden, pa en ma waren er tegen,...) aan ons hebben moeten laten voorbijgaan.
Mensen die ons een beetje kennen (en zo zijn er toch een vijf-tal) zullen het al verdacht gevonden hebben waarom we tot nog toe deze ruimte niet hebben benut voor onze Weller adoratie. Wel vanaf dit punt zijn die mensen gerustgesteld.
Voorjaar '82 stond The Jam, met hit "Town called malice" op zak en een split in het vooruitzicht (datzelfde jaar nog), in de Brusselse AB. De "Trans Global Unity Express"-toer rolde zich uit over Europa ter promotie van "The Gift", hun zesde plaat (in vijf jaar dames en heren!). In Engeland was The Jam hors categorie: singels en albums gingen in hun eerste week van release meteen naar de kop van de hitlijsten en voor concerten was het in het pré-internet tijdperk s'ochtends vroeg steevast lang aanschuiven aan de box offices. Op het vasteland stevende de groep in '82, dankzij de motown pastiche "Town called malice" af op een gelijkaardige status. Die steile opmars kwam echter in december van dat jaar abruupt tot stilstand wanneer Weller aankondigde de groep te willen opdoeken om niet te eindigen als een soort Rolling Stones. Er was echter meer: Weller zat al met Style Council ideeën die hij bij The Jam niet meer kwijt kon. Collega's Foxton en Buckler, Weller was de songleverancier, werden voor een voldongen feit gesteld en zagen tegen hun zin in de groep ontbonden worden. Misschien nog het meest opmerkelijke is dat in deze sfeer het vuur van The Jam in '82 onverminderd oplaaide tijdens die bewuste "Trans Global Unity Express". Voor ons als prille tiener, toen al vol van The Jam, was de AB jammer genoeg een halte te ver. In het najaar stonden nog meer Belgische concerten gepland. Dagblad Het Volk schreef toen een wedstrijd uit voor gratis tickets. Of onze gele briefkaart ooit uit de postzak zou zijn gevist zullen we nooit weten want een zieke Weller (of de nakende split) veegde de geplande concerten van de kalender. Het mocht niet zijn... zoveel is duidelijk.


The Jam, Bingley Hall, Birmingham, 21/03/1982

En de volgende singel is...

Nu "Papillon" stilaan is uitgewerkt laten Editors "You don't know love" als tweede singel uit hun laatste plaat los. Wij hadden echter gegokt op "Bricks and mortar", zeg maar de "Clocks" van hun "In this light and on this evening".
Ons haar af als dit geen klassieker wordt...



P.S. Deze "Live at the Fabric" mag van ons gerust op DVD worden uitgebracht.

Eva De Roovere Handelsbeurs/Gent 16/01/10

Al van bij haar debuut cd "De Jager" was duidelijk dat er met Eva De Roovere, voorheen actief bij de folkgroep Kadril, aan de kop van het Vlaamse vrouwenpeleton een geduchte concurrente was bijgekomen. Met "Fantastig toch", een nummer uit die uitstekende debuutplaat en eentje dat De Roovere met Nederlander Diggy Dex herwerkte tot "Slaap lekker ding", had ze vorig jaar voor het eerst dan ook echt een (commerciële) hit te pakken. Haar tweede plaat "Over en weer" was op dat moment al ruim een jaar oud en leek na enkele radiohits haar beste pijlen reeds te hebben afgevuurd.
Met dat hernieuwde succes moet er natuurlijk worden (verder) gespeeld en dat doet De Roovere, in navolging van de Nederlandse adressen, de komende maanden uitgebreid langs Vlaamse zalen. Mochten we u met het lezen van dit stukje op ideeën brengen dan zal u snel moeten zijn om nog een kaartje te bemachtigen want vorige zaterdag vulde De Roovere om te beginnen alvast de Handelsbeurs tot het laatste zitje.
De avond begon netjes op het afgesproken uur en tegen de klok van tienen stonden we al terug op de stoep van de Gentse Kouter. Om maar te zeggen (en dat bleek ook uit een dwarsdoorsnede van het aanwezige publiek): Eva De Roovere concerten zijn geschikt voor alle leeftijden en zijn, op wat ondeugende tekstfragmenten na, zo braafjes dat we na afloop van het concert ei zo na een warme chocomelk hadden besteld aan de bar. De Roovere, voor moeders met zonen de gedroomde schoondochter, zwengelde dit sesamstraatgevoel nog wat aan door tijdens het concert twee geforceerde meezingmomenten met aanwijzingen ("In bruikleen" en "Orpheus") in te lassen. Daarenboven stonden zowat alle bindteksten stijf van de vriendelijkheid en leken ze ietsje te ingestudeerd om ons echt los te krijgen.
Maar tot daar onze - we geven het grif toe - geheel overbodige dosis kritiek op een concert dat het vooral moest hebben van de muziek en helemaal niet van de zaken er om heen. De Roovere bezorgde ons de rillingen op het lijf met fantastische versies van "Zonde van de tijd", "Ingebeelde vrienden" en - opgelet potentiële schoonmoeders! - een lied over een minnares "Anoniem". Ook met "Zomer in Brussel" en "Mijn ogen toe" telde de setlist, die hoofdzakelijk was opgebouwd rond de tweede plaat, nog twee onmiskenbare hoogtepunten. De Vlaamse "Black boys on mopeds" van Sinead O'Connor ("Jongens met brommers") vonden we dan weer minder geslaagd maar eerste bis "Zoals in dat ene liedje" veegde daar op indrukwekkende wijze de spons over. In "Om mee te slapen" liet De Roovere de titel van het nummer door de zaal invullen, een trucje dat we haar drie jaar terug ook hadden weten doen in ons lokaal cultuurcentrum. Jammer dat nadien een klassesong als "Laat me je lied zijn" in de kast moest blijven voor de herneming van het eerder al gespeelde - en deels in het Frans vertaalde - "Fantastig toch". De Roovere verwees voor deze doublure naar Griekse wijsheid die zegt dat als een concert eindigt met een herneming je als publiek huiswaarts keert met het gevoel alles gehad te hebben. Dat was echter buiten onze warme chocomelk gerekend!

Concert gemist (2): Thin Lizzy, London 1978

In deze rubriek brengen we concerten die we door een variatie aan omstandigheden (te jong, we mochten niet van ons lief, geen geld,...) aan ons hebben moeten laten voorbijgaan.
THIN LIZZY had met Phil(ip) Lynott één van de meest charismatische figuren uit de rock in hun rangen. De zanger en songschrijver was een Braziliaans/Ierse mengeling met een, lang voor zoiets een begrip werd, onvervalst Fellaini kapsel. Al van jongsaf had Lynott maar één doel voor ogen en dat was een rockster worden, jammer genoeg inclusief alle excessen (die hem noodlottig werden in 1986). We kunnen het ons levendig voorstellen dat velen de wenkbrauwen zullen hebben gefronst bij het aanhoren van de stinkend ambitieuze jonge Lynott maar in 1973 gaf hij alle ongelovigen het nakijken toen zijn groep scoorde met de hit "Whiskey in the jar". Drie jaar later was ook met het album "Jailbreak" de doorbaak in Amerika een feit waarmee Lynott's grote (jongens)droom pas echt realiteit werd. De band was wat betreft gitaristen een ware duiventil maar verwierf goddelijke status met de Schot Brian Robertson en Amerikaan Scott Gorham op de loonlijst. In die bezetting en met Lynott's jeugdvriend Brian Downey in vast dienstverband op drums voerden ze het materiaal aan voor de dubbelaar (op vinyl wel te verstaan) "Live & Dangerous". De CD versie is tegenwoordig voor een prikje te verkrijgen. Alleen al de hoesfoto (Lynott op de knieën met bas in de aanslag) rechtvaardigt de aankoop. De muziek dan: loeiende sirenes (en Stefaan De Clercq in verhoogde staat van paraatheid) voor "Jailbreak", Bob Segers "Rosalie" als hitsig veulen op de prairie, op avontuur in "Southbound", oorlogswaanzin in "Warrior" en "Massacre", een biografisch jeugdtafereeltje van Lynott met moeder Phylis in "Dancing in the moonlight", Bluesy Huey Lewis erbij voor "Baby drives me crazy" en - spijt komt na de breuk - "Still in love with you". Lizzy was vast en zeker "Live & dangerous" als afsluiter op Pinkpop ('78), maakte ongetwijfeld een goede beurt op Jazz Bilzen en stond in die periode voor een handvol memorabele concerten in de Londense Hammersmith of het Rainbow theater. Fantastische momenten moeten het zijn geweest... maar jammer genoeg niet één met ons erbij.

All star band & Jasperke op de MIA's

Een goede week geleden werd er op de VRT flink in het ronde gesmeten met MIA's, zeg maar de Grammy's van Vlaanderen. Afgaande op de verdeling moet u van 2009 vooral Lady Linn (3 stuks), Absynthe Minded (4) en Daan (4) onthouden. Doorbraak van het jaar werd Jasper Erkens. Niet dat we zo hoog oplopen met deze nog heftig puberende jongeling uit Diest maar zo vroeg zo volwassen klinkende popsongs kunnen maken is - je hoort ze graag of niet - toch opmerkelijk. In de MIA-uitzending stuurden ze de sympathieke krullebol het podium op met een begeleidingsband waarvan wij spontaan begonnen te duizelen. Het water liep uit onze mond nog voor er één noot was gespeeld door Mario Goossens (drums), Tom Vanstiphout (gitaar), Bert Embrechts (bas) en Jef Neve (piano). Deze heren waren allen genomineerd voor muzikant van het jaar maar alleen de laatste in het rijtje pikte de award mee. Zij gaven "Waiting like a dog" een schop onder de ballen die het al zo lang verdiende.
Voor ons het hoogtepunt van de MIA's!

Aussie Pop

We zitten wat betreft verse Australiërs in onze platenkast al een tijdje op onze honger. De versheidsdatum van onze Midnight Oil platen is bijna verstreken en het bekijken van de superbe "Live baby live" DVD van INXS ging laatst ook al niet meer zonder in huilen uit te barsten omwille van de herinnering aan het trieste heengaan van zanger Michael Hutchence (22/11/1997). INXS liet in 1997 misschien geen al te overtuigende indruk meer na maar had daarvoor met "Listen like thieves", "Kick", "X" en "Welcome to wherever you are" wel al een stevige muzikale voetdruk neergezet - Scheuremans sprak zelfs van de nieuwe Stones - rond de decenniumwissel 80/90. Op het Duitse Rock Am Ring speelde de groep in 1991 één van onze beste concerten ooit en sprak Hutchence na hun slotakkoord de profetische woorden "Have safe sex" uit, en dat voor een man die zes jaar later naakt en opgeknoopt in een hotelkamer teruggevonden werd. Maar we dwalen af...
Australië trekt met The Temper Trap eindelijk nog eens onze aandacht. Luister en oordeel in het hiernavolgende clipje. Ze stonden in 2009 nog wat weggestoken van de grote massa op Pukkelpop maar zullen komende zomer wel opnieuw uitgenodigd worden voor een bescheiden tuinfeest in Brabant. Eén hymne hebben ze al ("Sweet disposition") en we hebben zo een 'heel apart gevoel van binnen' dat er nog zullen volgen. Hun nieuwe singel "Fader" misschien.