Concert gemist (4): Pearl Jam, Landgraaf (NL), 8/06/1992

In laatste rechte lijn naar ons diploma en dus in volle blokperiode voor de finale examens - een festivaluitje naar Nederland was gewoonweg onbespreekbaar - was het op die druilerige maandagnamiddag des te meer balen toen we tijdens de korte koffiebreak bij wijze van "ontspanning" onszelf een blik gunden op het derde Nederlandse televisienet voor de live verslaggeving van Pinkpop. Pearl Jam speelde zich op dat moment de geschiedenis in met wat later te boek zou komen te staan als één van de meest gedenkwaardige momenten van het Hollandse festival. Een ontketende Eddie Vedder, een pilsje Amstel te veel op sluiten we 100% zeker uit, zat die dag duidelijk in een vreemdsoortige roes die hem drie weken later op Roskilde deed instorten en tot gevolg had dat zijn band Rock Werchter die zomer niet meer haalde. In onze lijst van gemiste concerten krijgt deze Pinkpop passage van Pearl Jam ongetwijfeld een hoge score toebedeeld. De volledige set kan je in behoorlijk goede kwaliteit bekijken op You Tube en alleen al van de beelden komen al onze nekharen collectief rechtop staan. Voegen we daar nog het geluid aan toe dan moeten we onszelf bedwingen om niet over te gaan tot halsbrekende toeren bovenop ons woonkamermeubilair. Vedder was tijdens dat bewuste concert (en meerdere van die toer) een ware gesel voor zowel security als de cameramannen en joeg met zijn acrobatie - op enkele momenten zelfs pure kamikaze - op en rond het podium de hartslag van organisator Jan Smeets tijdens dat uurtje ongetwijfeld meermaals de hoogte in. Zelfs wij krijgen het een tikkeltje benauwd als we de beelden nog eens aan ons laten voorbijgaan. De songs kwamen nagenoeg allemaal uit het debuut "Ten" met de Neil Young cover "Rockin' in the free world" er aan toegevoegd. Momenteel zijn we met het uitstekende "Backspacer" (hit in de autoradio!) aan het aftellen naar hun volgende bezoekje hier ten lande. Zoals toen ('92) zal het vast niet worden - het is ook geen must - maar Pearl Jam is sindsdien allesbehalve een roestige rockmachine geworden. Verleden en heden vertonen muzikaal nog bijzonder veel gelijkenissen.

Van Landgraaf over Tienen en Werchter naar Lokeren

Naar jaarlijkse gewoonte valt de affiche van Werchter ook wel voor een deel samen met die van Pinkpop. De organisatie van het oudste Europese festival maakte deze week alvast een hele hap namen bekend in navolging van enkele toppers die eerder al waren gelost. Als wij mochten copiëren naar Werchter dan is dit onze selectie (bovenop de al bekende namen): Kasabian (niet verrassend na onze vorige bijdrage hier), Paolo Nutini, The Temper Trap, Editors, Skunk Anansie en Danko Jones. Vandaag raakte ook bekend dat Suikerrock John Fogerty en ZZ Top hebben vastgelegd weliswaar voor een extra festivaldag ruim een week voor hun vertrouwde zomerweekend. Net voor ze op zondag 1 augustus de Tiense Markt ontruimen speelt daar trouwens The Australian Pink Floyd Show. Doorklikken naar http://woutersroadblog.blogspot.com/ en u leest meteen wat u te wachten staat. Het moet nog slechts een kwestie van dagen zijn eer men in Lokeren van zich zal laten horen.
Faxapparaten raken dezer dagen nog amper afgekoeld. Organisatoren houden ernaast nagelbijtend de wacht om dat gehandtekende contract te zien binnenrollen. Er worden namen gefluisterd, knotsgekke geruchten doen de ronde (Springsteen in Lokeren!). De goesting naar het weidegevoel is daar met een fraaie Hellebaut sprong terug. Het worden mooie dagen... eerst nog de lente.

The Australian Pink Floyd Show Vorst (club)/Brussel 22/02/10

Bijster origineel kan je het niet noemen maar de wereld trachten te overtuigen dat je de meest waarheidsgetrouwe copie bent van de echte Pink Floyd, een rockgroep op rust, is toch een bewonderenswaardige uitdaging. In het geval van The Australian Pink Floyd Show (APFS) heeft het legertje fans al lang het niveau van een gemiddelde covergroep overschreden. Zelfs het dragen van een APFS-shirt getuigt tegenwoordig van goede smaak. De heren doen immers hun ding zo goed dat ze, na de Antwerpse Elisabethzaal amper een jaar geleden, nu moeiteloos Vorst-Nationaal half gevuld krijgen. Om de schaalvergroting in getallen uit te drukken: van 2000 naar 5000 toeschouwers. Als deze trend zich doorzet vullen ze tegen 2012 het Antwerpse Sportpaleis. En we hebben het hier nog altijd over een covergroep.
Waar vorig jaar de avond werd gevuld door een integrale uitvoering van “The Wall” werd volgens de aankondiging in de pers ditmaal, onder de noemer “Big Pink”, uitsluitend werk beloofd uit 4 klassieke albums met name “Dark side of the moon”, “Wish you were here”, “Animals” en (opnieuw) “The Wall”. Getrouw aan die volgorde werd de avond alvast ingezet met “Breathe”, “On the run”, “Great gig in the sky” en “Time” die, helemaal naar onze zin , perfect op smaak waren gebracht door dit stelletje Australiërs. Voor nummer twee in de rij – de chronologie werd netjes gerespecteerd (van 1973 naar ’75) – viel de keuze op het 13 minuten durende “Shine on your crazy diamond” en “Welcome to the machine”. Die laatste heeft in een lange rij van klassiekers misschien nog het minst van allemaal de tand des tijds doorstaan en in de eerste werden we wat onwennig bij het aanhoren van enkele gitaarpartijen. Was het de prut in onze oren of hoorden we daar daadwerkelijk wat ontstemde gitaren in de aanvangspassage? In een spelletje ‘zoek de zeven verschillen’ telden we er hier toch al twee. Nummer drie van dat spelletje hoorden we even verderop: de weinig overtuigende zangpartijen van Ian Cattell in het materiaal van “Animals” al kon het lange “Dogs” ons nog wel bekoren. Hoog tijd dus voor een pauze en een ‘Michel Preud’homme-donderpreek’ in de kleedkamers. Dat zoiets (niet altijd maar toch hier) efficiënt kan werken bewezen “Learning to fly” en “High hopes” in het openingskwartier van deel twee. Dichter bij twee gelijke druppels plat water kan je niet komen. Vreemd genoeg waren dit twee songs uit latere en minder bejubelde Floyd albums waarvan op het menu vooraf geen sprake was. Van de geafficheerde 4 klassiekers werd dus afgeweken. Wij hadden er alvast geen erg in. Het concert viel vanaf dan in zijn perfecte plooi: geen dissonante passages meer, de vele prachtige visuals boordevol verwijzingen naar Australië, een batterij licht waar Electrabel gouden zaken mee zal gedaan hebben (opgehangen aan de half ronde boog zoals op de P.U.L.S.E. dvd), van tijd tot tijd een bundel laserstralen en een ijzingwekkende solo haast in iedere song plichtsgetrouw aanwezig. “Comfortably numb” , “Us and them” en het met een gastoptreden van een reusachtig varken opgesmukte versie van “One of these days” vormden voor ons de hoogtepunten van een beter gesmaakt tweede deel. Werk van “The Wall” vormde het sluitstuk van ruim twee en een half uur Pink Floyd muziek op de plaats waar ze het best tot zijn recht komt: in een concertzaal als Vorst-Nationaal. Niemand die er bij het buiten gaan om sakkerde dat het niet de echte Gilmour of Waters waren die binnenin de dienst hadden uitgemaakt.

Florence and The Machine Vooruit/Gent 21/02/10

Het nieuwtje is er misschien al een beetje af – andere hypes hebben hen intussen zelfs al een beetje voorbij gefietst – maar vorige zomer was er een geweldige ‘buzz’ ontstaan rond Florence & The Machine. De groep aangevoerd door de ravissante zangeres Florence Welsch (Kate Bush met een rode kleurshampoo er door) had alle goede kritieken aan haar kant voor het debuut “Lungs” en deed terwijl de bladen er over schreven gesmaakte concerten op de Europese festivals. Enkele maanden verder hebben ze een BRIT award op zak voor hun debuutplaat en is ook de van Candi Staton gecoverde hit “You got the love” (origineel uit 1986) aan het palmares toegevoegd. Hetzelfde nummer doet het ondertussen ook niet slecht in een remix van The XX, juist ja, die andere hype.
De interesse voor de groep neemt nog hand over hand toe want na een uitverkochte Botanique enkele maanden geleden hing nu ook een gelijkaardig bordje aan de voordeur van de Gentse Vooruit. Weldra mag de groep zich opnieuw opmaken voor de festivals maar ons geduld op de proef stellen tot het eerste weekend van juli was geen optie . Nochtans kampten we in de aanloop naar deze avond met enige ongerustheid over de richting waarin dit concert zou evolueren. De plaat is mede door atypische instrumentatie (de harp in ere hersteld) immers van een exceptionele pracht dat het ons live een hele opgave lijkt om dit te evenaren en ook de stem van dame Florence heeft een haast bovenmenselijk bereik dat – vreesden we een beetje - enkel binnen studiomuren kan worden gecapteerd. Opener “My boy builds coffins” deed onze vrees in drie minuten verdampen: een pracht van een song die zich helder en mooi openvouwde alsof de lente een maand te vroeg de bloei had ingezet. Florence trok alle aandacht naar zich met een donkere jurk die bij ons thuis alleen in beeld komt voor Halloween aangelegenheden en hief de handen in de richting van het plafond alsof meerdere duivels die avond zelf nog de Vooruit zouden worden uitgejaagd. Ondertussen zong ze een foutloos(!) parcours doorheen niet één zwak nummer. “I’m not calling you a liar”, “Hurricane drunk”, “Howl” en “Cosmic love” deden ons al naar adem happen terwijl de hits veilig achter de hand werden gehouden voor tijdens de bissen. Niet dat iemand daar erg in had tenzij die twee drankbonnenverslindende kletsers voor ons. Net voor “Dog days are over” werd ingezet deed Florence een oproep aan de volle, en intussen al laaiend geworden, Vooruit om collectief een sprongetje maken. Dat maakte het natuurlijk des te makkelijker om die beweging vervolgens door te trekken tijdens de uitvoering. Het nummer vormde - mede door deze publieke aansporing tot lichaamsbeweging - een grandioos orgelpunt van een set die amper 50 - maar o zo geweldige - minuten in beslag nam.
Tegen de achtergrond van een doek met een overweldigend bloemenmotief (behang in cottage stijl) gooide de groep er, met een zaal die inmiddels aan de voeten van Florence lag, zoals verwacht eerst “You got the love” en vervolgens “Rabbit heart” achteraan. De harp viel stil nadat het concert de grens van het uur amper had overschreden. Onvoldaan voelden we onze allerminst: de intensiteit van die 60 minuten haalt het immers moeiteloos van een pak concerten die normaliter een half uur langer in beslag nemen. Beter kort en fantastisch dus dan lang en (toch links en rechts wat) vervelend. U weet nog niet waar u moet staan op zaterdag 3 juli? Wij ondertussen wel.

Nog niet genoeg gehypt!

Nu de Gallagher broedertwist het lot van Oasis definitief (?) heeft bezegeld moet er dringend worden uitgekeken naar nieuwe vaandeldragers van de Britrock. U weet dat wij het genre nogal genegen zijn en aangestoken door het enthousiasme van collega-blogger op Head Music kwamen we op het spoor van Kasabian. Terwijl de heren in hun thuisland inmiddels aan de voordeur van de stadions staan lijkt de rest van Europa (minus de Britten op verplaatsing natuurlijk) nauwelijks wakker te liggen van het nu al 3 CD's tellende oeuvre van het uit Leicester afkomstige vijftal. Terwijl er bij onze Noorderburen stilaan wat begint te bewegen (enkele zaalconcerten dit voorjaar en eind mei Pinkpop als kers op de taart) blijft Vlaanderen nogal gereserveerd voor de gedoodverfde opvolgers van Manchester's finest. Eén blik op onderstaande clip (en de rest van hun Glastonbury set voor de moeilijke mensen onder u) moet volstaan om alvast u over de streep te krijgen. In deze "Fire" ontmoeten geesten van Oasis, The Doors en The Stone Roses elkaar voor een geweldig feestje. Effe Scheuremans bellen...

10 x Kinks

Twee weekends terug schoven we op een gesloten zondagnamiddag aan tafel bij www.dekleineburgemeester.be (zie ook hieronder/elders) voor de jaarlijkse Lazarus Muziekquiz. Een feest van 1/4 herkenningen, 1/4 ontdekkingen, 1/4 verrassingen en 1/4 waarop we (soms ook goed fout) gegokt hebben. In de vele reeksen stak de chef ook een Kinks-ronde. Niet dat we onszelf als grote fan beschouwen (dat zou ook niet stroken met het behaalde resultaat op die reeks) maar op onze appreciatie konden de gebroeders Davies steeds rekenen. Britrock op zijn best en niet zelden met wat rake (tekstuele) observaties van Ray Davies erbij. Na afloop van de quiz puzzelden we de voorbije week een lijstje met onze 10 Kinks klassiekers in elkaar. Hier komen ze:
1. Lola
Of we nu willen of niet: dit is hem/haar… de klassieker der klassiekers! Helemaal “a point” op de live plaat “One for the road”. Terecht nog eens langs de kassa van de hits gepasseerd in 1980!
2. Low budget
Onze favoriet aan het einde van de maand
3. Celluloid heroes
Niemand zong zo mooi over Hollywood…
4. You really got me
Hoe krijg ik rock hard: stap 1
5. Till the end of the day
Long ‘riff’ rock’n’roll!
6. Tired of waiting for you
Zelfs de beste minnaar kampt hier wel eens mee...
7. 20th century man
Fantastisch op de Lokerse Feesten 2009
8. All day and all of the night
“Rock bands come, rock bands go but rock’n’roll is gonna go on forever”, einde citaat Dhr. Davies Ray
9. Catch me now I’m falling
Altijd ‘stand by’ deze ("This is Captain America calling!")
10. Come dancing
In de roes van het jaren 80 succes met “Lola”(live) was ook deze niet kapot te krijgen

Eten en luisteren!

In de geest van The Beatles' "With a little help from my friends" (aan ons heeft zo'n scheut flower power altijd al een goede klant gehad) verwijzen we op deze plek graag ook eens naar een hardwerkende en bevriende middenstander. U leest het goed: Vlaamser kan niet.
Lekker tafelen en tijdens het eten op de achtergrond ook nog eens zorgvuldig uitgekozen muziek degusteren, dat kan enkel bij http://www.dekleineburgemeester.be/ in de Gentse Waaistraat. Doorgaans beluistert de doordeweekse tafelgast een selectie op mini-disc maar van tijd tot tijd werkt de chef van het huis ook thematisch. Dat laatste gebeurt trouwens in de week beginnend op zondag 28 maart, dan krijgt u langsheen het aangepaste menu een zorgvuldig uitgekozen dwarsdoorsnede van het werk van Eric Clapton en Steve Winwood. Geheel toevallig (of niet?) spelen beide heren een kleine twee maand later in het Antwerpse Sportpaleis. Clapton en Winwood behoeven geen introductie, bij leven worden ze al bijgezet in een rij van legendes. Eerst goed eten (28/3 of volgende) en dan naar Antwerpen dus (23/5)!

David Gray AB/Brussel 04/02/10

De in Manchester geboren maar door zijn overweldigend succes in Ierland vaak voor geadopteerde Ier versleten David Gray timmert al aardig wat jaren aan de weg. 4 albums en 3 platencontracten duurde het in de jaren 90 alvorens de wereld aandacht begon te schenken aan deze melancholische bard. Sinds zijn “White ladder” CD (’99) – wereldwijd 6 miljoen stuks alstublieft! - heeft Gray echter het succes aan zijn kant, volgden nog 3 platen en is de man een gevestigde waarde met een schare devote fans achter zich die – zo gaat dat met devotie (en op forums) – geen slecht woord over de man dulden. Naar goede gewoonte stond Gray afgelopen donderdag ter gelegenheid van zijn jongste plaat “Draw the line” nog eens in de Brusselse AB voor een concert dat, de getrouwheid van zijn publiek indachtig, vlotjes weken op voorhand uitverkocht was geraakt.
Gray heeft een uit duizenden herkenbaar stemgeluid waarmee hij dodelijk trefzeker is in de buurt van gevoelige zielen. Tot de belangrijkste acties tijdens een Gray concert behoren dan ook aanhurken tegen de partner en in stilte luisteren. Wie ongeneerd aan het kletsen slaat loopt, zo hebben we kunnen merken, het risico door zijn omstaanders aangemaand te worden tot stilte. Badend in blauw licht en met volle aandacht van de AB zorgde opener “Draw the line” in al zijn soberheid dan ook voor een voorzichtige start maar met een uitstekend “The Fugitive” schakelden Gray en zijn bandleden erna prompt van versnelling 2 naar 4. Het geluid klonk potiger dan we van de platen gewoon zijn en leek bijwijlen zelfs afgestemd op grotere locaties dan de zaal waarin we stonden. Op het gevaar af van te kritisch te klinken zouden we dit, in het geval van Gray’s meer intimistische muziek, moeten tegenadviseren. Nietemin gaf “You’re the world to me”, nogal heftig ingekleurd door een over de ganse avond zeer ijverige Keith Prior op drums, het concert toch vleugels. Met halfweg een beklijvend “The other side” en het lang uitgesponnen maar meesterlijk gebrachte “Freedom”, allebei uit het album “A new day at midnight”, zaten we perfect op koers voor een schitterend concert. Gray bleef tussen de nummers spaarzaam met bindteksten en zocht vooral connectie via de muziek; met wat smaakvol licht en een sterrenhemel als achtergrond waren ook qua sfeerschepping alle elementen aanwezig. Na "This years love" en “Babylon”, het zoveelste hoogtepunt (en krop in de keel) in rij, verloor het concert geheel tegen de gang van zaken in aan spankracht door middelmatiger werk (“First chance”) en eindigde de set eerder zeurderig van toon (”Nemesis”), een kadans die Gray in de bissen nog ter nauwer nood gekeerd kreeg met het obligate “Please forgive me” als slotnummer. Deze 10 jaar oude Gray singel werd destijds van een hippe remix voorzien en scoorde zelfs op Ibiza, in de AB leek het alsof we een xtc-pilletje voorgeschoteld kregen na het indommelen.
Met zo’n stem, een handvol klassieke popsongs en minstens drie verdienstelijke platen leek dit concert al bij voorbaat geslaagd maar door een halfslachtige setopbouw draaide het ietwat anders uit. Niettemin gunden we op de terugweg van Brussel “A new day at midnight” nog een draaibeurt. Inmiddels twee dagen later hebben we hem al 5 maal beluisterd . Voorwaar geen slecht neveneffect van een concert waar we met gemengde gevoelens op terugblikken.

Top Gear: hits op de autoradio (2)

Geen betere plaats vinden wij om te genieten van muziek als in de wagen. De hoeksteen van onze muziekliefhebberij is dan ook onze autoradio. Vaak blijven platen of songs daarin dagenlang steken en deze rubriek is een plek om er iets over te schrijven.
Bij de aanschaf van een stapeltje cd's stak laatst ook "Fables of the reconstruction" van REM. Destijds, we schreven 1985, hadden we de plaat nog op vinyl aangeschaft na de groep te hebben bezig gezien op Rock Torhout. Ook dank zij Hilversum 3 opnames van hun Werchter concert(die we netjes hadden bewaard voor het nageslacht op een BASF cassette) bleven we nadien nog maandenlang in de ban van het viertal uit Athens, Georgia. Voor de grote doorbraak was het nog enkele jaren wachten maar deze "Fables" zette toch al enkele grote REM songs in het uitstalraam. De plaat had in de vorm van "Can't get there from here" en "Driver 8" niet alleen 2 geweldige singels maar gaf op albumtracks als "Old man Kensey" en vooral "Maps & Legends" op overtuigende wijze te kennen dat hier een grote groep in wording aan het werk was. De plaat die erop volgde "Lifes rich pageant" was nog consistenter en legde pas echt het fundament voor het grote succes dat er op volgde.

Stereophonics op kop

Er was sprake van een kinderlijke blijdschap toen we vandaag vernamen dat de Stereophonics na weken van gestaag klimmen helemaal bovenaan de Afrekening waren beland. We zagen de groep in '97 nog debuteren in het Antwerpse Hof Ter Lo als voorprogramma van Supergrass en bleven al die tijd trouw voor hen op post. De groep die voor vele critici omwille van de lange reeks radiovriendelijke singels nog het meest schittert op hun verzamel-cd heeft ons toch ook weten te boeien op het merendeel van hun 7 albums. Met enkele van hun albumtracks kunnen ze inderdaad flink in de staart bijten maar hun "Just enough education to perform" (die titel alleen al) en "Pull the pin" zijn toch platen die bij ons makkelijk zonder onderbreking in de cd-lader kunnen blijven zitten. Pas nu, maar het had ook eerder gekund met tal van andere parels (luister maar naar die fameuze verzamel-cd) piekt hun populariteit en zijn ze zowat overal - helemaal terecht natuurlijk - de lievelingen dank zij de briljante singel "Innocent". We duimen nu al voor de opvolger "Could you be the one".