Pinkpop vs. Werchter

Het regent momenteel namen voor de komende festivalzomer. Er gaat geen dag voorbij momenteel of één of andere organisatie maakt wereldkundig wie hun affiche gaat trekken...
Een sleutelmoment vinden wij steeds de traditionele Pinkpop-persconferentie midden maart. Daar hangen ze voor het eerst de nieuwe affiche aan de muur, voor vele collega organisatoren het sein om wat betreft 'namen bekendmaken' een tandje bij te steken. Nu inmiddels duidelijk is dat op de eerste voorverkoopdag (gisteren!) al meteen 50000 kaarten een eigenaar hebben gevonden zullen ze in Werchter toch een tikkeltje zenuwachtig worden vrees ik. Voor ons eigenste paradepaardje zit immers die voorverkoop duidelijk nog niet op koers. Hoe verklaar je anders radio en tv spotjes die al enkele weken op hoge rotatie draaien. Het enige wat inmiddels van de persen is gerold, is het nieuws over uitverkochte dagtickets voor vrijdag (Kings of Leon) en zaterdag (Coldplay). Voor het overige hebben we vooral goed gelachen toen Linkin' Park de headliner werd op vrijdag en Black Eyed Peas op zondag werden toegevoegd... na Iron Maiden! Over die laatste groep op de affiche willen we - als jaren 80 fans van de groep - eventjes droogweg meedelen dat Maiden in Werchter minstens twee decennia te laat arriveert. Op de affiche van 1991 zou het een statement van jewelste geweest zijn, nu is het een krampachtige poging om het eigen palmares te vervolledigen. We zakken desondanks wel degelijk af naar Werchter deze zomer maar hebben zo toch onze bezorgdheid. Als straks Pukkelpop gaat lopen met Foo Fighters en Arcade Fire zullen we ons toch een tikkeltje bekocht voelen...

Soulsister CC De Stroming/Sleidinge 03/03/11

Geen groep die nadrukkelijker op de nationale radio is geweest eind jaren 80, begin jaren 90 dan Soulsister. Dat in die dagen hun perfecte mix van pop en soul zelfs buiten de eigen landsgrenzen een afzetgebied vond was gezien de hoge toegankelijkheid ervan en het voor Vlaamse normen hoge professionalisme waarmee hun liedjes waren gemaakt eigenlijk niet verwonderlijk maar gewoon een logisch gevolg. Leyers en Michiels, Vlaanderen’s eigen Lennon en Mc Cartney, schreven hits per strekkende meter en waren niet alleen vaste klant in de eigen hitlijsten maar schopten het in die tijd zelfs tot de 41e plaats in de US Hot 100 met “The way to your heart”. In 1995, na 9 jaar samenwerken en 5 albums , was de chemie tussen het duo op en gingen ze elk hun weg; zoals bekend ging de één (vooral) in de richting van televisie en stapte de ander in een solo carrière die meer op overleven dreef dan op commercieel succes. In de zomer van 2006 (tijdens het gelijknamige tv-programma) sloeg de muzikale vonk opnieuw over en begon Soulsister aan een tweede leven dat hen zelfs meteen naar het Sportpaleis bracht. Ook resulteerde de hernieuwde samenwerking terug in een drie jaar geleden uitgebrachte maar weinig ophefmakende reünieplaat “Closer”.
Sinds half januari lopen de culturele centra weer vol voor een nieuwe theatertour waarin, tegen de gewoonte van Soulsister in om zich anders steevast met een ruime bezetting te presenteren, het duo nu eens alleen de klus klaart. Dat daarmee de zelfzekerheid van Jan Leyers en Paul Michiels allerminst onder hoge druk kwam te staan bewijst het weggeven van “The way to your heart” als opener. Dat het nummer na al die tijd nog niets aan frisheid heeft ingeboet bewijst dat het een klassieker pur sang is. Ook het ogenschijnlijke plezier waarmee beide heren hun song voor de eeuwigheid brachten boezemde in Sleidinge veel vertrouwen in voor het verder verloop van de avond. Dat het duo een massa talenten herbergt was bekend, deze reeks concerten zet dat alleen nog eens goed in de verf. Zonder Leyers in de schaduw te willen zetten is het toch vooral Paul Michiels die doorheen het concert de meeste aandacht naar zich toe trekt. Zowel “Downtown” (piano), “Lifetime” (stem), “Company” (mondharmonica) als de opmerkelijke cover van “Papparazzi” kroonden zich dankzij hem tot hoogtepunten. Met Leyers op bas voegt ook “Through before we started” zich aan dat rijtje toe. Eigenlijk moeten we ons al van onze slechtste kant laten zien om van dit concert minpunten te benoemen: het met David Werner samen geschreven “Sign of emotion” viel in de weging met het ander materiaal wat licht uit, de “Tell me what it takes” bewerking haperde een beetje en ook de pauze middenin had voor ons niet gehoeven. Dat zelfs recent materiaal zich in positieve zin liet opmerken strekt dan weer tot eer: “Old school lovin”, nieuwe singel “Last call” en “Why would I” bewezen moeiteloos naast het oudere werk te kunnen staan. Het concert werd extra opgevrolijkt door anekdotes, wederzijdse plaagstootjes tussen Leyers en Michiels en een gimmick met een platendraaier die ze ‘Roger’ noemden, hun derde groepslid. Voor een drietal nummers ging de naald op het vinyl neer voor een backing track waarop het duo dan voor de afwerking zorgde.
Een mens kan niet ontkennen dat er een hoge nostalgische factor gepaard gaat met de appreciatie van een avond als deze. We betwijfelen zelfs openlijk of er vandaag, op de vorige generatie na, nog mensen wakker te maken zijn voor Soulsister maar laten we voor onze slotzin aan deze nuchterheid lak hebben – het doet er immers geen grammetje van af - en dit avondje bestempelen als grote klasse.