Hannelore Bedert Stadsschouwburg/Brugge 08/04/11

Een tweede album is vaak de moeilijke klip waar jonge beloftevolle artiesten zonder kleerscheuren moeten zien over te geraken. Hannelore Bedert slaagde hierin met verve op haar pas verschenen album “Uitgewist”. De Deerlijkse singer-songwriter overtuigt daarop sterk met een nieuwe reeks songs over (alweer) veel jong volwassenen (liefdes) leed. Het feit dat de plaat een pak coherenter klinkt dan het ook al sterke debuut schrijven wij toe aan een actief participerende begeleidingsband die met Thomas Vanelslander (Arno, Raymond), Bart Van Lierde (Zita Swoon) en Davy Deckmijn (Zornik) enkele klasbakken in de rangen heeft. Zij zorgden immers voor een pak arrangementen die het geheel absoluut rijker hebben gemaakt. Vorige lente passeerde Bedert – inmiddels één jaar geleden dus - ook al in ons lokaal cultuurcentrum. Toen al presenteerde ze heel wat nieuw materiaal dat inmiddels de plaat heeft gehaald.
In Brugge zat Bedert aan het einde van een voorjaarstoer die opgehangen was aan de release van haar nieuwe plaat. Ze begon zeer ingetogen met het fors getitelde “De kloten”. Lichtjes verontschuldigend deelde ze erna mee dat ze, tegen het jolige vrijdagavond gevoel in, op de proppen zou komen met enkele wraakliederen gericht tegen een handvol ex-lieven. Ook de taalbarrière tussen een aantal zorgvuldig uitgekozen provinciegrenzen zette Bedert uiterst vermakelijk weer op de agenda van de avond. Met Antwerpenaren in het vizier scoorde ze in Brugge dan ook meerdere doelpunten voor open doel (“Vocabulaire”). Ook wanneer ze ongegeneerd uiting gaf van haar verlangen om eens stevig van bil te willen gaan (“Loeihard”) antwoordde het Brugse publiek met een klinkend applaus. Wij zaten echter ietsje te veel met een heruitzending gevoel want naast de vertrouwde fijne liedjesinhoud verschilden ook de grappige tussenkomsten, het decor, de belichting en de vormgeving van de nummers nauwelijks van onze vorige ontmoeting. Geen verrassing dus, wel de bevestiging van wat we al wisten. Bedert weet niet alleen prima liedjes te schrijven, ook tekstueel onderscheidt ze zich van het gros van Vlaanderens madammenkorps. Geen kwaad woord over Eva De Roovere maar Bedert gaat nog wat dieper en is ook net dat tikkeltje gedurfder. Er was weer kippenvel per strekkende meter bij “Helemaal”, “Met uw ogen toe” en (derde bis) “Altijd nooit meer”. Die laatste bracht ze alleen aan de vleugelpiano. De brug naar het refrein miste ze waardoor ze het nummer, voor toch een goed gevulde schouwburg, diende te hernemen. Geen mens die het haar kwalijk nam want voor eenvoudige songstructuren geeft deze Zuid West-Vlaamse niet thuis. Ook een ordinair rijmschema is aan deze madam niet besteed. Met het oog op enkele zomerafspraken in openlucht heeft Bedert ook wat meer gezwind songmateriaal in de aanbieding: Vox-hit “Hart van mij” (met een aanstekelijke Wurlitzer piano), het van een heerlijke drumbeat voorziene “In uw buurt” en het door Vanelslander van een ijzingwekkende solo voorziene “Helden”. Ook “Niemand” is ondanks een nogal openlijke knipoog naar U2’s “One” best een prima nummer en “Au revoir” (in wereldtaal het West-Vlaams) vonden wij ook wel pit hebben.
In een gebied zo klein als grootmoeders keukenschort is het voor Bedert wellicht niet makkelijk om wekelijks met nieuwe vondsten voor de dag te komen. Tegelijk zou ze het voor trouwe aanhangers toch boeiend genoeg moeten houden als die zich in 12 maanden tijd eens van pakweg Sleidinge naar Brugge verplaatsen. Ook al was het verschil tussen beide gelegenheden miniem, een gevoel van bekocht te zijn door deze reprise was ons bij het buitenkomen helemaal vreemd.

Adele Koninklijk Circus/Brussel 05/04/11

Geen mens kan er omheen tegenwoordig: het succes van de Britse Adele groeit tegenwoordig sneller dan ons gazon in deze vroege lente tijd. Zo snel zelfs dat, zij die haar pas ontdekt hebben via het recente hitsucces, tot op vandaag nauwelijks weet hadden van een Belgisch concert eergisteren in het Brusselse Koninklijk Circus. Dat maakte het – niet alleen voor ons, maar voor alle 2000 “uitverkorenen” - des te spannender, wat voelbaar was in de minuten voor het licht uit ging in een tot de nok gevulde zaal. Het wachten werd nochtans smaakvol opgevuld door de bijzonder charmante opwarmer Michael Kiwanuka die gewapend met akoestische gitaar en enkel geruggensteund door een bassist een half uurtje mocht kennismaken met een luisterbereide zaal. Nu Aloe Blacc school maakt in zwarte soul doet ook deze jongen een gooi naar succes met muziek die nog het dichtst aanleunt bij Bill Withers getuige ook het slotnummer dat hij van de man ontleende. Er was meer dan gemiddelde interesse voor Kiwanuka maar het verwelkomingapplaus dat Adele te beurt viel kort erna was een veelvoud van de handen die de Sam Cooke lookalike op elkaar wist te krijgen. De stormachtige ontvangst verstomde meteen bij noot 1 van opener “Hometown glory”. Met één enkele spot op hem gericht ving de pianist de melodie aan en in de duisternis wandelde Adele zingend het podium op. Eigenlijk kunnen we ons niet herinneren dat we de eerstvolgende 4 minuten hebben geademd. Zo indrukwekkend vonden we die “Hometown glory”. Stem en persoon Adele vulden de ganse zaal waarin geen beweging meer viel waar te nemen. Minstens even overweldigend was het vervolg met een greep uit haar tweede plaat: “I’ll be waiting” gaat vast en zeker de hitstatus tegemoet en “Turning tables” was nog zo’n piano/stem moment dat onze strot van pure ontroering dichtkneep. Geen mens – artiest noch toehoorder - kan dit anderhalf uur volhouden. Daarom legden songs als “If it hadn’t been for love”, “Rumour has it” en helemaal achteraan “Rolling in the deep” ook andere accenten: swingender en soulvoller al miste de begeleidingsband daar vaak de kans om van onder de schaduw van hun bazin te komen. Adele, bevreesd voor lange applaus salvo’s (?), vulde de tijd tussen de nummers in door er honderduit doorheen te praten. Zo dwong ze het publiek als het ware tot stilte en vertelde ze als "girl next door" met zwaar Brits accent over haar hond en beste vriendin. Ook een Hotspur-sjaal in de zaal ontsnapte niet aan haar scherpe opmerkingsgeest . Enkele toegewijde fans van de eerste rij ontvingen zelfs een invitatie voor een ontmoeting achteraf. Het kwam er allemaal zo smakelijk uit dat het sterrengehalte dat haast automatisch wordt toegeschreven aan deze dame daarmee meteen onderuit werd gehaald. Met amper 22 jonge jaren achter zich herbergt Adele overigens ook een pak liefdesleed dat (gelukkig voor ons) een weg heeft gevonden naar tal van prachtsongs. In “Take it all” en “Someone like you” bezingt Adele herkenbare gevoelens die, en dat maakt van haar een echte grote, overtuigend en geloofwaardig worden gebracht. Ook in de bewerking van andermans nummers (Dylan, The Cure) komt haar uitzonderlijke klasse bovendrijven. “Love song” en “Make you feel my love” maakte ze zich inmiddels helemaal eigen. Beide songs waren hoogtepunten in een concert dat trouwens niet één dipje kende.
Eigenlijk moeten we elke alinea van hierboven gewoon terug uitwissen. Deze avond was namelijk gewoon te mooi voor woorden.