Radio 1 Sessie 'Dylan 70' Vooruit/Gent 24/05/11

Wat Dylan betreft schrijft hier een laatbloeier. Sterker nog: aan onze Dylan-collectie zijn we nog maar 5 jaar geleden begonnen met een 3 Cd’s tellend carrière overzicht. Daarvoor was de meester voor ons niets meer dan een rijtje klassieke songs waarvoor we respect hadden maar waar we niet echt een groot verwantschap mee hadden. Met het groeien der jaren is dus het tij gekeerd. Zeggen dat we inmiddels kenners zijn, of de ambitie hebben er één te worden, is een leugen waarop we niet willen betrapt worden maar we verkeren al enige tijd wel in staat van verhoogde interesse.
Afgelopen week bereikte Robert Zimmerman de leeftijd van 70. Weinig media gingen ongemerkt aan deze verjaardag voorbij en Radio 1 nodigde zelfs een resem Vlaamse muzikanten uit in de Gentse Vooruit voor een sessie Dylan-covers. Voor onze ontluikende Dylan-liefde was dit een gedroomde avond: zeker van enkele klassiekers en altijd paraat voor ontdekkingen. Ceremoniemeester van de feestelijkheden Luc Janssens liet de eer aan Jan De Smet (Nieuwe Snaar en notoir Dylan kenner) en Bart Peeters (overal te gast) om de avond in te leiden met “In de hemel is geen Dylan” … dus draaien we hem hier. Leuk maar het echte coveren begon pas met Scab Guy Swinnen en hoe! Zijn keuze – 2 maal uitstekend met “Things have changed” en “Blind Willie McTell” – legde de lat meteen hoog voor zijn opvolgers. Ook de begeleidingsband onder aanvoeren van Arno’s Serge Feys speelde alsof ze al jaren in loondienst waren bij de meester zelve (misschien wel beter… maar zoals aangegeven: we zijn geen kenners). Gabriel Rios bediende zich van twee akoestische momenten en legde de zaal voor het eerst het zwijgen op. Thé Lau, niet over de ganse avond even overtuigend, knalde wel met “Highway 61 revisited”. Om een echt concert te zijn en geen aaneenschakeling van fragmenten werden de tussenkomsten van presentator Janssens kort en vermakelijk gehouden waardoor de vaart van de avond verzekerd bleef. Heel mooi waren jonge helden Amatorski en The Bony King Of Nowhere. Niet alleen zijn ze het levende bewijs dat de nieuwe generatie muzikanten ook Dylan opneemt, die laatste speelde misschien wel het mooiste lied van de avond “Just like a woman”. Ook Roland bleek in goede doen te zijn: zijn “Down along the cove” kreeg een Rory Gallagher touch mee welke ons bijzonder wist te boeien. Met Bart Peeters – we willen niet moeilijk doen – gingen we de ‘één’-toer op voor een bijna billenkletsende “Tangled up in blue”. Ook “Omdat ik van je hou”, zijn bewerking van misschien wel het mooiste liefdeslied ooit “Make you feel my love” vonden we, met Adele nog te fris in onze herinnering, weinig geslaagd. De ware nuance van de tekst hoorden we in de vertaalde titel al verloren gaan. Jan De Smet kreeg vervolgens nog eens de micro maar zijn “Red River shore” klonk ons te vlak. Gelukkige zat er een geweldige finale achter met dé groep in vorm: Triggerfinger. Zij gaven met een beklijvend “Love sick” en een werkelijk superbe versie van “Ballad of a thin man” enkele van hun collega’s deze avond zwaar het nakijken. Hun Dylan rapport haalde pas echt de 10 voor durf en originaliteit.
In de finale schoof iedereen terug het podium op voor een lichtjes voorspelbare finale. “Like a rolling Stone” werd vooral door Swinnen gedragen en “Knocking on heaven’s door” was met een zeventigste verjaardag in het achterhoofd misschien een tikkeltje fout gekozen. Desalniettemin: een meer dan geslaagd verjaardagsfeest, zelfs zonder de jarige.
(Her te beluisteren op Radio 1: 29/05/11 in het programma ‘Helden’)

Arsenal AB/Brussel 20/05/11

Arsenal is alomtegenwoordig momenteel. Er wordt geen festivalaffiche gemaakt zonder hen er aan toe te voegen en ook op de radio raakt het (hit-)effect van singel “Melvin” maar niet uitgewerkt. Ook de nieuwe plaat doet het goed in de Ultratop albumlijst. Met een vijfvoudige uitverkochte concertreeks in de Brusselse Ancienne Belgique is haast sprake van een ware hype rond het duo Hendrik Willemyns en, vent van Gent, John Roan. Nu de groep zelfs een dag Werchter mag afsluiten op het grote podium staat niets meer in de weg om de groep in alle lagen van de Belgische bevolking bekend te maken. Uiteraard komt dit succes niet zomaar uit de lucht gevallen. Er is de voorbije jaren gestaag aan gewerkt via (vooral) spraakmakende concerten en een inmiddels lange rij radiohits. Het kan geen toeval zijn als een groep, na lange festivalweekends over 37 podia heen, meerdere keren als beste uit de trommel wordt gelicht. Ook wij zijn daarvan schrijvende getuigen.
Het is al vaak gezegd en geschreven: er is Arsenal op plaat en Arsenal live. Het verschil zit hem in de zangpartijen en instrumentatie. Voor de opnames wordt beroep gedaan op gastzangers en het knappe programmeerwerk van Willemyns; eens op een podium vult de groep zich aan tot een zevental en worden de stemmen overgenomen door John Roan en zangeres Leonie Gysels. Een mens zou denken dat dit tegen hen zou werken, in het geval van Arsenal neemt niemand daar aanstoot aan.
Tot en met de vorige plaat zat er iets werelds in de muziek van Arsenal. Met Afrikaanse ritmes of een zorgvuldig aangebrachte latino toets legde hun muziek verbanden die men niet vaak tegenkwam in de gemiddelde platenkast. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat een dergelijk mengsel tijdens concerten de barometer vlotjes naar ‘tropisch’ deed opschuiven. Op verkenning naar andere horizonten is die zuiderse dimensie op plaat 4 wat weggevallen. En ook live liet zich dat wat voelen in de AB. Het nieuwe werk – op singel “Melvin” na - zette opvallend minder aan tot extatische reacties, wat bij publiekslievelingen “Switch”, “Longee” en “Estupendo” wel spontaan het geval was. De groep worstelde dan ook een beetje met de setlist en vond ook vrijdag nog niet de juiste volgorde. Middenin doofde het concert bij de aanvoer van nieuw werk dan ook wat uit. Oudjes “Saudade” en “The coming” (met gast Gabriel Rios) waren in de AB daarentegen van het beste wat we Arsenal ooit live hebben weten brengen. De kracht van die songs bleek een veelvoud te zijn tegenover nieuwelingen als “Fear of heights” en “High venus”. Nog minder geslaagd vonden wij bis “Sunn drums” waarbij gastzanger Depotax de groep gevaarlijk dicht bij Rammstein bracht. Een mens zou voor minder de noodtoestand afkondigen...
Maar laten we hier toch benadrukken dat daar een dozijn andere momenten (“Personne ne bouge” en “Lotuk”!) tegenover stonden die dit concert aan alweer hoge waarderingscijfers helpt. In de bissen werd “Melvin” – tweede maal op de setlist deze avond - bedolven onder massale publieksparticipatie.
Het eerste Arsenal concert waarvan we slecht gezind huiswaarts keren moeten we nog beleven. Er is dan ook geen waarzeggerstalent voor nodig om te stellen dat dit met een afgemeten festivalset op Werchter ook niet het geval zal zijn.

Joe Bonamassa Koningin Elisabethzaal/Antwerpen 04/05/11

Met onze aankondiging naar (ene) Joe Bonamassa te willen gaan kijken werden we de voorbije dagen in onze kennissenkring onthaald op heel wat vragende blikken. Aangezien onze vriendenkring niet hoeft onder te doen op vlak van muziekkennis moeten we hieruit afleiden dat het met de naambekendheid van dit gitaarwonder nog niet helemaal snor zit. Ook al dook zijn recente plaat “Dust bowl” enkele weken geleden binnen in de ultratop albumlijst, veel verder dan bluesrock fanaten en gitaarfreaks reikt de doelgroep van Bonamassa dus voorlopig nog niet. Dit bleek niettemin toch al voldoende te zijn om een Koningin Elisabeth vol te laten lopen. Geen twijfel mogelijk dat een meerderheid van de aanwezigen naar Antwerpen was afgezakt om oren en ogen de kost te geven aan het fabuleus gitaarspel van Bonamassa. Dit was, om een open deur in te trappen, een demonstratiepartij zonder weerga. De Amerikaan ruilde op vierjarige leeftijd zijn blokkendoos voor een gitaar – niet moeilijk met ouders die een gitaarshop uitbaten - en liet het ding sindsdien niet meer los. Zijn puberteit was amper doorgebroken en Joe stond al naast B.B. King op het podium. Intussen staat de teller op negen studio platen en 2 live albums en inmiddels vinden ook alsmaar meer groten der aarde (inclusief zijn eigen idool Eric Clapton) hun weg naar een samenwerking met Bonamassa. Kortom: het klinkt als een modern sprookje, voor Joe werd het realiteit.
Geen bekende vrienden in Antwerpen, wel een setlist die de laatste plaat grotendeels negeerde en resoluut koos voor alle publiekslievelingen waarmee Bonamassa zijn solide live reputatie de voorbije jaren heeft opgebouwd. Nadat de Elisabethzaal met een nogal dwingend luide intro (“2 minutes to midnight” van Iron Maiden) werd aangemaand plaats te nemen in het gestoelte knalde Rory Gallagher’s “Cradle rock” uit de boxen. Bonamassa deelde het podium met drie geroutineerde sessiemuziekanten die qua technische bagage niet hoefden onder te doen voor de meester zelve. Hun respectievelijke cv’s lezen als een doorsnee pop en rock encyclopedie. Enig puntje van kritiek: nieuwe drummer Tal Bergman – in Antwerpen kon hij vast kosteloos pinten drinken als David Davidse lookalike - mepte wat harder en droger dan we van Bonamassa’s platen en Bergman’s voorgangers gewoon waren. En nu we toch bezig zijn: ook de hoge uithalen van de stem van Bonamassa hadden in de mix een tikkeltje mogen worden afgetopt. Dat belette echter niet dat we met volle teugen zaten te genieten van een verbluffend trio’tje “Midnight blues”, “Slow train” en het nieuwe “Dust bowl”. De eerste in het rijtje was (naar we vermoeden, maar niet zo aangekondigd) als hommage bedoeld aan de overleden Gary Moore(?). Opvallend: Bonamassa wachtte ruim een uur om de volle zaal toe te spreken maar wanneer hij het deed was het één en al “honoured to be in Antwerp”. Dat Joe vooral de gitaar liet spreken weze duidelijk: een mooi “Happier times” en fel “Steal your heart away” schoven wat dat betreft mee aan in het rijtje hoogtepunten van de avond.
Het siert Bonamassa dat hij in tegenstelling tot andere gitaarvirtuozen zich niet laat verleiden tot uitsluitend technisch gegoochel. Al kwam “Woke up dreaming” gevaarlijk dicht in de buurt van die buitenspelval (maar verveelde het geen seconde), hij hield voor de rest van de avond zijn gitaarspel steeds nadrukkelijk in het spoor van de song. Om door te breken bij een breed publiek zal dat songmateriaal echter uit de anonimiteit moeten zien te geraken. Er zijn een handvol nummers, met op kop het magistrale “Mountain time” die de allure hebben van een klassieker maar dit nog niet zijn. Noodgedwongen leunt Bonamassa dan ook vaak op andere songschrijvers of covermateriaal (ZZ Top, Leonard Cohen) om zowel op plaat als een gans concert lang het niveau voldoende hoog te houden. Het weze echter geen smet op wat als een uitstekend avondje blues/rock onze registers ingaat. Wie hem dit koud kunstje wil zien overdoen moet in oktober naar het Brusselse Koninklijk Circus! In afwachting schuiven wij die cursus ‘gitaar voor beginners’ nog wat voor ons uit… we hebben ons lesje wel geleerd.