John Mellencamp World Forum/Den Haag (NL) 26/06/11

De 59-jarige Amerikaanse singer-songwriter John Mellencamp toert momenteel eindelijk nog eens door Europa. Om maar te duiden hoe zeldzaam de komst van de man is…: wie op het moment van zijn vorige passage het levenslicht zag (1992) is ondertussen meerderjarig. Toegegeven: de aankondiging van dit heugelijke nieuws eerder dit jaar had op ons een onvervalst Sinterklaas-effect. Bijna zonder na te denken waar, hoeveel en wanneer hadden we al de bestelknop ingedrukt.
Voor de leken onder ons lezerspubliek: Mellencamp is een leeftijdsgenoot van Springsteen en verhoudt zich tot the Boss als Westerlo tegenover Club Brugge: vaak even degelijk maar gewoon voor minder volk. Mellencamp’s succesrijkste periode valt te situeren tussen begin jaren 80 en begin jaren 90, niet toevallig de jaren gedomineerd door de boss. Niettemin is met sprekend gemak een dubbele best of van de mans werk samen te stellen ook al missen de hits de status van echte klassiekers. Mellencamp ging in Den Haag geenszins in een wijde boog rond zijn succesnummers maar verraadde in zijn setlist toch een flinke boon te hebben voor zijn jongste werk. Enkele albums die bij ons nog voor ze uitkwamen al helemaal van de radar waren verdwenen (“Life, death, love and freedom” en het recentere “No better than this”) zorgden immers voor de helft van de setlist. Dat dit geen domper op de feestvreugde zette pleit zowel in het voordeel van dat nieuwe materiaal als van Mellencamp zelf. Ook opmerkelijk: op wat efficiënte belichting na kwam daar geen enkel extra showelement bij aan te pas. En als we hier aan het einde vijf sterren zullen uitdelen zit daar zeker ook ééntje tussen voor de voortreffelijke zeskoppige begeleidingsband.
Mellencamp zette het twee uur durende concert klokslag half negen vinnig in met “Authority song”, een singeltje uit 1984 dat er in Den Haag uitkwam als was het die namiddag nog bij de koffie geschreven. De zaal die – te merken aan de affiches bij de ingang – voornamelijk Plop en K3 te gast heeft bleek gelukkig bij aanvang ook goed bestand tegen rock’n’roll gitaren. Sterker nog: dit World Forum hengelde qua akoestiek de ganse avond naar de stempel ‘toplocatie’. Nu Mellencamp stilaan ook in leeftijd opschuift valt op hoe zijn stem, vermoedelijk ook geholpen door een pakje sigaretten per dag, ruwer is gaan klinken. Het is dit stemtimbre dat beter aansluiting vindt op het meer uitgebeende recentere werk als “John Cockers” . Wat Seasick Steve tegenwoordig zo populair maakt zette Mellencamp een pak treffender neer in het van 60’s bluesartiest Son House overgenomen “Death letter”. Violiste Miriam Sturm schoof het podium op en maakte haar in één solo incontournable voor de rest van de avond. Ook het ruim bekende “Check it out” tilde zij eigenhandig op naar een hoger plan terwijl Mellencamp moeite had om de oorspronkelijke toonhoogte te reproduceren. Vanaf dan schoven de oude bekenden met mondjesmaat meer in de set. Met een akoestisch ”Cherry bomb” kwam hij zelfs tegemoet aan een verzoek dat hem eerder die dag was ter ore gekomen van een fan. Niet dat deze vertrouwde werken broodnodig waren om de aandacht bij de les te houden want ook het Dylanesque “Don’t need this body” ging er in als koek. Het verhaaltje van oma op haar 100e (en stervende) was zondermeer ontroerend. De levenswijsheid die er achteraankwam al evenzeer: that’s when life is short, even in its…“Longest days”. De finale wenkte stilaan en de groepsleden riemden de gitaren wat scherper aan: een ongemeen fel “Rain on the scarecrow” over Amerikaans boerenleed effende het pad voor een laaiend “Paper in fire”. Recenter van datum maar evenzeer vintage Mellencamp was “If I die sudden”. “Pink houses” en het onsterfelijke “R.O.C.K. in the U.S.A.” sloten de avond voor een collectief rechtgeveerde zaal af.
Hadden we al iets geschreven over vijf sterren? Voor een concert waarvan we jaren hebben gedacht dat we het nooit meer zouden meemaken mag er zelfs nog eentje bij. Memorabel!

Concert gemist (7): Daryl Hall, Gent, 1993

Concerten die we om uiteenlopende redenen hebben gemist schrijven we hier van ons af...
Dat we in 1984 niet in de AB stonden voor de duo versie met John Oates valt nog door de vingers te zien; onze eerste Rock Torhout moesten we immers (dat jaar) nog meemaken. Maar dat we 9 jaar later - hier achter de hoek! - de solo passage van Daryl Hall heben gemist zullen we onszelf nooit vergeven. Het is een zeldzaamheid dat Hall de oversteek maakt naar Europa dus als hij het doet moet een mens zijn agenda vrijmaken. We willen u niet lastig vallen met welke sociale verplichting we die avond dienden na te komen... feit is dat we resoluut hadden moeten kiezen voor Daryl Hall in de Vooruit. Hall trok dat jaar met een solo album onder de arm langs kleinere zalen maar schuwde de classics niet. We hebben van getuigen horen zeggen (en daags nadien in de krant kunnen lezen) dat zowat alle hits die hij achter zijn naam heeft staan die avond de revue zijn gepasseerd maar hij vooral imponeerde met zijn unieke blanke soulstem. Een stel klassemuzikanten zorgden voor de rest. Hall & Oates zijn met hun succes niet voorbij de jaren 80 geraakt al bleven er met regelmaat wel platen van hen uitkomen. Enkele jaren terug pikten we nog "Do it for love" op maar ook daarop bleek het songmateriaal te licht uit te vallen in vergelijking met ouder werk. Hall's stem bleef door de jaren echter wel verbazend goed geconserveerd. Reden te meer voor vele muzikanten van allerlei pluimage om met hem in zee te gaan voor muzikale collaboraties in "Live from Daryl's House" te volgen via het net. Hall & Oates toeren op dit moment naar aanleiding van een verzamelbox door de States. Eerstdaags stoppen we alvast even in Oostakker Lourdes voor mocht het helpen om ze hier te krijgen...

Jason & The Scorchers Trix/Antwerpen 16/06/11

Mensen met al een langere staat van dienst op deze planeet zullen zich , mits een goed bewaard geheugen, uit de jaren 80 mogelijks nog Jason & The Scorchers herinneren. De groep bevond zich – ook qua imago - op het grensgebied tussen country, hardrock en punk; scoorde met enkele welgemikte singels en telde op zijn minst één belangrijke plaat (“Lost and found”). Veel bijval langs podia rond de wereld bezorgden hen een onberispelijke live reputatie. In onze contreien was dat van horen zeggen o.m. het geval op Mallemunt en Pinkpop. Concessies om commercieel groter te worden leverden echter niets op waardoor de groep nog voor de eerstvolgende decenniumwissel op zijn gat lag. Medio jaren 90 begonnen ze al aan hun tweede leven. De ambitie en opportuniteit om de wereld aan hun voeten te krijgen was dan reeds lang vervlogen, dus reikte het doel niet verder meer dan een trouwe maar kleine aanhang verder op hun wenken te blijven bedienen.
Dat laatste veruitwendigde zich letterlijk met slechts 150 aanwezigen in de kleine zaal van muziekcentrum Trix in Antwerpen waar de groep vorige donderdag neerstreek. Qua sfeerzetting voor een avondje country rock van dit kaliber was in de vorm van de Belgische Baboons een voortreffelijk voorprogramma gevonden. Het viertal uit Turnhout liet zich beluisteren als stonden ze anno 1965 vol vuur te spelen in een kroeg langs een hoofdweg hartje Nashville. Zanger Arthur De Winter beschikte ook nog eens over een paar Chris Isaak stembanden en het bijpassende obligate lokale accent. Geen mens die nog gelooft dat deze heren ooit in een Vlaams moederhuis ter wereld zijn gebracht! Te onthouden deze jongens voor uw eerstvolgende rockabilly treffen.
Jason & The Scorchers hebben het toeren rond hun laatste plaat “Halcyon times” met een jaar verlengd. Die laatste plaat uit 2010 leverde dan ook een hele hap voor de setlist in Antwerpen naast een graai in het verste verleden van de groep. Die laatste keuze was voor de aanwezigen een ware zegen want ook al hoorden we best aardig werk uit die laatste worp (“Land of the free”!), het waren toch vooral de oude songs die de avond deden open bloeien. Al vroeg gaf de groep “Absolute sweet Mary” weg. Met deze Dylan-cover vestigden Jason en zijn Scorchers in ’83 overigens definitief hun naam. Dat de groep al eens meer zijn toevlucht zoekt tot andermans werk bleek ook later met het van Graham Parsons en Roger Mc Quinn geleende “Drug store truck driving man”. Ook met stip op ons bierviltje genoteerd: een voorbijscheurend "Last time aound" en een furieus "Better than this". Jason met cowboy hoed en dito hemd, een man die je “normaal alleen in films ziet”, bewees in Antwerpen ook een uitstekend verteller te zijn. De ode aan zijn uit het Meetjesland (?) afkomstige grootvader werd logischerwijs warm onthaald. Het verhaal leek oprecht zoals ook zijn wat cynische verwijzing naar de oude (pré IPod) vinyljaren en zijn groeten aan Antwerpse vrienden The Seatsniffers. Gitarist Warner Hodges had voor het eerst ook zijn 75 jarige moeder eens laten overvliegen naar het oude continent om zoonlief aan het werk te zien. Dit werd met een trots en eerbied aangekondigd waar de Bond Zonder Naam bij zou verbleken. Moeder Hodges kreeg als eerbetoon 3 minuten zangtijd toebedeeld en zong voortreffelijk doorheen – alweer een vette cover – “Walking the dog” van Rufus Thomas. De netjes voor de dag komende 75 jarige stond trouwens aardig haar mannetje tussen het stelletje ongeregeld waar The Scorchers zouden kunnen voor doorgaan. Wanneer in de bissen dan ook nog eens de hymne “White lies” werd afgestoken was het feest compleet. 15 rijen tussen podium en toog gingen nog een laatste maal wild aan het stampvoeten…
Voor een goed clubconcert is dit vanaf nu ons nieuw referentiepunt.

RIP Andrew Gold

Een rare gewoonte toch van die bloggers... als iemand overlijdt beginnen ze te schrijven. Anders ook eigenlijk, maar in deze omstandigheden vonden we het een gemakkelijke openingszin. Deze blogstek was hoedanook wel een beetje ingedommeld maar (jammer genoeg voor de man zelf) terug wakker bij het heengaan van Andrew Gold. De vraag die opborrelt is natuurlijk om welk muziekje deze man moet worden herinnert. Het is zondermeer moeilijk kiezen tussen zijn jaren 70 solo-hits "Lonely boy" en "Never let her slip away". 2 popklassiekers waarbij haast iedere noot een melodie op zich is. Ook zijn latere samenwerking met Graham Gouldman van 10CC onder de vlag WAX maakte radio lusiteren in de tweede helft van de jaren 80 voor ons best leuk met hits als "Right between the eyes" en "Bridge to your heart". De rest van het materiaal grossierde jammer genoeg te veel in foute jaren 80 arrangementen. Gold heeft ook een resem samenwerkingen (Linda Ronstadt, Paul Mc Cartney, Jackson Browne) die hem meer dan een voetnoot in de muziekgeschiedenis zullen opleveren. Voor wat het waard is hierboven...