Sunday, September 18, 2011

Pukemarock dag 1 Puurs 16/09/11

Het succes van het Stekense Crammerock, het West-Vlaamse Leffingeleuren, Pukemarock in Puurs en – over enkele weken beslist ook – van Rock Ternat getuigt van een florerend najaars festivalseizoen. Zeg nu zelf: wat houdt een mens tegen met betaalbare ticketprijzen , affiches boordevol lokale helden (van het moment), vakantiegevoelens die nog nazinderen, vaak nog milde temperaturen en nog ontbrekende (schoolse) druk in deze tijd van het jaar?
Met Sherman, Intergalactic Lovers en Zornik was er op de eerste avond van Pukemarock uitsluitend eigen kweek die het pad mochten effenen voor het later geprogrammeerde Britse Razorlight . Sherman is een door zanger Steven Bossuyt aangedreven vijftal dat meevist in de vijver waar we ook Das Pop en Balthazar aantreffen. Met een zichzelf opgelegde stage langsheen café’s en zaaltjes in en rond Londen groeide Bossuyt’s vertrouwen gaandeweg in componeren en vertolken van zijn eigen songs. Dat resulteerde in sprankelende pop die u ongetwijfeld al op de radio heeft horen passeren. Ook live maakten “Days go by” en “On your side” nieuwsgierig naar een nog te verwachten debuut.
Geen groep die afgelopen zomer zo prominent aanwezig was op de festivals als Intergalactic Lovers. Eerder dit jaar zal het succes van hun singel “Delay” ongetwijfeld vele organisatoren hebben gestimuleerd tot boeking van dit viertal met Aalst als uitvalsbasis. Positieve kritieken voor debuut “Greetings & salutations” gaven hun stek op elke affiche alleen nog wat meer glans. De intrigerende stem van Lara Chedraoui is dermate broos dat we het een hele prestatie vinden dat ze in Puurs een concert lang toonvast bleef. Alle ogen waren ook ontegensprekelijk op haar gericht, 3 geconcentreerd spelende collega’s ten spijt. Het optreden had meer dan een half uur nodig om echt te beginnen boeien: te zacht, te vrijblijvend, te braaf. Echt beklijvend werd het van zodra hun eigen referentiepunten (met PJ Harvey op kop) wat méér het klankbeeld begonnen te domineren. Afsluiter “Delay” was zondermeer een voltreffer. Eindconclusie: prikkelende afdronk maar langere rijping strekt tot aanbeveling.
Met in gedachten een Koen Buysse die zich in het verleden voor onze ogen al net iets te vaak heeft bezondigt aan het soort volksmennerij waar zelfs Jim Kerr voor zou passen stonden we in Puurs wat afwachtend met de armen gekruist toen Zornik het podium kwam opgewandeld. Nadat een muur van gitaren en drums was opgetrokken - zelfs Matt Bellamy zou hier al de wenkbrauwen hebben gefronst - was “It’s so unreal” toch onverwachts de eerste echte knaller van de avond. Buysse zelf verklaarde wat “kort” te zullen zijn waarna zijn groep met de verbluffende Davy Deckmijn op drums wederom raak trof in de beste Zornik singel sinds jaren: “Pin me down” . Zornik presenteerde zich in Puurs niet alleen met veel licht en visuals, ook hun geluidsman kneep alles uit het mengpaneel om Buysse en co. het aura van een grote groep mee te geven. Inmiddels hebben ze natuurlijk ook de luxe om te kunnen putten uit een lange rij singels. Slot “Black hole shot down” was ons er wat over maar “Scared of yourself” is 7 jaar na zijn hoge vlucht in alle hitlijsten nog lang niet versleten. We hadden geen redenen om ons scepticisme hier de bovenhand te laten nemen.
De plaats van Razorlight op deze Pukemarock deed bij ons wat vragen rijzen. Zoekt de groep tussen 2 plaatreleases door – hun laatste dateert inmiddels al van 3 jaar terug - de luwte van de kleinere festivals op om te herbronnen of is hun marktwaarde echt in vrije val? Afgaande op de reacties van de tent bij hit en slotnummer “America” moet het met optie 2 nog wel meevallen maar wat er aan voorafging was nog wisselvalliger dan het huidige Belgische weerbeeld. De groep opende nochtans sterk en gaf al vroeg in de set een sprankelend “In the morning” weg. Ook “Before I fall to pieces” ging er in als koek. Vreemd genoeg zakte het concert nadien als een pudding in elkaar en daarmee ook de sfeer onder het Puurse tentzeil. Kopman Johnny Borrell etaleerde niet alleen groeiende desinteresse, ook zijn stem liet het met elk nummer een beetje meer afweten. Niettegenstaande zijn collega’s gedreven stonden te spelen verloren de songs, niet echt geholpen door een goede klankbalans, gaandeweg al hun spankracht. We hebben het tijden anders gekend (zie elders op dit blogadres) maar deze Razorlight zit in slechte papieren. Borrell wordt veel talent toegedicht maar gaf in Puurs een verontrustende indruk: uitgeblust, ziek of onder invloed? In geen van de drie gevallen is het vol vertrouwen uitkijken naar wat de toekomst zal brengen voor een groep die al meermaals op de rand heeft gestaan van een doorbraak maar hem nooit heeft weten te forceren.