Normaal gezien duurt onze blogpauze rond de jaarwisseling wat langer maar Trixie Whitley, dochter van de betreurde Chris, besliste daar anders over. Net als vorig jaar combineert de voornamelijk in de States residerende Trixie een Nieuwjaarsbezoek aan haar in Gent gevestigde moeder met wat Europese concertdata. Dat Trixie gegeerd is in Vlaanderen is ons eerste understatement van 2012: al haar concerten verkopen steevast uit en dat zonder één plaat achter haar naam te hebben. Faut le faire! Het nog jonge talent is wel al onder de vleugels beland van – een mens kan het slechter treffen - muzikant en producer Daniel Lanois die destijds ook met haar vader het schitterende “Living with the law” maakte. In al even goed gezelschap van drummer Brian Blade en bassist Daryl Johnson maakten ze samen trouwens een groepsplaat onder de naam Black Dub. Als u het ons vraagt (geen idee of u dat zou doen maar laat ons even aannemen van wel): allebei verplichte aanschaf.
Net in de week waarin een eerste volwaardige clip van Trixie de wereld werd ingestuurd voor het nummer “A thousand thieves” hield ze eergisteren halt in de Gentse Handelsbeurs. Vorige maand was ze ook al te gast in Antwerpen maar spelen in haar halve thuishaven, met familie en vrienden dichtbij, is toch een tikkeltje meer bijzonder.
Het podium was voor de gelegenheid opgesteld in de lengte van de zaal met ervoor enkele rijen stoelen en daarachter nog wat open ruimte voor wat staand publiek. Opmerkelijk toch hoe zo’n ogenschijnlijk simpele ingreep een pak meer intimiteit te weeg bracht. Rond de klok van kwart over acht kroop Trixie achter de vleugelpiano en zette ze “I can stand the rain” in. Ondanks dat er een duidelijke bandopstelling was te merken ging Trixie solo door met “Pieces” en het nieuwe “Fourth corner”. Zeer begenadigd en vol overgave werkte ze de songs af, allen nog eens voorafgegaan door het zorgvuldig stemmen van haar gitaar en tussendoor gelardeerd met wat schuchtere bindteksten. Zo vroeg ze wat extra licht om het publiek dat achter de stoelen stond te kunnen zien, herkende ze Jeanine, foeterde eventjes op een opmerking van iemand uit de muzikantenentourage en dat alles met smakelijk Gents accent. Whitley performde een set lang als een getormenteerde ziel die publiek middels beklijvende teksten en haar indrukwekkende zang toegang verschafte tot haar nog jonge en al bijzondere levensloop. Alex Callier zou – de zetel omgedraaid - ongetwijfeld al snel de “krak” in de stem hebben opgemerkt. Wij zaten, op onze rechtverende nekharen na, de ganse tijd onbewogen te luisteren. “Breath you in my dreams” bezorgde ons minutenlang een krop in de keel. Dit prachtige nummer, met een aanhef op piano waar Alicia Keys stikjaloers op zou zijn, kwam in Gent voorbij als een klassieker in spé. Ook “A thousand thieves”, met interim band van vrienden en familie (nonkel Alain Gevaert van dEUS) er inmiddels bij, gooide hoge ogen. Het tekort aan repetitietijd lichtte eventjes wat op maar dat deed nauwelijks afbreuk aan de klasse van de songs en de overgave waarmee ze werden gebracht. “I’d rather go blind” en zeker “Strong blood” waren er niet minder indrukwekkend om. Met een vroege vlucht richting Wenen op zaterdagmorgen was ter afronding echter maar 1 bis voorzien. Met “Undress your name” sloot Trixie sterk, maar veel te vroeg, af waar ze was begonnen, achter de piano.
Het potentieel dat in deze jonge dame huist is overduidelijk omgekeerd evenredig met haar frêle lichaamsbouw. Er bestaat geen twijfel over dat haar kunde en talent kan worden overgedragen op een veelvoud van het publiek dat in de Gentse Handelsbeurs present was. Niets doet ons twijfelen dat daarmee ook de puurheid van haar muziek zou verdwijnen. Over deze heikele kwestie werd na afloop flink wat afgedebatteerd in het foyer van de Handelsbeurs maar één ding hadden we toch duidelijk gemeen met onze daar aanwezige kennissenkring: een eerste keer Trixie is een moment dat je blijft koesteren.