Het ontdekken van Thin Lizzy is één van de vele blijde muzikale gebeurtenissen uit ons – het vijfde decennium is wel al ingezet maar toch… – nog jonge bestaan. Via de BASF cassette werden we op 13 jarige leeftijd het universum van Phil Lynott en vrienden binnengeloodst. Dat we nooit in de huid van een zwarte Ier zouden geraken was meteen duidelijk maar de gitaar van Robbie Robertson of Scott Gorham omgorden of achter de drumkit van Brian Downey geraken schoot met stip omhoog in onze top 10 van jongensdromen. Ontelbare keren hebben we onze slaapkamer – luchtgitaar in de aanslag - imaginair ingeruild voor de Londense Hammersmith op de tonen van “The boys are back in town”… Moeder, dat waren nog eens tijden.
Exact 30 jaar later stapten we gisteren het Antwerpse Trix binnen voor een zoveelste reïncarnatie van Lizzy zonder Lynott. Van onze jongensdromen hebben we intussen niet veel verwezenlijkt en in ’86 heeft het icoon Lynott het van de levende versie overgenomen. Onnodig bij te vermelden dat we er destijds kapot van waren. Er zijn intussen al meerdere pogingen geweest om de erfenis van Lizzy levendig te houden, we zagen ooit een verdienstelijke met gitarist John Sykes aan het roer, maar deze heeft met oudgedienden Downey en Gorham 2 leden in de rangen die ons nog één stapje dichter brengt bij de meest legendarische bezetting van de groep, met name die ten tijde van het klassieke live album “Live & dangerous”. Al goede intenties ten spijt kan Lizzy zonder Lynott eigenlijk geen Thin Lizzy zijn. Dat is meteen ons grootste maar tegelijk ook enigste bezwaar tegen dit soort goedbedoelde initiatieven. In de huidige bezetting is Lizzy naast oudgedienden Darren Wharton, Scott Gorham en Brian Downey met zanger Ricky Warwick (ex-Almighty), gitarist Damon Johnson (ex-Alice Cooper, Brother Cane) en bassist Marco Mendoza erbij een zestal geworden. Eén ding hebben de invallers zeker gemeen: de bewondering voor hun oude podiumgenoten kunnen ze nauwelijks verbergen en het spelplezier waarmee ze hun favoriete jukebox live naspelen is ontroerend om zien. Van noot 1 (“Are you ready?”) af werd het gaspedaal flink ingedrukt. De vraag stellen is ze luidkeels beantwoord krijgen en dat gebeurde ook door een welwillend en goed gevuld maar niet uitverkocht Trix. Zonder naar adem te happen kregen we er een “Jailbreak” achteraan. Warwick legde enkele klemtonen anders maar dat deerde op dat moment al niemand meer. De Lizzy spandoek achter drummer Downey glinsterde als waren de jaren 70 van voor af aan opnieuw begonnen. Het geluid in Trix was van uistekende kwaliteit wat een dreigend “Killer on the loose” (destijds een verboden singel op BBC radio) optimaal tot zijn recht deed komen. Het was vooral in dit soort Lizzy songs – het latere werk – dat Warwick het best tot zijn recht kwam (zie ook “Angel of death”). Daar waar wat meer ‘soul’ aan te pas kwam (type “Dancing in the moonlight”) gaf Warwick naar ons aanvoelen minder thuis. Desondanks bleven een set lang vele Lizzy-ingrediënten fier overeind: de drumsolo van Downey, de publieksparticipatie en het dubbele gitaarwerk. Vooral de uit Georgia afkomstige Johnson imponeerde met een foutloos parcours naast Gorham. Met “Live & dangerous” favorieten “Massacre”, “Suicide” en “Sha La La”, de oude uitvoeringen getrouw, bracht Thin Lizzy Trix helemaal tot aan het kookpunt. Met het tweespan “Cowboy song” en “The boys are back in town” keken de zes heren voor het eerst richting uitgang van de zaal. Op dat idee kwamen ze echter snel terug door als toegift nog een stevige lap keltenrock uit te delen(“Emerald” en “Black rose”). Al goed in de stemming gebracht door wat gerstenat ontstond in het midden van de zaal prompt een rondedans.
Dat er slechts sober verwezen werd naar de betreurde Lynott siert de heren, het zou immers ongepast zijn dit overmatig uit te stallen. Ook aan Gary Moore werd kort hulde gebracht. Van de categorie ‘nog in leven’ koos Thin Lizzy de heren Triggerfinger uit om eerste bis “Emerald” aan op te dragen. Onze nationale trots had er immers pas een 3 weken durende Britse toer opzitten met Thin Lizzy en stond achteraan in de zaal glimmend van trots toe te kijken op wat een mooie avond was.
Geen idee of Lynott van ver hierboven goedkeurend meekijkt, maar deze Thin Lizzy restant speelt iedere covergroep die aanspraak wil maken op dezelfde erfenis met de vingers in de neus naar huis. The boys were back in town? Dat werd zachtjes aan tijd!