Saturday, September 08, 2012

Jack White Lotto Arena/Antwerpen 6/09/12

De nu 37-jarige Jack white is ongetwijfeld één van de markantste figuren die de rockmuziek het vorige decennium heeft voortgebracht. De uit Detroit, Michigan afkomstige muzikant is sinds 2011 White Stripe af en vaart, na succesvolle zijprojecten als The Raconteurs en The Dead Weather, tegenwoordig onder eigen vlag. Dit voorjaar verscheen zijn langverwachte solodebuut “Blunderbuss”, eentje dat zich – zo kunnen we u nu al vlotjes meegeven - hoog zal nestelen in ons eindejaarslijstje. Mocht de concurrentie van Pearl Jam die dag niet zo groot zijn geweest, begin deze zomer zorgde hij daarnaast ook nog eens bijna eigenhandig voor hét hoogtepunt van dit jaars Rock Werchter. Redenen genoeg dus voor ons om donderdag ll. (nog eens) op de afspraak te zijn in Antwerpen!
White toert dit jaar met twee verschillende begeleidingsbands; een “all male” en een “all female” band om precies te zijn. Werchter kreeg de mannengroep, dus we koesterden grote hoop dat Antwerpen de eer te beurt zou vallen kennis te mogen maken met de dames. Kwart over negen waren we alvast die illusie armer. Alsof dat nog niet genoeg ontgoocheling met zich meebracht tijdens de opener “The hardest button to button” – nochtans een ‘lel’ van een nummer - bleek ook de klankman in een op het eerste gehoor hopeloze strijd te zijn verwikkeld met het beton van de Lotto Arena. Het zag er in Antwerpen na onze ‘Werchter-White-euforie’ bij aanvang dus redelijk benard uit. Gelukkig werd in het daaropvolgende “Blunderbuss” trio (“Sixteen saltines”, “Missing pieces” en “Weep themselves to sleep”), althans op het druk bezette middenplein, die strijd toch beslecht in het voordeel van de geluidsman waardoor, tegengesteld aan onze eerste indruk, het concert wél snel een hoge vlucht nam. Onverstoord en duidelijk niet van zinnens zich te verliezen in lange praatjes tussendoor schudde White (“Let’s play another song to bore you!”) met amper pauzes tussen de nummers door een werkelijk sublieme setlist uit de mouw die geen bladzijde uit zijn boeiend oeuvre oversloeg. Daarbij deden zijn begeleiders in geestdrift overigens niet onder voor hun broodheer. Met zijn allen compact opgesteld rond en kortbij White, kreeg elkeen de ruimte om zijn stempel - die drummer: een revelatie! – te drukken op de avond . Weg van de wat uitgeklede originelen kwam het oude White Stripes materiaal (“Hotel Yorba”, “Hello operator” en “The same boy you’ve always known” ), stevig aangesterkt door die voortreffelijke muzikanten, trouwens als herboren voor de dag. Met een fantastisch “Top yourself” en een magistraal “I cut like a buffalo” zette White trouwens ook nog eens op superieure wijze zijn eigen zijprojecten in de kijker. Wie voor donderdag plaatwerk van The Raconteurs en The Dead Weather stiefmoederlijk behandelde weet wat te doen de komende weken. In de bissen was het vet echter wat van de soep: “Steady as she goes” klonk als was de titel gelogen want ze rammelde aan alle kanten en een herwerkt maar verre van slagvaardig “Seven nation army” was qua crowdpleasing wel een goede zet maar voor de rest totaal irrelevant voor deze Jack White. Een geweldig “Freedom at 21”redde gelukkig het rondje bissen.
Als we begin en einde niet in rekening brengen kwamen we in Antwerpen onder overwegend gedempt blauw en wit licht - het rode tijdperk van The White Stripes lijkt wel voorgoed voorbij? - uit bij een indrukwekkend concert waar tijdens onze aandacht geen moment verslapte. White zit met zijn veelzijdig talent, een arsenaal aan prima songs, dit soort intense concerten - in drie letters: Waw! - en een méér dan overtuigend solo debuut helemaal op koers om de echte groten te gaan vergezellen. James! Laat dat standbeeld maar komen.