Saturday, October 13, 2012

Richard Hawley AB/Brussel 12/10/12

Richard Hawley leek tot voor 2 platen veroordeeld tot een bestaan aan de schaduwzijde van de popmuziek. Slechts kenners hadden notie van zijn sessiewerk voor bekende anderen (Elbow, Arctic Monkeys), koppelden de man met één vingerknip aan zijn oude band Longpigs en wisten zonder Wikipedia te raadplegen moeiteloos te vertellen hoeveel solo-platen hij al achter zijn naam heeft staan. Met het dit jaar verschenen “Standing at the sky’s edge” en zijn vorige “True love’s gutter” lijkt het tij echter gekeerd en ligt de weg naar het grote publiek eindelijk open. Niet echt toeval dus dat zijn AB concert van afgelopen vrijdag tussen de snelst uitverkopende van dit najaar zit. Ook bekend Vlaanderen was in opvallende aantallen aanwezig.
Hawley, afkomstig uit het Britse Sheffield, heeft een warm en diep stemgeluid wat hem vaak de titel van ‘Sheffield crooner’ oplevert. Ook zijn oeuvre voelt erg klassiek van snit aan. Op zijn laatste plaat schudt hij dat wat van zich af door zijn songs wat psychedelischer in te kleuren, gitaren op kop. Dat liet zich snel gevoelen in de AB tijdens opener “Standing at the sky’s edge”. Een overweldigend volume liet er geen twijfel over bestaan dat dit geen fluisterconcert zou worden. Hawley, een innemende persoonlijkheid, wisselde gedachten uit met het publiek alsof er tussen podium en zaal van een barrière nauwelijks sprake was. Al van bij het eerste interval en aanloop naar het mooie “Don’t stare at the sun” zocht hij nadrukkelijk contact met het publiek op. Toen uit het publiek de (grammaticaal foute) vraag “Where did you went?” opsteeg wanneer Hawley verslag wou uitbrengen over een avondje uit in Brussel, kreeg hij meermaals de zaal aan het lachen. Als ware gentleman verontschuldigde hij zich even later tegen de m/v in kwestie. “Hotel room” en “Tonight the streets are ours” waren oudjes om duimen en vingers bij af te likken. Vooral in die laatste kwam Hawley’s tijdloze klasse pas echt bovendrijven. De set steeg naar een absolute climax tijdens “Soldier on”. Aangekondigd als zijn aller-stilste song hield de volgepakte AB in de aanhef van het nummer collectief de adem in. In de eruptie van gitaren die middenin stak rolden de rillingen heen en weer over onze rug. De majestueuze klanken van Gretsch en Rickenbacker gitaren creërden op deze gedenkwaardige avond meermaals een werkelijk overheerlijk klanktapijt. Ook in het fellere “Leave your body behind you” en het sacraal klinkende “Before” werd het maximale uit het gitaararrangement gehaald. Slechts in “Remorse code” sleepte het nummer zich iets te lang naar zijn eindpunt. Detailkritiek waar een mens zich bijna voor zou schamen in het geval van een concert als dit. “Open up your door”, een loepzuivere ballade die alles en iedereen kan doen wegsmelten, was niet enkel voor de gekoppelde aanwezigen een hoogtepunt. In het slot van de set zat nog het felle en erg door gitaar aangedreven “Down in the woods”, een nummer dat zich vast nog jaren zal weten staande te houden als hoogtepunt tijdens Hawley’s concerten. In de onvermijdelijke bissen werd het gaspedaal niet meer ingedrukt maar laafde de AB zich nog eens aan het prachtige “The Ocean”.
Hawley bestempelde dit concert, in een al bijzonder succesvolle toer, als een ‘highlight’ en bleef de zaal, één en al devotie na zo veel moois, herhaaldelijk bedanken. In diverse hoeken waren camera’s geïnstalleerd om de beelden in een docu of een later uit te brengen concertregistratie te verwerken.
In een weekend vol van verkiezingskoorts fulmineerde Hawley vrijdagavond tot tweemaal toe tegen politiekers (“f**kers”), daarmee verzekeren we ons jammer genoeg niet van zijn appreciatie voor onze slotzin na deze erg knappe AB passage: “Hawley for president!”.