The Dream Syndicate Het Depot/Leuven 23/05/13

Er gaat geen week voorbij of één of andere reünie wordt aangekondigd. Aanvankelijk leek dit slechts lucratief voor de echte groten, maar stilaan past dat jasje werkelijk iedereen, ook dus de kleinere goden uit de muziekgeschiedenis. Reünies roepen bij ons doorgaans nogal sceptische gevoelens op maar met het op zijn stappen weerkerende The Dream Syndicate, een Los Angeles viertal dat aan de wieg stond van de in de Eighties doorbrekende Amerikaanse gitaarrock, waren we wel gelukkig. Voorman Steve Wynn was na het heengaan van TDS best wel aardig aan de slag gebleven als soloartiest maar velen bleven hem toch vooral krediet geven omwille van zijn verleden. Zo ook een comedian van bij ons, met name Piv Huvluv, die afgelopen donderdag de eer en het genoegen kreeg zijn eigen idool aan te kondigen in het Leuvense Depot. Huvluv is trouwens geen onbekende voor Wynn want eind vorig jaar deelden ze nog het podium van enkele Vlaamse culturele centra in een gezamenlijke opvoering die zo vernamen we uit goede bron (U kan hem twitteren op @PVandenbrande) erg vermakelijk was. Huvluv’s enthousiasme om Wynn te kunnen aankondigen in Het Depot was vergelijkbaar met het onze toen we als zevenjarige koter onze eerste speelgoedtrein in ontvangst mochten nemen. Een grapje over de weggetrokken haarlijnen van de meeste aanwezigen in het publiek scherpte de goesting voor een leuke concertavond in een aardig gevulde zaal nog wat extra aan. “See that my grave is kept clean” kon voor een herenigde groep geen passender openingsnummer zijn. Ondanks de overgave waarmee Wynn en kompanen op het podium te keer gingen misten we de elektriciteit die voelbaar is op de “Live at Raji’s” plaat uit ‘89 en waar we zo naar hunkerden. Het geluid vond maar met moeite de juiste balans, miste power en ook Wynn’s zang - het doet wat pijn dit te moeten neerschrijven - vonden we verre van overtuigend. Lag een verkoudheid hier wat aan de basis of is met de jaren zijn klankkleur  wat veranderd, wie zal het zeggen? De set trok nochtans verder op tocht doorheen boeiend oud plaatwerk maar trof voor ons minder raak dan we hadden gehoopt. Verdienstelijk maar verre van indrukwekkend vonden we “Tell me when it’s over”, “The side I’ll never show” en “Boston”. Niet dat de sfeer er onder leed want, inclusief enkele uit Holland aangevoerde buren, ging het Leuvense publiek vlot mee in deze nostalgietrip. Uit de songs die de revue passeerden viel ontegensprekelijk af te leiden dat TDS over een korte maar knappe songcatalogus beschikt die tal van andere bands geïnspireerd moet hebben in de jaren tachtig. Toeval of niet: meerdere malen schoten ons herinneringen aan The Smithereens en (ja, ook hier willen we de aanwezige Hollanders nog eens plezieren) Fatal Flowers door het hoofd. De groep maakte er zich in Leuven aangemoedigd door de enthousiaste zaal allerminst snel vanaf. De totale speeltijd ging vlotjes over de honderd minuten inclusief twee bisbeurten waarin nog gedenkwaardig materiaal van de Syndicate als “John Coltrane Stereo Blues” en “Merritville” stak.

We waren blij dat we erbij waren maar steken ter (betere) nagedachtenis nog eens eerdergenoemde live plaat in onze CD-lader. Ook de handdruk die we met Wynn deelden bij het buitengaan zullen we blijven koesteren. Zondermeer een erg sympathiek man met een grote waardering voor zijn publiek.
De opwarming eerder op de avond lag in handen van Derek (zie hemzelf met The Dirt vroeger) en de van The Pink Flowers bekende Bruno Deneckere. Het duo deed waar ze (op café) ook goed in zijn: akoestisch werk brengen dat goed gedrenkt zit in oude country en rock tradities. Dat de geest van hun grote held Bob Dylan nooit ver weg is weze bij deze een compliment. Hun idolatrie kent op 1/6 immers zijn jaarlijks hoogtepunt bij de Gentse Vieze Gasten met een avondje werk van his Royal Bobness naar aanleiding van diens verjaardag. Van ons mag u zeker gaan.

 

Dizzy (wordt ik van) Miss Lissie

Op wat biografische gegevens na hadden we 2 jaar terug op Werchter van Lissie - ongetwijfeld een package deal beste Stijn Meuris - nog nooit gehoord. Daar kwam met een gepassioneerd concert van de dame in de Marquee toen snel verandering in. Wat we zagen deed denken aan de jonge Melissa Etheridge, wat we hoorden leunde bij vlagen erg aan bij Fleetwood Mac. Toegegeven: haar debuut "Cathing a tiger" viel in de weging met haar glansprestatie onder het Werchterse tentzeil wat licht uit maar de interesse was gewekt. Deze zomer zou haar volgende plaat het licht moeten zien en de zopas geloste singel "Shameless" is al één goede reden om daar naar uit te kijken. Als ergens nog een gaatje te vullen is in een festivalprogramma is het goed om weten dat ze deze zomer al in de buurt is voor enkele andere (Europese) afspraken. Zoniet wachten we wel geduldig op een intiem zaalconcertje natuurlijk...

Check het af: Queens of the - "Jawadde meine goeien appel" - Stone Age!

Met een nieuw album in het vooruitzicht zijn QOTSA momenteel bezig aan een media offensief  van de lage landen. Volgende woensdag is 'De Wereld Draait Door' met Matthijs Van Nieuwkerk aan de beurt - benieuwd of hun eventuele live nummer ook zal worden ingekort? - en afgelopen week hing dit stelletje ongeregeld nog aan de toog van Café Corsari. Zelfs een korte StuBru Club 69 showcase zorgde dagenlang voor ongeziene (maar goed geregisseerde)  Queens mania op onze nationale jongerenzender.  Ook al zijn we verheugd dat er na zes jaar eindelijk nieuw werk is, het valt ons op dat we nauwelijks kunnen zeggen dat de groep de voorbije jaren helemaal van de radar is verdwenen . Middels aanhoudend toeren en het tussendoortje met Them Crooked Vultures is Josh Homme er toch in geslaagd de aandacht goed vast te houden zonder een nieuwe plaat van de Queens. Sterker nog: per jaar werd in Vlaanderen hun "No one knows" nog een grotere classic dan hij ervoor al was. Naar alle waarschijnlijkheid zijn QOTSA voor velen dus nog steeds een te ontdekken band. In de stilaan omvangrijker wordende hit catalogus van de heren schittert sinds kort ook een nieuwe singel die we alsmaar feller tegen onze borst aandrukken: "My god is the sun". Met één blik in onze glazen bol zien we deze heren Werchter 2014 afsluiten na een jaar waarin ze voor goed de megagroep zullen zijn geworden die iedereen er al jaren in ziet.
"Check het af!" zou een bekend tv (VIER)-typetje* zeggen...

[*de Homo Turisticus]

Miles Kane Les Nuits Botanique/Brussel 9/05/13

Op een zucht van zijn tweede album “Don’t forget who you are” - 3 juni wordt ie op de wereld losgelaten - trapte Miles Kane gisteren in Brussel op Les Nuits Botanique een nieuw live offensief af. Met tal van afspraken op grote festivals moet hem dat de komende maanden opnieuw in het brandpunt van de belangstelling brengen. Afgaande op de prestatie van gisteren zal de voormalige frontman van The Rascals met brio in zijn opzet slagen. Wie in augustus zal postvatten voor het Pukkelpop podium mag nu al zijn borst beginnen nat maken.

Kane, voor het grote publiek nog het meest bekend omwille van zijn vriendschap met Arctic Monkey Alex Turner en hun gemeenschappelijk groep The Last Shadow Puppets, begint zich stilaan los te weken van deze referenties en ziet zijn eigen naam alsmaar groter op de bilboards uitgelicht. Het moet hem dan ook deugd hebben gedaan dat deze avond op het Brusselse festival reeds weken op voorhand was uitverkocht. Kort voor tienen namen de Brit en zijn vier kompanen stormenderhand het podium in. Kane riep schuimbekkend in de micro “Brussels, You’re gonna get it!”. Wat volgde was een eruptie van gitaren in het nummer met dezelfde titel. We hebben ze geteld: al onze nekharen stonden drie minuten lang stijl rechtop. Alsof de set was omgedraaid en een bisbeurt bij aanvang de tent al helemaal plat speelde volgden in rij “Kingcrawler”, “Rearrange” en het nieuwe “Better than that”. Kane manoeuvreerde dat nieuwe werk overigens erg slim de set binnen, mooi geflankeerd door ééntje van zijn debuut “Colour of the trap” of met een singeltje niet te ver weg. Niet dat het nieuwe werk dit écht nodig had want naast het feit dat ze bij eerste beluistering al meteen vertrouwd aanvoelden hadden ze stuk voor stuk ook een refrein of titel met een hoge meebrul factor (“Darkness in our hearts”, “Out of control”). In dat opzicht wordt “Don’t forget who you are” vast geen plaat met aan Radiohead verwante vernieuwingsdrang. Niemand die oude sixties (Brit-) rock dezer dagen immers weer zo sexy en opwindend weet te maken als Miles Kane want tussen de aanwezigen gisteren lagen de leeftijdsgrenzen zelden zo ver uit elkaar: van oude Mods met een hang naar The Who en The Jam tot trouwe StuBru volgers die gisteren de examenstress nog eventjes opzij kwamen duwen. Af te lezen op de tevreden gezichten na afloop waren beide categorieën en alles wat ertussen ligt ruimschoots aan hun trekken gekomen. Als er één man live te zien is dit jaar wordt het wellicht Miles Kane!
Deze Nuits Botanique serveerde naast Miles Kane ook een concert van het Deense Efterklang. Geholpen door een warme ontvangst in de tent speelde de groep een erg verzorgd en sfeervol concert dat naar ons gevoel in de beslotenheid van een zaal nog iets beter tot zijn recht zou zijn gekomen. Voor ons kon dat alvast de pret niet drukken: het mooie “Hollow mountain” zou in de songcatalogus van Ozark Henry niet hebben misstaan en het duo Casper Clausen en zangeres Katinka kleurden elk op hun manier – diep en hoog – de songs mooi in. De muziek van Efterklang is erg detaillistisch: fijne synthesizer klanken en heldere gezangen roepen een haast sacrale sfeer op. We waren vooraf al erg begeesterd door deze Denen die vorig jaar met “Piramida” een intrigerende plaat hebben afgeleverd, in Brussel raakten we het naargelang het concert vorderde alleen maar meer. De groep deelde net voor het einde souvenirtjes uit die ze de avond voordien hadden verzameld in München. Ook in Brussel deden ze dat trucje over voor hun volgende halte in Dresden. Deze Denen wonnen er met deze originele gimmick alleen maar nog meer sympathie mee dan met hun muziek al het geval was. Zonder meer: een ontdekking!