De groep opende, wellicht eigen aan zo’n toerpremière, wat
aarzelend en gaf met “The runner” al vroeg één van hen sterkste nummers weg.
Afkomstig uit “The cold still” is dit ongetwijfeld The Boxer Rebellion op hun
best: de tekst werkt als een mantra en de melodie neemt je zo op sleeptouw. Als
rockarcheologen over enkele decennia één parel uit hun vergeten verleden opgraven
wordt het vast deze. Het eerder vermelde “Diamonds” moet er beslist niet voor onderdoen en werd in
Brussel halfweg set al prijsgegeven. Helaas kwam het geluid in de Botanique al
die tijd maar moeizaam in de buurt van wat de groep op de plaat voor elkaar
krijgt. Dat de heren zich graag te goed
doen aan gitaareffecten en synthesizerlaagjes maakte de klus er vanzelfsprekend
niet makkelijker op. Zo geschiedde dat
het mooie “Flashing red light means go” (Coldplay? Waar Coldplay? Hier
Coldplay!) zijn effect miste in een matige geluidsmix. Ook “New York”, “Keep
moving” en “Always” (Killers? Waar
Killers? Hier Killers!) overtuigden daardoor niet voor het volle pond. Met de laatste plaat die duidelijk mikt op een
breder publiek en ouder werk dat wel sterk is maar gevoelig minder mainstream -
zie ook debuut singel “Watermelon” en het dreigende “Step out of the car” - leek
de te varen koers in Brussel ook nog voor The Boxer Rebellion een open vraag . De
uit Tennessee (USA) afkomstige Nathan
Nicholson stond echter al die tijd verdienstelijk te zingen en bleek, altijd
handig voor een frontman, ook over een flinke
scheut cool te beschikken. Zijn aankondiging van “New York” (“De volgende song
gaat over Brussel maar gaven we een andere titel”) was een goede vondst en rekenen
we tot het soort interventies waar overal vrienden mee kunnen worden gemaakt. Vandaag
Brussel, morgen Amsterdam, dan Berlijn en ga zo maar door. Aan het eind van het
concert nodigde diezelfde Nicholson ook nog eens iedereen in de zaal uit om de groep te komen vergezellen op het podium. Met enkele tientallen
enthousiastelingen die daar gehoor aan gaven rondde het concert erg slordig en
chaotisch af (“The gospel of Goro Adachi”). De meerwaarde hiervan was ons niet
meteen duidelijk. Vreemd ook dat uitgerekend Nicholson zelf vooraf al aangaf dat een dergelijke
gimmick eigenlijk “not very rock’n’roll” is.
Deze Boxer Rebellion heeft overduidelijk potentieel maar in het voorspellen van die grote doorbraak zijn we na vorige donderdag toch iets voorzichtiger geworden. Benieuwd of ze de volgende festivalzomer halen.
Deze Boxer Rebellion heeft overduidelijk potentieel maar in het voorspellen van die grote doorbraak zijn we na vorige donderdag toch iets voorzichtiger geworden. Benieuwd of ze de volgende festivalzomer halen.