5 platen voor t'leven (StuBru #album500)

5. U2 "The Joshua Tree" (1987)

Toen Bono en de zijnen in 1982 Torhout/Werchter passeerden en er dat najaar beelden van die passage werden uitgezonden op BRT2 waren we met geen stokken van voor het scherm weg te krijgen. De passie laaide er aan de beelden te zien hoog op die julinamiddag en ook wij voelden ons aangestoken door het heilige vuur van de onstuimige Ieren waarvan er ééntje zelfs de toen al solide podiumconstructie van Stageco eens in de hoogte ging uittesten. Geen moment zijn we nog van hun zijde afgeweken. De muzikale verruimingsoperatie die “The Joshua Tree” na de beginjaren toch is ligt mooi op het kruispunt tussen vroege en latere U2. Lagen even goed in de weegschaal voor plaats 5: “October” en “Achtung baby”.

Track: Bullet the blue sky

4. The Beatles "The Beatles" (white album) (1968)

Volgens popwetenschappers horen The Beatles hier wellicht (terecht) hoger te eindigen maar de drie volgende waren in ons leven gewoon nadrukkelijker aanwezig, vandaar de wijk naar plaats nummer 4. Eigenlijk waren The Beatles op tienjarige leeftijd ons nulpunt wat popmuziek betreft. Veel uit gelijk welke lijst van ‘Beste platen ooit’ is dan ook ongetwijfeld schatplichtig aan het viertal uit Liverpool. Ook de fenomenale output in amper één decennium is nadien ongeëvenaard gebleven (hier laten ze The Stones toch een tikje achter zich). Popmuziek is door hen van zijn door duivelbezweerders vervloekte banaliteit verlost en in één beweging hebben ze voor generaties de standaard vastgelegd. De “dubbele witte” was net als onze nummer 1 ook door grote broer verscheept vanuit de bakermat van mijn liefde voor muziek.

Track: Helter skelter

3. Paul Welller "Wild wood" (1993)

Toen Weller eind jaren 80 The Style Council had laten schieten was – in een vacuüm van enkele jaren zonder inspiratie én zonder platendeal - zijn ster zelfs in eigen thuisland tanende. Toen “Into tomorrow” uit zijn pen vloeide en een verdienstelijke debuut hem in ’92 solo terug op de kaart zette was het slechts een kwestie van tijd alvorens het grote succes terug zou komen aanwaaien. Het trio “Wild wood”, “Stanley road” en “Heavy soul” waren in de jaren 1993-1997 met geen koevoet uit onze cd-lader te krijgen en bevatten Wellertjes voor de eeuwigheid “Wild wood” en vooral “You do something to me”. Verkoopsucces numero uno “Stanley road” kroonde hem te midden in volle Britpop hype tot Modfather maar “Wild wood” drukken we nog altijd ietsje steviger aan onze borst.

Track: Sunflower

2. Thin Lizzy "Live and dangerous" (1978)

Onze ontmaagding in de duivelse wereld der hard rock(ers). Aangepraat door een schoolkennis die ook wel wat in The Jam hoorde maar ons ook persé andere horizonten wilde laten verkennen. Met deze plaat kregen we het luchtgitaar spelen pas echt onder de knie en oefenden we met ingebeelde Gibson de perfecte spreidstand. In onze dromen wouden we Brian Robertson zo snel mogelijk vervangen en op wereldtoer vertrekken om het Lizzy-evangelie (vastgelegd in “The Rocker”) overal te gaan verkondigen. Onze adoratie voor Philip Lynott, een Dubliner met ongewoon zuiderse teint maar vooral een uitstekend songschrijver en verteller, drukten we ooit uit in een verhandeling voor school. Uitgerekend op dat moment eiste het rock’n’roll leven voor hem de zwaarste tol. Studio-gewijs hebben ze de ware classic nooit weten te capteren, daarom is “Live and dangerous” het definitieve Lizzy album waarvan wij elke tempowisseling weten liggen, geen enkel 2^e rangsnummer horen voorbij passeren en we iedere interceptie van Lynott woord voor woord kunnen nazeggen.

Track: Still in love with you

1. The Jam "Sound affects" (1980)

Ooit door grote broer per ferry van over het kanaal geïmporteerd na één van zijn taalvakanties. Het was 1981, ik was er net elf, en Paul Weller zou nooit meer uit mijn leven verdwijnen. Hoe groots we de man ook solo vinden (zie 3), The Jam zette zich – waar (pub)rock, punk en soul verbroederen - muzikaal in het brandpunt van mijn ontluikende liefde voor muziek en maakte in één beweging van Engeland nog voor ik er één voet aan wal had gezet mijn tweede thuisland. Jam mania maakte zich van ons meester en plotsklaps voelden we ons ook een ‘mod’ in hart en nieren (...met voor mijn leeftijdsgenoten enkele onbegrijpelijke kledingkeuzes tot gevolg). Dat The Jam ook in 2014 een naam is die nog resoneert heeft me – ondanks de schampere blikken van die leeftijdsgenoten destijds – toch nog een beetje gelijk. “Sound Affects” is complete Jam: de 4 voorgaande platen in één geperfectioneerd. Het album ook dat hun podiumintensiteit het dichtst benaderde. Dagelijks beluisteren doen we hem niet, er aan denken toch minstens één keer.

Track: Man in the corner shop

Novastar Handelsbeurs/Gent 03/05/14

Waar Joost Zweegers tussen zijn vorige drie platen telkens 4 jaar liet, liep de wachttijd nu op tot zes jaar. Het creatieve proces, iets waar – nemen we aan - een man als Zweegers zich voor het volle pond in kan verliezen, is wellicht om die reden duidelijk ook niet aan tijd gebonden. Vooral over de samenwerking met de Britse producer John Leckie, een man met vele klassiekers op zijn C.V., liet Joost zich enthousiast uit in alle interviews die gepaard gingen met de release van “Inside Outside”. De singel “Closer to you” die de komst van het album inluidde was, aan de stem van Zweegers alleen al, uit duizenden herkenbaar als zijnde Novastar maar liet zich ditmaal toch niet in één beluistering vangen. Dat geldt meteen ook voor de ganse plaat. Voorheen kwamen de refreinen als muntstukken uit een winnende jackpot gerold, ditmaal zijn het de diepere lagen die gaandeweg de volle pracht van de songs prijsgeven. Erg benieuwd naar hoe dit live zou uitdraaien stonden we eergisteren in een uitverkochte Gentse Handelsbeurs.

Voor de plaatopnames van “Inside Outside” deed Zweegers beroep op muzikanten uit de omgeving van Robert Plant en Los Lobos maar om hem langs Vlaamse en Nederlandse podia te vergezellen rekende hij op lokale krachten. Het trio - drummer David Demeyere, bassist Bart Delacourt en gitarist Aram Van Ballaert – stonden in de Handelsbeurs zo opgesteld dat ze de aanwijzingen van Zweegers perfect in het oog konden houden. De kopman laat de inkleuring van zijn songs immers vaak afhangen van het moment. Dit zagen we bij Novastar in het verleden al eens verkeerd uitdraaien dus hielden we, met alweer nieuwe begeleiders aan boord, ons hart een beetje vast. De laatste uit het rijtje opgesomde muzikanten gooide iets over negen de trossen los van het concert middels een knappe partij klassieke gitaar die de aanhef vormde voor een werkelijk prachtig “In love with another”. Al van bij de start voor kippenvel zorgen, het is eerder uitzondering dan regel. Je voelde meteen dat de chemie tussen het viertal goed zat wat ons enigszins geruststelde voor de rest van de avond. In plaats van oud en nieuw mooi over de set te verdelen koos Zweegers er voor om eerst ruimschoots de nieuwe plaat voor te stellen alvorens de publiekslievelingen boven te halen. Hiermee maakte Joost het in Gent voor velen wellicht een zwaardere luisterinspanning dan verwacht maar niet voor ons. “Kabul”, “Tumulus man”, “Inside Outside”, “Faith in you”, “So softly” en hit “Closer to you” werden beklijvend gebracht en lieten voor ons de spanningsboog van het concert geen moment inzakken. Zweegers zong alle songs erg doorleefd, speelde gepassioneerd gitaar en leek na jaren van inactiviteit zichtbaar met veel goesting terug op een podium te staan. Op een vroeg gescandeerd verzoek naar “Wrong” repliceerde hij “Straks in de auto!”, humor van het soort dat we wel kunnen smaken. Een halfweg gedropt “Mars needs woman” was, ook weer mede geholpen door een voortreffelijke Van Ballaert op gitaar, van een wonderlijke schoonheid dat we haast even vergaten naar adem te happen. Het slot van de set bracht de Handelsbeurs in een niet te stuiten hit-modus: een voor de ene helft akoestisch op piano gebracht “When the light goes down on the broken hearted” plooide in de andere helft in groepsverband helemaal open en ging bij zijn slotakkoord naadloos over in “Because”. Van dan af regende het klassiekers in de Handelsbeurs, slechts nog eventjes opgehouden door eerste bis (en wellicht toekomstige singel) “Light up my life”. Met het inmiddels 15 jaar oude “Wrong”, “Never back down” (waarin Zwegers zowel de eerste als tweede stem voor zijn rekening nam), “Lost & blown away” en “Caramia” waren ook wij de tel van het aantal hoogtepunten helemaal kwijt. Op dat moment waren we al twee bisbeurten ver en nog kreeg de Handelsbeurs er niet genoeg van. Zweegers keerde een derde maal op zijn stappen terug om solo aan de piano en een door de zaal massaal ondersteund “The best is yet to come” als laatste toegift cadeau te doen.

Rekening houdende met een zekere grilligheid eigen aan de man stonden hijzelf en gelukkig ook wij zaterdag wellicht op het juiste moment én op de juiste plaats. Novastar speelde in de Handelsbeurs een concert dat zich dit jaar ongetwijfeld met onze betere zal kunnen meten.

Horses On Fire 'Album release show' Charlatan/Gent 01/05/14

Enkele weken terug hadden we in Diksmuide een afspraak met The Sore Losers waar we – ons geluk kon niet op – er zelfs de Horses On Fire als opwarmers bijkregen. Het Gentse viertal dat al een tweetal jaar op onze sympathie kan rekenen maar naar ons gevoel een beetje onterecht onder de radar blijft overtuigde er zelfs glansrijk met nieuw werk uit hun toen pas geloste tweede plaat “Any kind of storm”. Gisteren hadden de Horses de avond voor zich alleen en was in een goed gevulde Gentse Charlatan het thuispubliek aan de beurt voor een ‘album release show’.

Horses On Fire timmeren al sinds 2008 aan de weg. Gitarist Thijs De Cloedt en zanger Michele De Feudis vonden elkaar op de kunstschool in een gezamenlijke voorliefde voor zowel rootsy als moderne rock. Met het aantrekken van broer/drummer Alesandro De Feudis en bassist Anthony Statius was de groep compleet. Een EP’tje “Electric orphans”, opgenomen met Triggerfinger’s Monsieur Paul, en het met van Wallace Vanborn bekende Ian Clement ingeblikte debuut zette de groep in 2012 pas echt op de kaart. Een solide live-reputatie opgebouwd langs café’s en jeugdhuizen gaf de groep vervolgens genoeg zelfzekerheid om ook kansen te grijpen in tal van voorprogramma’s voor grotere bands (Status Quo, Mark Lanegan Band, Rival Sons). Het was op één van die gelegenheden trouwens dat we de groep in 2012 op het spoor kwamen. Met de in maart van dit jaar uitgebrachte tweede plaat lijkt de groep duidelijk te zijn gegroeid naar een gevarieerdere maar ook radiovriendelijkere sound die hen aan meer naambekendheid moet helpen. Als dat nu ook daadwerkelijk zou gebeuren – via @StuBru om maar één station te noemen - komt het beslist helemaal goed voor deze raspaarden van eigen stal!

De band opende in de Charlatan alvast erg sterk met “Battle royale”, de singel die de nieuwe plaat begin dit jaar voorafging. Het aanstekelijke nummer is de gedroomde opener voor een groep die vooral live het verschil wil maken: een naar Maiden’s “Running free” neigende ritmesectie trekt de “Battle” stevig op gang en de song komt, met een door heerlijke gitaren ingekleurd middenstuk, potiger voor de dag dan op de plaat. Meteen valt de eerste belangrijke conclusie: dit is een live band pur sang. Over de jaren heen gespreid zagen we immers weinig (eigen) bands die het métier zo goed en aanstekelijk beheersen. Zanger Michele heeft een geweldige strot die zelfs in het schreeuwen niet over de rooie gaat en gitarist Thijs De Cloedt, voor de gelegenheid ook enkele malen geflankeerd door gast Steven Janssens (Daan, Mark Lanegan), kent alle knepen van het vak en soleerde meerdere malen een song naar hogere echelons (“Wolfman in disguise”). Het debutantenvuur laaide nog hevig op in “Raw meat” en “Draw the line”, allebei uit hun eersteling, maar het waren voor ons toch de nieuwe songs die voor de grootste indruk zorgden: “Houdini”, “Supersonic libertine”, bis “Giant hand” en de nieuwe singel “Red fire” die stuk voor stuk – ook hier weer – live nog beter voor de dag kwamen dan op plaat. En wie zich in het coveren aan The Beatles waagt moet wel echt van goeden huize zijn dachten we bij de beginakkoorden van “Helter skelter” en, god zij dank, Horses On Fire stelden ook hier niet teleur. Mochten we de eigen hand in de setlist hebben gehad, we hadden ook “I miss to hate you” en “Machete machine” nog een plekje gegund want aan het eind van de avond waren alvast wij verre van verzadigd.

Het spelplezier rolde niettemin 80 minuten lang in golven tot voorbij de toog van de Charlatan. Horses On Fire is een groepje dat, het kan niet genoeg worden geschreven en rondgebazuind, meer verdient dan in de schaduw van de Belgische rock wat te blijven aanmodderen. Er zijn gevestigde waarden – nee, geen namen want we willen beleefd blijven – die qua energetische waarde op het podium nog niet half aan de knieën komen van deze kudde. Check data op hun webstek en ga dat zien en horen!