Onze 20 van 2014

De volgorde speelt geen belang: onze 20 favorieten van 2014 in één (Spotify-)playlist.
Limburg rockte het best dit jaar: The Sore Losers - “Tripper”

Hét festival anthem van 2015: Jamie T – “Zombie”

Dansen in de garage: The Black Keys – “Fever”

Met geen baseball bat uit ons hoofd te krijgen: The Kooks – “Around town”

Alsmaar meer een singelgroep (bouwend aan de perfecte ‘best of’): Triggerfinger – “By absence of the sun”

Onze eigen George Harrison: Novastar – Closer to you

Gouden singel uit het niets: Luke-Sithal Singh – Greatest lovers

Onvergeeflijk live gemist: Damon Albarn – Mr. Trembo

Langzaam maar zeker tot bij de groten: Rival Sons – “Open my eyes”

Jeugdzondes maken goede singels: Eels – “Mistakes of my youth”

Het jaar van… The War On Drugs – “Red light”

Niet te verwarren met (B)Ryan Adams – “Stay with me”

Alleen op de Future islands in het gezelschap van een topsingel “Seasons (Waiting on you)”

Favoriet ten huize Adele en bij ons: Paolo Nutini – “Iron sky”

Zweeds zingende zusjes (zijn onze favoriete one night stand): First Aid Kit – “My silver lining”

Djoef van het jaar: Royal Blood – “Figure it out”

De Glastonbury tune: Kasabian – “Eez-eh”

Eindelijk weer goede vrienden gevonden bij onze noorderburen: Blaudzun – “Promises of no man’s land”

Het zal hard beginnen gaan voor Intergalactic Lovers – “No regrets”

Niet alleen voor de plaat, ook voor de serie “Sonic highways”: Foo Fighters – “The feast and the famine”

2014 opgelijst

Onze platen: 1 The War On Drugs “Lost in the dream” 2 Ben Howard “I forget where we were” 3 Ryan Adams (idem) 4 Rival Sons “Great Western Valkyrie” 5 The Antlers “Familiars”

Onze concerten: 1 The War On Drugs (@Pukkelpop) 2 Johnny Marr (@LokerseFeesten) 3 Pearl Jam (@RockWerchter) 4 Paul Weller (@ABconcerts) 5 QOTSA (@Pukkelpop) 6 Novastar (@Handelsbeurs) 7 Rival Sons (@TRIX_online) 8 Lee Fields (@Botanique) 9 Morrissey (@theaterplein1 Antwerpen) 10 Jonathan Wilson (@Pukkelpop)

Met dank aan U… Onze meeste (blog-)hits: 1 Horses On Fire 2 Status Quo 3 The Sore Losers 4 Rock Werchter 5 Paul Weller

Ben Howard Vorst/Brussel 17/12/14

In nauwelijks 3 jaar tijd is Ben Howard een gevestigde naam geworden. Ondanks de overwegend intimistische teneur vond zijn debuutalbum “Every kingdom” in 2011 met verrassend gemak de weg naar het grote publiek. Vorig jaar – 2 jaar na zijn release - dook zelfs het op singel heruitgebrachte “Keep your head up” nog eens moeiteloos de hitlijsten in. Dat er erg uitgekeken werd naar zijn (“difficult”) second album hoeft gezien het succes van zijn voorganger weinig te verbazen. Ook de interesse naar de man ‘s concert, eergisteren in Vorst-Nationaal, was gelijklopend. Wie vooraf geen ticket op zak had was er aan voor de moeite of moest zijn geluk gaan beproeven op de “zwarte” markt.

Toen Howard zich na een drietal songs voor het eerst tot de zaal richtte leek hij oprecht onder de indruk van de omstandigheden: 8000 toeschouwers in de grootste zaal waar hij dan toe had aangetreden is inderdaad niet niks. Misschien net daarom dat het concert toch wat moeilijk van de grond kwam. Nochtans ging er een nauwelijks te stoppen rilling over onze rug toen opener “Conrad” werd ingezet. Alle elementen leken immers mee te zitten: een prima 2^e plaat in de broekzak, een succesdebuut dat nog vers in het geheugen lag, een bomvolle én welwillende zaal die Howard meteen in de armen sloot en een begeleidingsband die na al dat toeren van de voorbije jaren elkander blindelings moet weten te vinden. “Rivers in your mouth” en het titelnummer van zijn jongste plaat ondervonden dan ook  – het geluid zat ook niet echt goed – veel moeite om de oversteek naar de grote zaal te maken. Een gevoel van “too big too soon” kwam sneller opzetten dan ons lief was. Met “Black flies”, het als een “old tune” aangekondigde “Everything” en “She treats me right” lukte het gelukkig wel. De songs werden, in tegenstelling tot de zaal, klein gehouden en dat werkte wonderwel beter. Van Howard’s nieuwe plaat rekenen we “Small things” tot één van zijn beteren en dat was ook in Vorst het geval. Het mooie gitaarmotiefje werkte haast bedwelmend en de met smaak in elkaar geknutselde lichtshow zorgde voor extra sfeer. Het herkenningsapplaus dat opsteeg toen op het uur “The Fear” werd ingezet klonk veelbetekenend. Met een setlist die tot dan niet rond de bekende hits maar wel met overwegend nieuw en minder voor de hand liggend ouder werk was opgebouwd had Howard immers niet voor de makkelijkste weg gekozen. De eufore ontvangst van “The Fear”, Vorst trok zich op het middenplein voor het eerst klappend in gang, stond jammer genoeg niet in verhouding met de rommelige versie die geserveerd werd. Dat er naast veel singer-songwriters ten huize van de jonge Ben Howard ook wel enkel U2-platen in de kast zullen hebben gestaan bewees het lange maar daarom niet minder boeiende “End of the affair”. Dezelfde vergelijking ging op voor het tot laatste opgespaarde “All is now harmed” dat met “Oats in the water” voor een eerder atypische en minder herkenbare finale zorgde. Dat daarmee ook het concert er zonder bissen op zat en de overvolle zaal zich, op de tonen van Jimi Hendrix “All along the watchtower”, naar de uitgangen kon begeven was al even ongewoon.

Howards talent staat buiten kijf maar voor het volle pond overtuigen deed de man in het grote Vorst wat ons betreft nog niet. Daar liggen, gezien het nog prille succes, gelukkig nog jaren voor in het verschiet. Intussen leggen we de man ’s twee fantastische platen nog eens op en wenkt wellicht een herkansing op Werchter volgende zomer.

Glimps festival Gent 13/12/14

Sinds vorige donderdag was zowat elke Gentse zaal van enige omvang tot gisteren gereserveerd om tomorrow’s music now te brengen, zoals de affiche van het festival al enkele weken in het straatbeeld van Gent beloofde. Met inmiddels drie dagen (voorheen 2), nu al 11 locaties en maar liefst 72 bands zit er alvast in cijfers gestage groei in het Gentse showcase-festival GLIMPS. Enig nadeel is dat het grote aanbod van één avond noodgedwongen herleid dient te worden tot slechts 3 concerten. Meer is wegens overlappende uur schema’s en de wandelafstanden tussen de locaties een pak minder comfortabel. Mocht de organisatie nog hogere ambities koesteren zal de noodzakelijke volgende stap ook zijn om op zijn minst één (BBC) getipte muzikale smaakmaker voor het volgende kalenderjaar naar de Arteveldestad te kunnen halen én zoals het een showcasefestival zou betamen best geafficheerd voor dat de BBC zijn longlist prijsgeeft natuurlijk.

Het in Nederland al 2 jaar waanzinnig populaire Will and The People mocht voor ons de spits afbijten in de Handelsbeurs. In amper 2 nummers tijd hadden we het gevoel in onze bermuda op het strand te staan. Pop en ska werden vermengd alsof The Police op mysterieuze wijze uit onze popencyclopedie waren geschrapt. Reken daarbij een viertal dat overduidelijk al flink wat live- en festivalkilometers in de benen heeft en een mens vroeg zich de ganse geoliede set af wat deze Britten in godsnaam verloren hadden op een showcasefestival. Wellicht staan ze op dit punt in hun bestaan om te bewijzen dat ze meer zijn dan die hapklare (Hollandse) toevalstreffer “Lying in the morning sun”, het carnavalsmoment dat ook in de Handelsbeurs hun set mocht afsluiten en de zaal goedgemutst het Glimps parcours verder instuurde.

Het Belgische Hydrogen Sea kon, daar zullen de StuBru hitjes wellicht niet vreemd aan zijn, op erg veel belangstelling rekenen in de prachtige Myra zaal van het Conservatorium. Die liep nagenoeg helemaal vol voor 40 minuten feeërieke pop die raakvlakken vertoonde met Hooverphonic, Björk en The XX. Een batterij loops en effecten moesten het live geluid van de nodige body voorzien maar dat bleek voor onze oren wat onvoldoende te zijn. Ook de (wat té opvallend) in gordijnenstof gestoken zangeres Birsen Uçar legde qua toonhoogte weinig variatie aan de dag. Nochtans onderstrepen “Only oleanders” en het erg sterke “Wear out” de klasse van dit Brusselse duo zeker. Door het wat kille live-geluid bleven wij jammer genoeg toch een beetje op onze honger zitten.

In het 2 straten verder gelegen Gouvernement stoomden de Vox-versterkers alvast ietsje meer voor het Britse viertal dat zich The 45’s laat noemen. Alhoewel met z’n vieren draait alles overduidelijk rond zanger en gitarist Tom Hamilton-Hughes. Deze jonge snaak – we schatten hem maximum 18 – lijkt bezeten van sixties rhythm en blues en gooit zich op een podium met de verbetenheid van een  bloedhond op de openingsdag van het nieuwe jachtseizoen. Bijster origineel was wat The 45’s op Glimps brachten allerminst, met verwijzingen naar The Beatles en enkele covers van The Small Faces en Chuck Berry’s “Johnny be good” deden ze zelfs geen enkele moeite daar een veilige boog rond te maken. In het laatste nummer moesten we (on)gewild denken aan de jonge Michael J. Fox/ Marty Mc Fly uit “Back to the future” die hetzelfde nummer na een knetterende solo voor een verbaasd publiek eindigde met de woorden “I guess you guys aren’t ready fort this yet… but your kids are gonna love it”. Dat punt waren we gisteren toch al ver voorbij toen dat halfuurtje onversneden Brit-rock aan zijn einde kwam. Als The Strypes er concurrentie bijkrijgen zal het van deze snaken komen.

Met een uitdovende kerstmarkt om de hoek spoelden we dit genietbare showcase maal met een Glühwein door. Op naar de volgende editie!