K's Choice Kneistival/Knokke-Heist 25/07/15

We hebben het voor u nog eens opgezocht… In 1996 waren Ks Choice overal, waaronder ook op het Nederlandse Pinkpop. De passage van broer en zus Bettens – (those were the days…) in een voetbalshirt van Germinal Ekeren -  werd daar in Landgraaf zelfs extra gekruid door een (toen erg) spraakmakend gastoptreden van Skunk Anansie’s Skin tijdens “Not an addict”. Kranten stonden er vol van… Fast forward naar de zomer van 2015:  ondanks een goed onthaalde nieuwe plaat en een Afrekening nummer 1 hit is K’s Choice allesbehalve prominent aanwezig op dit jaars festivalkalender. Laat ons eerlijk zijn: een rondje Peer, Knokke-Heist en Kortenaken is nu niet bepaald Werchter, Hasselt en Lokeren.  Gelukkig viel aan het spelplezier in de familie Bettens, op Kneistival bijgestaan door alweer een stel vers aangevoerde muzikanten, daar niets van te merken, integendeel.

Het weerbeeld was gisteren nochtans niet van die aard dat het uitnodigde om geladen met zonnecrème en in weinig verhullende zwembroek de wijk te nemen naar onze Belgische kust. Gelukkig waren er buienradars waarop in de namiddag de aanvoer van regenwolken schijnbaar tot stilstand kwam anders waren we wellicht niet in Knokke –Heist geraakt. Naar jaarlijkse gewoonte houden ze daar immers in de week van 21 juli – de kust-vakantieweek bij uitstek – een gratis festival op het Heldenplein waardoor ook de kusttoeristen en lokale jeugd niet verstoken moeten blijven van een handvol smaakmakers van het aan de gang zijnde festivalseizoen.

K’s Choice mochten met Discobar Galaxie deze jaargang van Kneistival helpen afsluiten en deden dat met een concert dat vooral het actuele werk in de kijker plaatste.  Wie zich had opgemaakt voor een greatest hits kwam dus bedrogen uit want het regende werk uit  het nieuwe “The phantom cowboy”, een plaat vol gitaren met goesting, aangevuld met zelfs werk uit de respectievelijke solocarrières van broer en zus. Opvallend ook dat “Not insane” en “Daddy’s gun” (van Sarah), alsook “Tunnel to a cloud” (beetje QOTSA van Gert’s groepje Woodface) niet misstonden tussen “Private revolution” of het oudere “Hide”. Eén familie, (toch een beetje) één geluid ook. Als je het nu samenbrengt in één live set van K’s Choice, waarom moest het dan destijds zo nodig solo(?), dachten we in stilte. Met 3 gitaren ingeplugd kreeg Heist een potig K’s Choice voor de kiezen. Vooral Tom Lodewijckx onderscheidde zich weer met verve en toonde zich andermaal als één van Vlaanderen’s beste gitaristen. Dat zijn loonzakje ook door Clouseau gevuld wordt zal wel geen toeval zijn. Met enkel “Believe”, “Not an addict” en “Everything for free” bleven de meest succesvolle jaren van de groep dus wat onderbelicht ten voordele van het K’s Choice van vandaag, vormgegeven in “Bag full of concrete” en “Pocket revolution”. In de bissen kreeg Kneistival nog een mooi “Echo mountain”, “Everything for free” en het snedige “Come alive” waarmee het concert met loeiende gitaren wat abrupt tot stilstand kwam. Het instrumentale en broze “We are glaciers” volgde nog als extra toegift evenals de belofte van Sarah Bettens om, als de kaap van 1000 € merchandise die avond zou overschreden worden, ze een duik in de Noordzee zou nemen. Drie kwartier na het concert was het, onder massale publieke belangstelling en wat pro forma begeleiding van 2 lokale agenten, zo ver. Met een verwaarloosbaar temperatuurverschil in vergelijking met de Nieuwjaars duik was dit een moedige stunt na een erg onderhoudend concert.

Dit K’s Choice verdiende op basis van wat ze op Kneistival toonden een volgeboekte zomer!

Van Morrison Gent Jazz 17/07/15

Amper terug thuis van een Ierse rondreis leek ons een slotsalvo door de in Belfast geboren Van Morrison in onze eigen thuishaven wel passend. Overigens gebeurt het niet iedere week dat een (nog) levende legende - eind volgende maand wordt ie 70 - van het kaliber Van Morrison passeert in de Arteveldestad. Een beetje geluk met het verkrijgen van een kaartje (thx @Bart en Els) was wel nodig om ons op de uitverkochte Gent Jazz avond alsnog binnen te loodsen.

In de vooravond trad ook Ginger Baker aan, meest bekend voor zijn collaboratie met Eric Clapton bij de superformatie Cream. Nadien bewandelede de man een erg grillig muzikaal en levenspad. Een aanrader voor wat dat laatste betreft is ongetwijfeld de voor hemzelf niet altijd even flatterende rockumentary “Beware of Mr. Baker” uit 2012. Zijn oude liefde jazz houdt hem op dit moment op zijn 76e nog steeds op de been met de Ginger Baker’s Jazz Confusion. Allerlei geruchten over de slechte gezondheid waarin Baker verkeert leken in Gent te kloppen: de man sprak als een pruttelende schoorsteen waartussen amper nog longvolume te bespeuren viel en leek ook niet al te stabiel op de benen te staan, te merken aan een (gelukkig) onschuldige val wanneer hij het podium afwandelde. Gelukkig had zijn percussionist hem nog tijdig bij de arm vast. Sta ons toe te stellen dat Baker een curiosum is geworden en deze Jazz Confusion vooral gedragen wordt door de muzikanten die hem omringen. Baker, in het verleden een absolute referentie voor iedere drummer in wording, hoorden we vooral dezelfde patronen herhalen. Wellicht in zijn huidige conditie nog het hoogst haalbare. Gent liet het zich welgevallen en klapte op de lange drumintermezzo’s maatvast mee.

Van The Man kan qua C.V. zijn voorganger ruimschoots in de schaduw stellen. Sinds hij midden jaren 60 succes verwierf met de groep Them volgden ook solo tal van klassieke platen en zijn songs van hem muzikaal werelderfgoed geworden. Dat er daar vrijdag enkele van de revue passeerden in de tuin van de Gentse Bijloke stemde de 4000 aanwezigen erg gelukkig. Maar het was meer, veel meer dan dat. Van Morrison laat zich immers niet omringen door het gemiddelde hobbyclubje maar kiest uitmuntende muzikanten die zijn songs met passie én kunde weten in te kleuren. Al gauw schitterde, niet enkel vocaal, de dame die achter hem de 2^e stem verzorgde: Dana Masters. Het concert opende met “Celtic swing”, een instrumental die alle muzikanten 5 minuten de tijd gaf wat los te spelen, gevolgd door het erg passende “Close enough for jazz”. Van Morrison – hoedje, donkere bril en een colbert jasje dat iets te duidelijk op de groei gekocht was – scheen weinig last te hebben van de zomerse temperaturen en bleek van  bij de start uitstekend bij stem te zijn. Dat trok een song als “Carrying the torch” naar hoogten waar hij niet veel anderen naast zich moet dulden. Hetzelfde gebeurde – al onze nekharen recht overeind - in het van Big Joe Williams bekende maar door Them best geadapteerde “Baby please don’t go” dat verrassend vroeg werd weggeven in Gent en aanleiding gaf tot een een rock’n’roll medley. Met gekende nukkigheid en geen woord noch een blik wisselend met het enthousiaste Gentse publiek ging de set aan een rotvaart vooruit. Nauwelijks 2 tellen scheidden het fantastische “I believe to my soul” en (gehoopt en gekregen) “Moondance” van elkaar. Het ging van New Orleans-swing (“Don’t you make me high”) naar het vrome “Enlightement” om te eindigen in het zwoele “In the afternoon”, die laatste gerekt tot een bijna 10 minuten lange maar geen seconde vervelende uitnodiging om… euh… elkaar beter te leren kennen. Met het lichtvoetige “Days like this”, een alweer prima gecoverd “It’s all over now, Baby Blue” (Dylan) en het door Dana Masters (in de rol van Cliff Richard) meegezongen “Whenever God shines his light” bleven in Gent de hoogtepunten maar komen. In “Gloria” stapte Van echter na de strofes het podium af - wellicht de limo in - en liet hij de resterende concertminuten in handen van zijn bandleden die zich elk afzonderlijk trakteerden op een solo-spotje. Wie dacht dat er nog een bisreeks uit het hoedje van Van ging komen was dus stevig bij de neus genomen, voorwaar het enige minpuntje (en boe-geroep) van de avond.

Rock Werchter '15 (deel 2) 27+28/06/15

[❹ (uitstekend), ❸ (goed), ❷ (twijfelgeval) en ❶ (onder onze maat)]

Zaterdag 27/06

Met onze wekker “op half zeven” (J) wouden we s’ zaterdags op zeker spelen om geen moment te missen van Other Lives (❸ The Barn, 13:40). 2 uitstekende platen op rij (“het jongste “Rituals” en diens voorganger “Tamer Animals”) zouden immers garant moeten staan voor een goed concert en die verwachting werd helemaal ingelost. De dromerige, thans met wat meer elektronica ingekleurde sound gedijde op het Werchterse middaguur uitstekend. Hetzelfde kon worden gezegd van The Tallest Man on Earth (❸ The Barn, 15:00). Meest opvallende nieuwigheid bij de Dylanesque Zweed is dat hij zich tegenwoordig laat omringen door een begeleidingsband. Het meeste bijval oogstte hij echter in zijn eentje (“Love is all”, “Like the wheel”). Eén man met gitaar, het zou een recept zijn dat verder op dag 3 nog voor grotere ogen zou zorgen. Hozier (❷ Main 16:15) heeft een hit die hem als een molensteen rond de nek hangt.  Het Werchter concert was daarom één lang, wat saai voorspel naar “Take me to church”. Hopelijk mag deze man snel terug een trapje lager spelen wat zijn kwaliteiten zeker meer tot hun recht zal laten komen. Met het gelijktijdig programmeren van The War on Drugs en Ryan Adams (❹ The Barn, 18:00) hadden de Werchter-programma officieren zich in de kijker gewerkt met een blunder van formaat. Ter hoogte van het hoofdpodium zullen ongetwijfeld een pak mensen hebben gestaan die ook met volle teugen van Adams zouden hebben genoten en omgekeerd. Gezien zijn sporadische aanwezigheid aan deze kant van de grote plas kozen we toch voor de Amerikaanse singer-songwriter uit North Carolina en daar kregen we geen spijt van. Vanop de eerste rij zagen we een adembenemend goed concert dat de hoogtepunten aan elkaar reeg als onze oma destijds haar breiwol. Slechts één uur Ryan Adams is beter dan geen uur maar liet ons – het actuele hoge vormpeil van de man indachtig – toch verre van verzadigd achter. Het was dan ook nagelbijtend afwachten of enkele van onze persoonlijke favorieten Werchter zouden halen. Met (dé setopener van het ganse weekend) “Gimme something good”, “Kim”, “Stay with me”, “Come pick me up”, “Let it ride”, “New York New York” en “Dirty rain” kunnen we alvast niet beweren dat we niet op onze wenken bediend zijn. Op een sober “Thank you” na liet Adams het spreken aan de muziek over te midden in een decor van nep Marshall versterkers en vintage Pac Man speelkasten. Wat hadden we reikhalzend naar dit moment uitgekeken om na afloop vast te stellen dat Ryan Admas zien alleen maar meer doet verlangen om Ryan Admas terug zien. Hopelijk valt nu niet weer een hiatus van jaren alvorens de man terug naar het Europese continent afzakt. Na de AB eerder dit jaar stond het als een paal boven water dat Noel Gallagher’s High Flying Birds (❷ Main, 19:45) het Werchter menu gingen halen, al was het maar alleen om de weide tot een collectieve samenzang aan te zetten in (het verplichte) “Don’t look back in anger”. We blijven het wat jammer vinden dat Noel’s solowerk – in appreciatie voor een grote weide - maar moeilijk weg raakt van onder het Oasis juk. Een wat slappe geluidsmix en stoïcijnse Noel hielp ook niet echt. Wellicht hadden deze vogels een pak beter gewerkt in de grote tent. 25 jaar na de eerste passage was Lenny Kravitz (voor het eerste half uur ❸ Main, 21:35) voor de zesde keer van de partij op Rock Werchter. De voorspellingen beloofden met een matig ontvangen laatste plaat en zijn jongste concerten die vooral uitblonken in langdradigheid niet veel goeds. Het deed echter deugd te horen en zien dat Lenny – 10 op de schaal van ‘cool’ – en band uitstekend uit de startblokken schoten en al vroeg de weide trakteerden op enkele onverwoestbare classic in succulente uitvoeringen (“Mr. Cab driver” en “It ain’t over till it’s over”). Het funky “Dancin’ till dawn” werd als eerste getest op zijn rekbaarheid, voor ons het teken om er als de bliksem van door te gaan naar Damien Rice (❹ The Barn, 22:30). We dienden ons op dat moment gelukkig nog geen weg te banen door een ondoordringbare massa om een behoorlijke plek vlakbij de PA te kunnen veroveren maar een half uur later – of in de openingsfase van het concert van Rice - had dat wel wat anders geweest. De onweerstaanbare aantrekkingskracht van deze man liet zich in het uur dat volgde verduidelijken. Geen keel die zonder krop verder moest na “Elephant”, geen traanklier die niet spontaan in werking trad tijdens “The Blower’s daughter”. Rice legde de 15000-man/vrouw tellende tent het zwijgen op en speelde op indrukwekkende wijze met slechts één sjofele gitaar en een stem die enkele malen huiveringweekend de bovenhand nam het soort concert waarvan er maximum ééntje op elke Werchter editie de revue passeert. Dit jaar was dat het zijne!

Zondag 28/06

De enkele jaren geleden met Sharon Jones en Charles Bradley ingezette soul-revival houdt aan en schenkt de wereld nu ook de (vergeleken met voorgenoemden) veel jongere Leon Bridges (❷ KlubC, 13:00). Als een jonge maar wel erg verlegen Sam Cooke trad de Texaan in Werchter wat onwennig voor het spotlicht. Bridges beschikt over een uitstekende stem maar werkte zich in tegenstelling tot de dagopeners van donderdag niet in het zweet. Aan het einde van zijn set ging hij met een ongerimpeld maatpak en geen druppeltje op zijn voorhoofd terug het podium af. Says it all, vinden we. Wat voor ons aanvankelijk niets meer dan een obligatoir bezoekje aan The Barn was draaide gauw uit op een onverwachtse verrassing. The Van Jets (❹ The Barn, 13:25) blijken dezer dagen immers in de vorm van hun leven en speelden het beste concert wat we van de heren in jaren hebben gezien. Zanger Johannes Verschaeve heeft het schminken en verkleden achterwege gelaten wat de nadruk eindelijk legt waar hij hoort te liggen: bij de muziek. Een tent doen vollopen en ze daar ook houden op het middaguur krijg je niet alleen voor elkaar met het thuisvoordeel. De heren speelden een erg strakke set die vooral rond nieuw werk draaide maar slim middenin publiekslieveling “The Future” loste en welke spontaan tot een massale samenzang leidde. In een rechtsreeks duel België- Nederland stond aansluitend op The Van Jets ernaast Blaudzun (❷ KlubC, 14:05) geprogrammeerd. Onze Nederlandse vrienden, gehinderd door een vlak en matig geluid, slaagden er maar niet in om de, nochtans volgelopen tent, voor zich te winnen. De eer redden met knappe songs als (het aan Thé Lau opgedragen) “Promises of no man’s land”, “Powder blue” en afsluiter “Elephants” was het hoogst haalbare. Tijdens Catfish and The Bottleman (❷ The Barn, 14:45) bekroop ons een Kooks-gevoel. We zagen viriele en op jonge meisjesharten mikkende groepsleden en hoorden enkele leuke maar live erg rommelige songs (“Kathleen”, “Homesick”). De buslading aanwezige Britten hadden de tijd van hun leven terwijl wij met ons hoofd al elders zaten. Bij The Vaccines (❸ Main, 15:30) bijvoorbeeld. Het afzeggen van Jessie J had hen immers een plek op het hoofpodium opgeleverd, een upgrade die in het eerste halfuur nauwelijks rendeerde. “Wetsuit” en het onweerstaanbare “Bad mood” passeerden met het enthousiasme dat hoort bij een schoonouderbezoekje op zondagnamiddag. Pas bij “Melody calling” (als “Price tag” door Justin Young aangekondigd) sloeg de motor aan en bewees de groep – geholpen door een inmiddels indrukwekkende rij singels – hun plek op het hoofpodium waard te zijn. Fink (❹ KlubC, 17:15) stond met stip aangeduid in ons programmaboekje. Deze tot singer-songwriter getransformeerde DJ speelt een soort indie folkrock die door het erg repetitieve en crescendo karakter van de songs verwantschap heeft met de man’s verleden in dance en technomiddens. Dat resulteerde in een intens concert dat met amper 45 minuten niet de toebedeelde speeltijd kreeg die het verdiende. Tegen de tijd dat “Berlin sunrise” de set afsloot had Fin Greenall – zo heet de man – de tent in zijn broekzak. “Het laten meeklappen laten we aan andere groepen over” zei hij, terwijl de 10000 onder het tentzeil het op een extatisch applaus zetten. In Nederland verkopen zalen voor Fink sneller uit dan rozijnenbrood bij onze warme bakker, het is slechts een kwestie van tijd vooraleer dit ook bij ons het geval is. Met hit “I don’t wanna fight” is het succes van plaat 2 voor Alabama Shakes (❸ The Barn, 18:00) nu al gegarandeerd. Dat ze daar op Werchter ook nog eens een prima concert zouden aan toevoegen kon vooraf zonder horoscoop in de hand worden voorspeld. Alle ogen waren de ganse tijd gericht op voormalige postbode en boegbeeld van de groep Brittany Howard die met een klok van een stem de alweer volgepropte tent aandachtig deed luisteren. Een sterk concert spelen zonder uit te pakken met je grootste hit (“Hold on”) getuigt van veel lef én potentieel. Wie nog twijfelde aan Alabama Shakes als grote groep in wording werd met een erg matuur concert op Werchter nog eens stevig op de feiten gedrukt. Dit najaar staan ze geboekt in het Brusselse Koninklijk Circus. We zouden geen moment twijfelen mochten we U zijn. Dat er ook een potentiële headliner schuilt in Kasabian (❹ Main, 20:45) kwamen de heren uit Leicester op Werchter nog eens stevig in de verf zetten. In de aanloop naar Muse serveerden de Britten, met een vastberadenheid gelijk aan Contador gevraagd om een reactie na een positieve dopingtest, een best-of waarmee ze iedereen (“Left, right and in the back” dixit frontman Tom Meighan) voor zich wonnen. Tegen dat “Fire” werd ingezet hadden de spil van de band, Serge Pizzorno en die Tom Meighan, beiden heerlijk Brits arrogant maar toch sympathiek, de hele weide al zo opgenaaid dat – eindelijk op dag 4… – iedereen het op een springen zette. Ook knap hoe de groep koketteerde met verwijzingen naar The Doors (“People are strange” kwam naadloos na “Thick as thieves”) en The Beatles (Meighan zong aan het einde van de set vooraleer het podium af te stappen “She loves you”). Geen duidelijkere stellingname dat Kasabian er met vlag en wimpel in slaagt om van zichzelf een band te maken waarmee de komende jaren zal moeten rekening gehouden worden. Het wordt beslist een alsmaar zwaardere klus om na deze heren een weide te worden ingestuurd.

Afrondend sommen we nog eens de namen op met een ❹ achter zich: Damien Rice, Ryan Adams, Patti Smith, Fink, Kasabian, Magnus en The Van Jets. Met amper 1 op 3 concerten op de Main Stage hebben we het gevoel dat (voor ons) de relevantie van het hoofpodium afneemt. De massale toeloop naar de 2 tenten bevestigt ons in die gedachte. Enigszins geplaagd door wat cruciale afzeggingen houden we toch een gevoel van voldoening over na #RW15. Op naar editie 2016!