Onze 20 van '15

Onze beste concerten en albums (scrol even naar beneden) heeft u al gehad, in songs klonk ons afgelopen jaar als volgt.
Zoek de weinige verschillen met The Black Keys: The Arcs – Outta my mind

Er staan er nog een paar recht in Vlaamse velden: Balthazar – Bunker

Depeche Mode frontman in (opperbeste) vakantie modus: Dave Gahan & Soulsavers – Shine

Een lel van een nummer: The Dead Weather – I feel love

Uit het Album van het jaar: Father John Misty – Chateau Lobby #4

Schipbreuk lijden doet… euh… lijden: Florence & The Machine – Ship to wreck

My number van “What went down”: Foals – Mountain at my gates

Bedwelmend mooie dansplaat: Jamie XX & Romy – Loud places

Broer en zus Bettens ontdekken gitaren met goesting: K’s Choice – Private revolution

In vergelijking met de vorige plaat is de single beter: Kurt Vile – Pretty pimpin’

Griekenland en Jamaïca komen samen in Londen: Lianne La Havas – What you don’t do

De beste eighties-singel van het jaar: Lower Dens – To die in L.A.

In de Botanique een ferme crush opgelopen: Nathalie Prass – Bird of prey

Wie Liam, wat Liam, welke Liam(?): Noel Gallagher’s High Flying Birds – Ballad of the Mighty I

‘15 was vooral een Jam-jaar (Expo ‘About the young idea’) en toch: Paul Weller – Going my way

De Taylor stunt: Ryan Adams – All you had to do was stay

Een promotie die we niet hadden zien aankomen: Tame Impala - The less I know the better

De Jaren 70 singer-songwriter is terug: Tobias Jesse Jr. – How could you babe

Ze mag ze ten allen tijden in ons oor komen blazen: Trixie Whitley – Soft spoken words

Al 2 jaar de te ontdekken Britpop parel: Wolf Alice – Giant peach

Snel door 2015

Een mens moet kiezen en dit is de keuze van het afgelopen jaar. Niet dat de rest op niets trok maar onderstaand lijstje kwam bij de eindbalans iets nadrukkelijker bovendrijven.

Concerten: 1. Damien Rice (Werchter, 27/06) 2. The Replacements (Amsterdam, 30/05) 3. Father John Misty (Brussel, 4/03) 4. Ryan Adams (Werchter, 27/06) 5. Steven Wilson (Rijsel, 27/09)

Albums: 1. Father John Misty – I love you Honeybear 2. Steven Wilson – Hand.Cannot.Erase 3. Wolf Alice – My love is cool 4. Lianne La Havas - Blood 5. Dave Gahan & Soulsavers – Angels & Ghosts

Lianne La Havas AB/Brussel 15/12/15

Als u ons eens stevig de loftrompet wil horen afsteken moet u in onze nabijheid maar de naam Lianne La Havas laten vallen. Toegegeven, de Londense met Grieks-Jamaicaanse roots, mag best gezien worden maar voor ons zijn het toch de oren die het in een  weliswaar spannende sprint halen op de hormonen. Met haar eerste plaat “Is your love big enough?” zagen we haar inmiddels bijna drie jaar terug op Werchter waar een haast sacraal concert ons deel was. Gelukkig nam ze voldoende de tijd om te werken aan een opvolger en liet ze zich – hoe hard we het ook andersom zouden gewild hebben – in afwachting van die opvolger niet al te veel boeken voor concerten. Eventjes uit the picture, het is goed voor een artiest(e) die het op langere termijn wil uitzingen. Afgelopen zomer werden de eerste songs van “Blood” vervolgens gelost en deed ze een geslaagde rentrée langs enkele Europese festivals waaronder Pukkelpop. U las daarover ongetwijfeld elders op deze blogstek een stukje. Gisteren volgde dan, enigszins met uitstel na de gebeurtenissen in Parijs, de langverwachte zaalshow.

Al na het eerste nummer verwees La Havas naar Parijs en dankte ze iedereen om, 3 weken na het geplande maar vanwege de alom bekende redenen uitgestelde concert, voor haar alsnog naar de AB af te zakken. Als het zou gaan om de menselijke opwarming van de aarde bezit deze dame beslist een handvol troeven. In de AB pakte La Havas uit met haar charmante verschijning en innemende glimlach die – niet goed voor het klimaat, we weten het – ongetwijfeld de poolkappen zou kunnen doen smelten. Na opener “Green and cold” steeg het collectieve enthousiasme in de zaal dan ook naar een eerste zwoele hoogtepunt met “Is your love big enough?”. De laatste twijfelaars werden erna allicht met een sensueel “Au cinema” (waarin ook een stukje Pharrel was gestopt) definitief over de streep getrokken. Waar op Pukkelpop vooral het nieuwe werk onder de aandacht moest worden gebracht in een relatief korte set kreeg de AB, met meer tijd voorhanden, gelukkig een gelijkmatigere verdeling van haar 2 platen voorgeschoteld. Hoe graag we haar ook geruggesteund zien door de uitmuntende band die haar begeleidt tijdens deze toer, wanneer La Havas alleen komt te staan op een podium (“Wonderfull”, “Age”, eerste bis “Gone”) voelde het ook in de AB aan alsof de magie in grote volumes de zaal werd binnen gevoerd. Maar laat er geen twijfel over bestaan: dergelijke momenten maakten de rest van het concert allerminst overbodig. Gracieus gebracht vertoonden “Tokyo” en “Midnight” erg veel verwantschap met het soort klasse-pop dat we ook kennen van Sade - ook een Londense met zuiderse roots trouwens - en “What you don’t do” is dan weer van een lager soortelijk gewicht dan de meeste van haar songs maar telde ook ruim mee in het positieve eindoordeel waar we zo meteen mee zullen besluiten. Dat La Havas weet te ontroeren is, voor wie haar kent, een open deur in trappen. Met “Lost & found”,  “No room for doubt” en het door een té ijverig roepende aanbieder meermaals verstoord “Gone” kreeg de AB collectief niet één maar drie keer een stevige krop door te slikken. Dat met het vele toeren dit najaar enkele noten de AB niet in hun zuiverste vorm haalden namen we er voor lief bij. Het gros van de vrouwelijke zangers gilde laat ze immers toch ver achter zich.

"So if you hear my sound advice There is no need to tell you twice" zong ze in slotnummer "Forget". Daaraan tegengesteld zal onze loftrompet dus onverminderd blijven afgaan telkens u bij ons naar deze Lianne La Havas vraagt. Topconcert.