Wat brengt de Sligo folk scene naar het hart van het
Meetjesland? In hoofdzaak omdat er een haast persoonlijke connectie is gegroeid
tussen de (jongste van de) in Eeklo based
De Decker familie en muzikanten die voornamelijk actief zijn in en rond het
West Ierse Sligo. Bijkomend voordeel: voor Ieren bekt Eeklo lang zo slecht niet
als je ze ‘Wicklow’, een plek ten Zuiden
van Dublin, laat uitspreken zonder de ‘W’.
De naam NoCrows zal wellicht het meest resoneren omdat ene Steve Wickham, wél
afkomstig van het aan de Oostkant gelegen Dublin, deel uitmaakt van de groep.
Wickham kent U, misschien zelfs onwetend tot op dit punt, van tal van klassieke
songs die hij met zijn fiddle spel inkleurde (U2’s “Sunday bloody Sunday”,
iemand?) en zijn lidmaatschap bij de Waterboys. Over de jaren heen is hij trouwens
zowat het enige constante lid naast opper-Waterboy Mike Scott. NoCrows hebben
tot dusver 4 albums gemaakt en starten dit najaar de werkzaamheden aan een
vijfde plaat. De N9 in Eeklo, een qua omvang bescheiden maar uiterst gezellige
club, zat afgeladen vol.
Het concert was voor een zittend publiek met de stoelen van
elkaar geplaatst op een afstand die kon wedijveren met de low cost vliegmaatschappijen
van deze tijd. Gezellig dicht bij elkaar dus, zo kan je het ook omschrijven.
Toen de groep even gezellig dicht bij elkaar plaats nam op het krappe podium,
zes op een rij, en openingsnummer “Smelka” werd ingezet vergaten we instant
onze tijdelijke verblijfplaats in Eeklo en waanden we ons meteen in een Ierse
pub waar dit soort optredens gemeengoed zijn. De respectievelijke groepsleden
namen elk om beurt ook het woord om de songs van hun vergezellende verhalen te
voorzien. Hun sympathie voor de Eeklose gastvrijheid werd doorheen de avond meermaals
in de verf gezet. Met daarbovenop gezalfd te worden door nummers als “(Blame it
on the) Good times” en “Save the cornrake” viel de afstand tussen groep en
publiek helemaal weg. Met ook Catalaans, Zwitsers en Russisch bloed in de
rangen voelt de folk van NoCrows wereldser aan dan hun uitvalsbasis doet
vermoeden. Met “L’appel de la lune” – over een Parijse zwerver - bracht Wickham
terwijl hij een onvervalst Arno’tje deed de lichtstad even tot in Eeklo en
afsluiter van het eerste deel “Troy” zou evengoed een gemiddeld Balkan
dorpsfeest perfecte luister hebben kunnen bijzetten. Na de pauze – Ieren en
dorst weet u wel… – klom het peil van de set nog omhoog met “Sleeping giant” en
“Why us?”, 2 voor zover we konden nagaan nieuwe songs die – mogen we hopen –
toekomstig plaatwerk zullen halen. De 5 heren en één dame op het podium hadden
het zo naar hun zin dat een stevige bisronde niet kon uitblijven; er was immers
tussen het publiek dat tot de staande ovatie was overgegaan toch geen doorkomen
aan naar de kleedkamer. Daarin hun leuke adaptatie van “Hey Joe” (meer Willy De
Ville, minder Hendrix) en het aan een overleden lid van de uitnodigende familie
opgedragen en erg mooie “Packie Bell”.
Met muzikanten die zo recht uit het hart spelen en hun
publiek zo weten te verwarmen was de doortocht van NoCrows in Eeklo het soort
avond waarop iedereen na afloop elkaar van blijdschap in de armen valt.
Concerten die in deze soms onverdraagzame tijden op doktersvoorschrift zouden
moeten worden voorgeschreven.(thx @Liessadd voor setlist)