Lokeren: De Durme! Zijn paardenworst! (“Neen, dank u. Zoveel
als ik het gehad heb.”) Maar vooral… Zijn Feesten! Ondanks een atypisch
festivaldecor (een parking), beperkt sanitair en te luide pauzemuziek zorgen
die Lokeraars steevast voor een handvol smaakmakers die de reis heen en weer
meer dan de moeite waard maken. Dit jaar hadden we met stip de Brit Richard
Ashcroft, vooral bekend omwille van zijn succes met The Verve, in ons
festivalparcours aangestipt.
The Sore Losers (❸,
20:00) trokken de avond op gang met een stevige pot classic rock. Presentator
Stijn Van de Voorde, een halve local (want
afkomstig uit Sint-Niklaas) die het tot StuBru-dj schopte, waagde zich aan de
stelling “dat er veel goede rockgroepen zijn bij ons maar dat dit de beste is”.
Een uur later bleek dat helemaal juist te zijn. Dit voorjaar verscheen de derde
en beste plaat van het Limburgse viertal getiteld “Skydogs” waaruit de groep uitsluitend
selecteerde gedurende hun eerste halfuur in Lokeren. Dat leverde met “Got it
bad” en vooral “Can’t you see me running” al 2 vroege hoogtepunten op en dan
moesten de gekende radiohits van hun voorgaande platen nog komen. Sterk! Wel
opletten met iets te opzichtige snippets
in eigen werk te stoppen. Zo had “Dirty little pretty thing” wel écht veel
gemeen met Golden Earrings “Radar love”. Hoe dan ook, er werd met zichtbare camaraderie
hecht samengespeeld en vooral Cedric Maes liet zien – Kijk mama, zonder handen!
– dat hij tot onze betere gitaristen behoort. Hun provincie Limburg is al jaren
te klein, stilaan geldt dat ook voor onze landsgrenzen.
Met The Verve ging het voor Richard Ashcroft (21:30, ❹) hard in de tweede helft van de jaren
90. Hun plaat “Urban hymns” werd een klassieker en telde niet één maar 4 hits
die de groep prompt de eeuwigheid binnenloodsten. Die 4 songs verdeelde
Ashcroft slim over de 75 minuten die hij toebedeeld kreeg in Lokeren aangevuld
met het beste van zijn solowerk. Daartussen waren alvast geen argumenten te
vinden die kunnen verklaren waarom zijn jongste plaat – Richard bedankte de 20 kopers aanwezig in het publiek – niet zo goed loopt. In de buurt van solo hitjes “Break the night with colour” en “Music is
power” vielen “These people” en “Out of my body” immers allesbehalve uit de
toon. Ashcroft, 45 intussen, oogde in Lokeren wat skinny maar zong opvallend goed. De gebruikelijke Britse arrogantie
bleef een set lang goed in balans met een oprechte appreciatie voor het Lokerse
publiek die zoals verwacht vooral “The drugs don’t work” en “Bittersweet
symphony” in de armen sloten. Die eerste bracht Ashcroft overigens op
indrukwekkende wijze driekwart lang akoestisch waarna zijn drie muzikanten
(waaronder voormalig Paul Weller bassist Damon Minchella) invielen om de song,
met strijkers uit het doosje, glorieus af te maken.
De dubbelaffiche van Ashcroft met Balthazar (23:15, ❸) bleek voldoende om het plein toch aardig te
vullen. Dat het met deze festivalzomer wellicht de laatste kans is om
Balthazar, vooraleer ze een lange pauze nemen, live te kunnen zien zal daar
wellicht niet vreemd aan zijn. Het potentieel van de Kortrijkse groep is genoeg
bekend, live gaan ze ook niet meer onder, maar steevast boven het gemiddelde.
Wat in 2010 nog beloftevolle debutanten waren is vandaag een geoliede groep die
zich moeiteloos bovenaan affiches laat plaatsen van de middelgrote festivals. De
set was dan ook een aanéénschakeling van herkenningspunten met “Then what”
(vroeg), “Blood like wine” (midden) en “Do not claim them anymore (later) als
uitschieters. Dat de groep zich in Lokeren niet hoefde te bekommeren om het
vooropgestelde einduur zegt veel over de vergaarde status en de bijval die ze
genoten.
Misschien wel jammer dat daardoor in een koude herfstnacht
(dixit Tom Barman) als die van afgelopen woensdag Magnus (01:15, ❷) ruim
een kwartier later aan de bak moesten. Geplaagd door wat technische panne bij
aanvang en op een nagenoeg leeg plein - de uittocht na Balthazar viel op - bleken
dEUS frontman Tom Barman en CJ Bolland, de spil van dit project, niet meer in
staat om te zorgen voor een knallend slot. Dat ze daartoe in betere
omstandigheden wél voor kunnen zorgen wisten we gelukkig al van vorige zomer.