Onze 20 van '16

Onze shortlist concerten en albums van het afgelopen jaar vindt u wat verder naar onder op deze blogstek. Dit zijn onze 20 songs van het jaar met Spotify-playlist:

• The Police en Talking Heads revisited: Field Music – “Disappointed”
• Leuke singels blijven doorkomen in tegenstelling tot haar doorbraak: Lissie – “Don’t you give up on me”
• Zwarte parel en een #LaterJools ontdekking: Kandace Springs – “Talk to me”
• Traag is ook goed: The Slow Show – “Ordinary lives”
• Onweerstaanbaar trending en funky in ’16: Anderson.Paak – “Am I wrong”
• Plaat en live relevatie van het jaar: Savages – “Adore”
• Champions League Americana: Wilco – “If I ever was a child”
• Nieuwe Eagles (door Vlaanderen in de armen gesloten): Bear’s Den – “Dew on the vine”
• Van het door ons erg gewaardeerde Kscope label: The Pineapple Thief – “No man’s land”
• Geteleporteerd uit late seventies New York: The Jack Moves – “Make love”
• De Open Vlaamse Garagedagen: The Sore Losers – “Got it bad”
• Man met petje (én weergaloze stem): Gregory Porter – “Don’t lose your steam”
• Hét Werchter-hit-moment: Lianne La Havas – “Say a little prayer”
• Gezocht en gevonden in ‘16! Nog levend Rockicoon: Iggy Pop – “Gardenia”
• Het Flea basloopje doet het weer: Red Hot Chilli Peppers – “Dark Necessities”
• 4 moedige jaren na “Home again”: Michael Kiwanuka – “One more night”
• De perfecte popsingel: Steve Mason – “Alive”
• Onterecht spelend in tweede klasse: Band Of Skulls – “Black Magic”
• Led Zeppelin leeft: Rival Sons – “Hollow bones Pt. 2”
• Onvindbaar: jaarlijstje zonder David Bowie – “Lazarus”

2016 is op.

Concerten

We onderscheiden een top 5 van échte sprinters voor de podiumplaatsen en een peloton daar kort achteraan.

1. Glen Hansard (Rock Werchter, 2/07 en reprise in De Roma, 18/11)
2. Savages (Kortrijk, 13/11)
3. Steven Wilson (Brussel, 23/01)
4. David Gilmour (Nimes/FR, 21/07)
5. Wilco (Brussel, 28/10)

Ook: Ben Harper (Brussel, 18/10), Richard Ashcroft (Lokeren, 10/08), Trixie Whitley (Antwerpen, 29/04), Robert Plant, Gary Clark Jr., Richard Hawley, Foals, Beck en PJ Harvey (Rock Werchter), Bruce Springsteen (Werchter Classic) en Kurt Vile (Gent, 9/03)

Albums

1. Savages – “Adore life”
2. The Pineapple Thief – “Your wilderness”
3. Wilco – “Schmilco”
4. The Slow Show – “Dream darling”
5. Rival Sons – “Hollow bones”

Behorende tot het beste uit 2015 maar pas helemaal omarmd in ’16: 

Glen Hansard -  “Didn’t he ramble”, Trixie Whitley – “Porta Bohemica” en The Jack Moves – “The Jack Moves”.

Ook erg veel plezier beleefd aan Ertebrekers – “Otel”

En, buiten categorie: het verzamelde werk van Bowie, George Michael, Prince en Cohen

The Sore Losers De Casino/Sint-Niklaas 2/12/16

Voor wie nu in 2016 wakker wordt: de Hasseltse Sore Losers zijn een vaste waarde geworden. De voormalige Rock Rally finalisten (editie 2010) gedijen zo goed op Vlaamse bodem dat geen enkele singel afgelopen maanden verstoten bleef van de nodige radio-airplay, de groep afgelopen zomer de festivalconcerten aan elkaar reeg en ook hun huidige najaarstoer, zo konden we met eigen ogen vaststellen vorige vrijdag in Sint-Niklaas, niet langs lege zalen loopt. Het recept van de Limburgers is nochtans even eenvoudig als sterk: dit proper in leder en jeans gestoken viertal serveert zijn portie rock op een bedje van drums, bas en gitaren én liefst rechttoe rechtaan. De klassieke riffs vliegen u als warme croissants op een zondagochtend naar de mond en – het kan niet op – ook de catchy refreinen rollen er bij deze landgenoten per strekkende meter uit. Ook, hun platen worden per release alsmaar beter. Hun derde – het dit voorjaar geloste “Skydogs” – is meteen de beste. Een mens zo voor minder de butler bevelen: “James, naar een concert van deze mannen en snél!”

Wat vonden we het jammer dat onze beschikbare tijd het niet toeliet om in Sint-Niklaas ook nog het uit Nederland opgetrommelde voorprogramma Birth Of Joy mee te pikken. Met hun nogal psychedelisch getinte seventies rock zou dit trio, toch een mooie match met de hoofdbrok van de avond, zich ongetwijfeld ook bij ons in de gunst hebben gespeeld.  Onze honger kon om half tien bijgevolg niet groter zijn wanneer The Sore Losers met “Blood moon shining” de versterkers voor een eerst maal op hun reikwijdte uittesten. De man aan de knoppen liet de decibelmeter gezwind in het rood gaan maar dat deerde ons niet tijdens “Got it bad”, “Cherry cherry” en “Can’t you see me running”, drie stuks uit die laatste plaat die het concert van een erg sterke start verzekerden. Opvallend toch hoe de heren, nochtans uit de “trage” provincie, 80 minuten doorstoomden in Sint-Niklaas. Daarbij keerden ze pas in de tweede helft van het concert terug naar het debuut dat hen 6 jaar geleden in de nasleep van de Rock Rally bij ons op de kaart zette. Het enthousiasme spatte in die mate van het podium dat “Silver seas” en “Juvenile heart attack” bijna overkookten van opwinding. Niet zelden hadden we daarbij het gevoel dat gitarist Cedric Maes in de solo zelf nog eens een extra solo had willen stoppen. Deze jongens doen dit namelijk zo graag dat het beetje te veel jammer genoeg storend zou kunnen werken. Met een erg nerveuze lichtshow werd die dadendrang bovendien nog meer dan nodig in de verf gezet in Sint-Niklaas. Nochtans gaat het hier om – stuk voor stuk – erg getalenteerde losers (eigenlijk een contradictio in terminis). Jan Straetmans is één van de betere zangers die we hebben in dit tochtgat aan de Noordzee, Cedric Maes is het soort gitarist dat lijkt geboren te zijn met een Gibson rond de nek en ook de ritmesectie is van een solide vastheid waar geen betonboor doorgeraakt. Bovendien kan de groep inmiddels terugplooien op zo veel uitstekende singels dat ze makkelijk nu al een best of zouden kunnen distilleren uit hun amper drie platen tellende discografie. Die erg benijdenswaardige bonus speelden ze ten volle uit door “Don’t know nothing”, “Tripper”, “Girls gonna break it”, “Emily”, “Working Overtime” en “Beyond repair” dankbaar als ruggengraat van het concert te laten fungeren.  Op een festival ergens ten lande moet de groep al eens uitpakken met een welgemikte cover om de boel wat los te weken maar voor een publiek met dezelfde geloofsovertuiging bleek dat in het Waasland geheel overbodig.

The Sore Losers toonden in Sint-Niklaas geen genade voor De Casino. Als slotsalvo van ons concertjaar konden hun 15 rauwe en compromisloze rockers zeker tellen. Only rock’n’roll, but we liked it.