Met alweer een knappe affiche en een uitverkoop van alle
tickets in luttele weken lijkt het alsof er op Crammerock toch nog serieus wat
groeimarge zit. Nochtans blijft de organisatie vast houden aan de locatie naast
de E34 die met 15000 festivalgangers duidelijk wel aan zijn plafond zit. Noem
het er compact en overzichtelijk maar lang niet altijd gezellig. Wie voor de
muziek komt wordt echter royaal bediend want voor 35€ per dag zie je zowat alle
inlandse smaakmakers van het afgelopen festivalseizoen en passeren er ook nog
enkele (vaak exclusieve) buitenlandse subtoppers.
We vielen op zaterdag in bij de set van Delv!s (❸) die even verdienstelijk de klus klaarde, maar dan ietsje
korter, als op het Gentse Boomtown ruim een maand geleden. Met 45 stomende
minuten bewees deze Niels Delvaux ook in Stekene onze Vlaamse hoop op een méér
funky toekomst te zijn. U mag het na kennismaking met hem eens proberen: zijn
mini-debuut “No ending” uit de CD speler of van uw Spotify playlist weg te
houden. Op Cactus voelden we eerder deze zomer al aan dat de muziek van Tamino (❸) niet bijster veel zonlicht
verdroeg, des te beter vonden we het om hem ditmaal te smaken in een tent. Zijn
indrukwekkende stem en wat slepende songs kwamen er immers een pak beter tot
zijn recht. De jongeman heeft zich – nauwelijks een half jaar na zijn winst in
De Nieuwe Lichting - inmiddels al laten inlijven door een managementbureau dat
enkele groten hier ten lande onder hun hoede heeft. Een uitstekende belegging
voor de toekomst lijkt ons dat (van dat bureau). Pas écht druk werd het wanneer
Coely (❷) haar opwachting maakte in
Stekene. De Antwerpse heeft de hits, de présence en de band om haar naar grote
hoogtes te brengen maar ondanks het immense succes dat haar op Crammerock te
beurt viel hadden we na afloop een halfslachtig gevoel. Ja we vinden haar top
maar enkele songs gingen er met metalen gitaarpartijen en (extra) zang uit het
doosje wat los “over”. Het publiek at uit haar hand maar bleef ijzig stil toen
Coely verwees naar haar vorige bezoek aan het festival en de aanwezigheid van
hip hop icoon Lauren Hill. Vele jonge fans van nu waren er duidelijk toen nog
niet bij. Absynthe Minded (❸)
werken momenteel naarstig aan een comeback en lieten zich, om live terug wat
warm te lopen, een handvol keren boeken deze zomer. Zanger en spilfiguur Bert
Ostyn blies de groep enkele jaren terug voor onbepaalde duur op en komt daar nu
met slechts nog één metgezel van destijds op terug. In oktober verschijnt een
nieuw album waarvan de singel “The execution” het slot vormde van een mooi en
erg onderhoudend concert. Net als bij Tamino leek het jonge, vaak te snel “wegklikkende”,
publiek ook voor dit Absynthe Minded wel een luisterinspanning te willen doen. Voor
oude zielen als ons is dat een geruststellende vaststelling. The Sore Losers (❹)
gaan weldra de werkzaamheden aan een nieuwe plaat aanvatten. Crammerock was
aldus één van de laatste gelegenheden om hen nog eens aan het werk te zien met
voorganger “Skydogs” prominent in de nummerkeuze aanwezig. Het viertal had er
klaarblijkelijk echt veel goesting in want ze speelden hun voor ons by far beste concert. In de optiek dat
ook alle voorgaande gelegenheden niet minder dan verdienstelijk waren wil dat
wel wat zeggen. Met een spervuur aan radiohits moest een volle tent zich na
zestig minuten zelfs voor deze Losers gewonnen geven. Als het Misfits T-shirt
van zanger Jan Straetemans al geen leuke gimmick was dan wel een stukje
muziekeducatie voor al wie zich een eerste keer op een festivalweide begaf. We kijken
we nu al reikhalzend uit naar hun vierde plaat! Nu Balthazar dit jaar een pauze heeft ingelast krijgen we zowaar nog meer Balthazar voorgeschoteld deze zomer, weliswaar in de vorm van solo-projecten van hun respectievelijke groepsleden. Het Warhaus van Maarten De Voldere schoot zowel visueel als muzikaal prima uit de startblokken in Stekene (❸) maar ging ons - die dieperliggende zang van Devoldere, die overstuurde arrangementen - gaandeweg toch wat vervelen (❷). Paul Weller (❹) had Stekene met zestig minuten hits uit zijn
indrukwekkende back cataloque op hun
wenken kunnen bedienen maar deed dat geheel zoals verwacht – eens een
goestingdoener, altijd een goestingdoener – uiteraard niet. Terwijl zijn
laatste Brusselse doortocht in de AB er één was met vele classics moest
Crammerock genoegen nemen met een viertal daarvan (waaronder “Changing man” en “Shout tot he top” van The Style Council) en
vulde de modfather voor de rest aan met een greep uit diepere lagen van zijn
plaatwerk. Goed voor de gemiddelde fan maar niet voor de gemiddelde Crammerock
ganger, zo veel was zeker. We hebben ons daar op de eerste rij een uur lang
niet veel over bekommerd want op wat technische hinder na speelde ook Weller op
zijn 59e ook nu weer een meer dan gedenkwaardig concert. Heeft Bloc
Party (❷)
anno 2017 het beste van zichzelf al achter zich? Eender welk festivalpubliek
vertoont immers een haast Pavloviaanse respons op alles wat uit hun eerste
plaat komt maar blijft voor de rest van de speeltijd nagenoeg apathisch
toekijken. Dit procedé voltrok zich ook in Stekene. Misschien ligt het aan de
met synths en effecten overladen latere songs van de groep die een te groot
contrast vormen met het oudere werk dat live keer op keer zo heerlijk fris uit
de boxen springt. Van Goose (❷)
vinden velen het vreemd waarom ze internationaal nog niet zijn doorgebroken.
Zowat iedere Vlaamse festivaltent geraakt immers geheid in trance wanneer dit
Kortrijkse collectief hun electro-rock’n’beats serveert. In Stekene was dat
niet anders maar van op een afstand bekeken (achteraan in de tent) voelden we dat,
nu we de nieuwe Soulwax live hebben ervaren, Goose voor ons een beetje van zijn
relevantie kwijt is. Ook viel ons op dat, hoe straf ook, één melodielijntje in
herhalingsmodus na verloop van tijd toch als een dreun begint aan te voelen. Dat
ging op voor meerdere van hun songs. Misschien hadden we op dat moment - tegen de klok van 2:00 aan - onze beste krachten al verspeeld. Dat kan ook.