Stereophonics AB/Brussel 24/01/18

Ondanks dat enkele onvervalste classics hen al jaren vergezellen (“Maybe tomorrow”, “Have a nice day”, “Dakota”) blijft Stereophonics toch een relatief kleine naam. Bekend – zeker bij het neuriën van één van de voorgaande songs - maar niet groot. Vertaald naar de Werchter-ladder: latere namiddag hoofdpodium, niet hoger. In Engeland, en al zeker het “Welshe” deel ervan, verkopen grote zalen in een handomdraai uit. Hier werd dat in het zog van het knappe maar op alle radionetten straal genegeerde “Scream above the sounds” afgelopen woensdag toch een weken op voorhand uitverkochte AB in Brussel.

Voorprogramma Alex Francis kon ons 35 minuten aan zich binden met wat het midden hield tussen Paolo Nutini (zijn stem) en voor de songs enkele James’en (Bay, Blunt, Morrison). Beetje braafjes allemaal maar de man had zijn setje goed voorbereid en wist toch velen die achteloos kwamen binnengewandeld in de zaal aan zich te binden.

Met een handvol Britse arena’s in het vooruitzicht brachten Stereophonics ook in de AB een concert dat groots uitpakte. Het podium was maximaal ingenomen, drummer op verhoog, indrukwekkende videomuur met per nummer bijpassend beeldmateriaal en een pak licht dat netjes voorgeprogrammeerd meehielp voor de perfecte sfeerschepping. Niet alleen het merendeel van de spots maar ook alle ogen waren een concert lang voornamelijk gericht op frontman Kelly Jones die als belangrijkste songschrijver eigenlijk de voornaamste spil van de groep is. Jones heeft het soort cool dat in combinatie met zijn schuurpapieren stemgeluid voldoende charisma op een podium brengt waardoor praatjes maken eigenlijk geheel overbodig wordt. Dat zorgde voor een verbluffend tempo waarmee de groep in 24 nummers door hun 10 platen ging en opvallend in ruim drie kwart van de gevallen, halt hield bij de respectievelijke singels. Daarmee is ons punt dat Stereophonics eigenlijk een (ouderwetse) singel groep bij uitstek is afdoende gemaakt. Dat ene klassieke album ontbreekt echter op hun curriculum wat wellicht (bij ons) hun status van net-geen-grote-groep verklaart. Voor een volle AB en ons erbij ligt dat vanzelfsprekend anders. In het verleden vonden we de groep live nogal eens wispelturig maar dat bleek in Brussel - onze veertiende afspraak met de groep -  geenszins het geval. Zit het vaderschap van Jones er voor iets tussen - derde dochtertje erbij vrij recent - of is het gewoon de leeftijd die de man, niet alleen op de jongste platen, maar nu ook op hun concerten rijper doet klinken? Who knows, maar deze passage verveelde alvast geen minuut. Onze blaas stond bij slotnummer “Dakota” haast op springen want weggaan tijdens de 120 minuten die eraan vooraf gingen was nooit een optie. In het openingshalfuur kwamen “Have a nice day” en “Vegas Two times” – uit de tijd toen de groep wat poogde aan te leunen bij The Black Crowes - ons al op grootse wijze tegemoet en middenin lieten zowel het monumentale “What’s all the fuss about?” als het alweer perfect meezingbare “All in one night” uit die laatste plaat zich op bijzonder wijze opvallen. Het venijn zat ditmaal duidelijk in de staart met vooral werk uit de eerste twee platen (“A thousand trees”, “Local boy in a photograph”, “Just looking”). Verrassingen waren er in de vorm van het frisse “I wouldn’t believe your radio”, Jones die “Sunny” met een loeier van een solo naar zijn climax loodste en het snedige “Catacomb”. Net voor de groep ging besluiten met “Dakota” en de AB uit volle borst “You made me feel like the one” zou gaan meebrullen verklapte Jones al dat Stereophonics reeds geboekt zijn voor een Belgisch zomerfestival. De verlossende naam van dit bewuste festival viel jammer genoeg niet maar dat deze jukebox op zowat elk tuinfeest een toegevoegde waarde kan hebben staat onomstotelijk vast. Ons vijftiende Stereophonics concert is dus plotsklaps dichterbij dan gedacht. Bepaald geen onprettig vooruitzicht.

Stef Kamil Carlens (try-out) N9/Eeklo 13/01/18

Voormalig dEUS-bassist Stef Kamil Carlens behoeft wellicht weinig introductie. Het duurde echter wel tot 2017 alvorens de man onder eigen naam een eerste plaat uitbracht. Dat werd “Stuck in the status quo”, een plaat die stijlmatig niemand zal wegjagen die al vroeger werk van de man tegen de borst heeft gedrukt. De 10 songs ademen zo'n een grote muzikale passie uit dat het ons enigszins wat verwonderd dat er al niet meer aandacht aan is besteed in het vorige muziekjaar. Hopelijk brengt de op stapel staande clubtour, waarvoor Carlens vorige zaterdag “try-oute” in Eeklo, daar dit voorjaar verandering in.

De Amerikaan Matt Watts mocht Carlens voorgaan in Eeklo en begeleid door de slechts met Carlens gedeelde contrabassist Nicolas Rombouts kregen we een handvol nummers voorgeschoteld waaronder (de minste van allemaal eigenlijk) ook een cover van Michael Jackson’s “Billy Jean”. Watts zingt nogal ingehouden, een beetje boven fluistertoon, wat zijn songs erg broos maken. Grote indruk maakte het niet meteen, het was vooral Rombouts aan de contrabas die opviel, maar helemaal onopgemerkt ging deze Watts nu ook weer niet aan ons voorbij. You Tube-gewijs kwamen we al enkele leuke songs van de man op het spoor en in de entourage van Carlens wordt met hem naarstig aan volgend plaatwerk gesleuteld.

Geflankeerd door 2 stijlvolle dames, toetseniste Nel Ponsaers en harpiste Alma Auer, nam Stef Kamil nadien het podium in. Eventjes leek het, met Carlens ook fijn gekostumeerd erbij, als een scene uit de clip van Robert Palmer’s “Addicted to love”. Achter hem hadden diezelfde Nicolas Rombouts van bij Watts en oud Zita Swoon compagnon Wim De Busser plaatsgenomen. Niet alleen de zaal zat vol, met dit mooie gezelschap ook het ganse podium van misschien wel de gezelligste muziekclub van Vlaanderen (een beetje reclame maken is ons als betalende bezoeker zeker gepermitteerd). Carlens vond dit zelf klaarblijkelijk ook want zette de goede ontvangst die hem en band daar te beurt vielen trouwens aan het eind van de avond nog eens extra in de verf. Met Carlens aanvankelijk wat bedeesd maar gaandeweg alsmaar losser van tong ging dit intieme concert met bovenal prachtig songmateriaal ook snel naar een stevige ‘8’ voor gezelligheid. Daartussen vanzelfsprekend heel wat werk uit dat solodebuut dat verhoudingsgewijs tot enkele bekendere songs uit het rijke verleden dat Carlens met zich meedraagt niet hoeft onder te doen. Het rusteloze “I’m going away” kende met “Going home” het gepaste antidotum. Het aangrijpende “Empty world”, prachtig gitaarmotiefje en een haast huilerig zingende Carlens, droeg de Antwerpenaar op aan de bijna 9 jaar terug overleden Yasmine en “Dream baby” ging dan weer over fietsen langs kanalen waarbij Carlens eens polste naar de wateren in het meetjesland. Van de concerten die Carlens vorig jaar al afwerkte wisten we dat hij ook zou teruggrijpen naar het werk van Zita Swoon en zelfs Moondog Jr. Waar “Hot hotter hottest” destijds in festivaltenten tot een stevige dansmove aanzette bleef in Eeklo daar hooguit wat voetengestamp van over maar dat maakte de gestripte clubversie er niet minder interessant om. En ook het 14 jaar (14!) oude “Thinking about you all the time” klonk nog even fris als toen het in 2004 voor het eerst op de radio  verscheen. Daags na Eeklo was het trouwens opnieuw niet meer uit ons hoofd weg te krijgen. Met zijn hees timbre bezit Carlens overigens één van de meer karakteristieke stemmen in ons land waarmee hij ons even vaak doet denken aan Tom Waits als aan de vergeten en onvolprezen Gino Vanelli. Het zal geen toeval zijn dat in de live set van Zita Swoon – temidden “The bond between you and you Planet:Disco!” – vroeger ooit een stukje “Wild horses” werd verstopt met die heerlijke snelle parlando waar Karlens zich ook in het eigen “I’m going away” van bediende.

Het weerzien met Carlens beviel ons bijzonder goed. Het zal toch niet waar zijn dat zijn oproep aan het Eeklo’s publiek om al hun tantes en nonkels op te trommelen voor de komende concertreeks er één was uit noodzaak. Dat we u niet horen zeggen dat u dit heeft laten passeren! Bestellen dus... En rap een beetje!