Zot van A(dele)

2011 is nog maar pas ingezet of geen mens kan er omheen: de release van Adele's tweede plaat na het immense succes van haar debuut '18' drie jaar geleden. Engelands grootste talent sinds ... (vrij in te vullen, ze kan met velen de concurrentie aan) mag zich, amper de magische grens van de twintig voorbij, opmaken voor mondiaal succes met opvolger '21'. De eerste singel "Rolling in the deep" ging in twee weken naar de bovenste trede van de Ultratop 50 en wie nog zoekende is naar een kaartje voor haar concert in het Brusselse Koninklijk Circus begin april is bezig aan een mission impossible. De in London geboren en aldaar aan de Brit-school met verve geslaagde Adele Adkins heeft een stem die zalft, ontroert en steekt. Naast instant-hits heeft Adele ook een pak (zelfgeschreven) songs die zich enkel mits meerdere beluisteringen openbaren aan de luisteraar. Deze Adele is op dit moment , zo maken wij ons sterk, niet het zoveelste plastic sterretje dat slechts golvend op een trend (Winehouse soul) meer dan gemiddelde aandacht naar zich toe trekt.

Daan CC De Stroming/Sleidinge 21/01/11

Zijn vorige plaat “Manhay” was amper weg uit het brandpunt van de aandacht of Daan schotelde ons kortgeleden met “Simple” al een nieuwe voor. De plaat bevat, opgenomen met slechts hulp van drumster Isolde Lasoen en cellist Jean-François Assy, in hoofdzaak akoestische bewerkingen van ouder werk. Het is meteen ook in deze bezetting dat Daan zich momenteel toont en laat horen in de Vlaamse culturele centra en schouwburgen.
Dat dit concert (en bij uitbreiding de ganse reeks) in vele opzichten verschilt van wat we doorgaans gewoon zijn van een avondje Daan laat de inleiding al vermoeden. Hevig dreunende synthesizer loops hebben we aldus niet weten te ontwaren in De Stroming van Sleidinge. In de plaats daarvan werd, in een kader dat slechts door statisch licht en enkele trage visuals werd bepaald , het geluid door Daan vanachter de piano aangestuurd. Zonder afbreuk te willen doen aan de centraal gezeten Assy werd het klankbeeld toch vooral bepaald door Isolde Lasoen van achter een indrukwekkend arsenaal percussie. De xylofoon, toch de meest betokkelde, liet ze overigens meermaals naadloos aansluiten op ander instrumentarium (drums, buisklokken en bugel). Met dit knap staaltje ‘multitasken’ trok Lasoen ontegensprekelijk de meeste aandacht van de avond naar zich toe, al dient in deze context volledigheidshalve te worden opgemerkt dat zelfs een geheel onbeweeglijke Isolde dat ook doet maar we dwalen af…
In dit nieuwe jasje was hit “Exces” nog goed te herkennen maar “Housewife” liep haast tegennatuurlijk weg in de richting van The Night Of The Proms. Gelukkig was het niet Carl Huybrechts maar wel Daan zelve die de avond tussen de nummers door aan elkaar praatte. Vooral zijn verwijzing naar de Evergemse minister van geluidsbeperking Joke Schauvliege werd op algemene hilariteit onthaald. Daan liet de volledige zaal “100 dB” scanderen wat volgens zijn geluidstechnieker uitkwam op 101 dB… Ook de aankondiging van “Housewife” bevatte het soort humor welke we uitsluitend met Daan en zijn zelfgenoemde “fucked up nature” in verband weten te brengen: Daan herinnerde zich dat het nummer lang geleden eerst de titel “Dood paard” mee kreeg en erna iets als “The girl from nowhere”…
Een avond als deze is vaak de gelegenheid om te coveren. Met een nogal dramatisch “A man needs a maid” (Neil Young), een lichtjes irriterend “Fuzzy” (Grant Lee Buffalo) en “Hang on to a dream” dat getrouw in de pas liep van het origineel van Tim Hardin baarde Daan weinig opzien. Het weze een compliment dat zijn eigen werk (“Wife beater”, “Woods” en “Gabriel”) beduidend beter was doorheen het concert. En ook al leek “Icon” de onbetwiste publiekslieveling in Sleidinge, onze hoogtepunten zaten helemaal achteraan in de bissen: het nieuwe “Protocol” (met engelengezang van Lasoen) en een machtig “The player” van Daan solo aan de piano. Van die laatste categorie hunkerden we naar meer maar de zaallichten floepten onverbiddelijk weer aan na bijna twee uur concert.
Als deze avond iets bewezen heeft dan is het vooral dat songs van Daan in meerdere gedaanten bestaansrecht hebben. En terwijl hij de grenzen van zijn eigen songs verkent verlegt hij – te merken rondom ons in de zitjes van het CC - duidelijk ook de leeftijdsgrenzen van zijn publiek. In de zomer laat jong en danslustig Vlaanderen zich meevoeren op “Swedisch designer drugs”, tijdens de wintermaanden kan in de Vlaamse theaters de ganse familie knus mee neuriën op een zijdezachte bewerking van hetzelfde nummer. We lazen ooit eens in een Daan interview dat hij graag wil zien hoever hij een publiek kan krijgen, dat hij ook met enig genoegen die grenzen aftast.
Ook aan dit avontuur zal hij zich dus kennelijk (nog) niet verbranden.

Joe Bonamassa... Joe wie?

Deze drieëndertig jarige blues(rock) gitarist met als grote voorbeeld Eric Clapton geraakt alsmaar meer uit de schaduw van zijn grote voorbeeld. Zachtjesaan worden ook de zalen die de man hier ten lande aandoet alsmaar groter. Na de AB in 2009 gaat het begin mei richting Koningin Elisabethzaal in Antwerpen. Het lijkt weinig waarschijnlijk dat het daar zal ophouden want de fanbasis van Bonamassa groeit aan als een file op de Brusselse ring aan het begin van de ochtendspits. Ook al heeft de man intussen heel wat platenmateriaal achter zijn naam staan, echte hits of klassiekers ontbreken nog op zijn CV. Als we mogen gokken dat eentje dat met terugwerkende kracht ooit zal worden, dan is het deze "Mountain time". Antwerpen... here we come!