Met een solo carrière die zich voor de zoveelste keer in boeiend vaarwater bevindt blijft Weller ook anno 2012 nog relevant. Daarbovenop blijft hij de trotse eigenaar van een al even boeiend en baanbrekend verleden bij The Jam en het op bredere (pop)leest geschoeide Style Council. Enkele maanden geleden zag “Sonik Kicks” het levenslicht, opvolger van het twee jaar geleden onder lovende recensies bedolven “Wake up the nation”. Ook ditmaal schuwt de modfather het experiment niet en zoekt hij alweer nieuwe wegen op om zijn songschrijven vorm te geven. De berichten op het net over de jongste concerten van Weller wezen – haaks op de trend van dat eerder te doen met ouder werk – in de richting van een integrale uitvoering van zijn laatste waarna nog akoestisch en dan elektrisch zou worden gegrasduind in het verleden. Er bestaan slechtere vooruitzichten om mee naar de hoofdstedelijke AB te trekken.
Strak in het pak verscheen Weller kort na achten op het podium met achter zich een 5 man sterke begeleidingsband: alle usual suspects van de voorbije jaren en één extra jongeman op percussie. Er bliepte wat elektronica uit de speakers en een fel “Green” werd ingezet, opener van de jongste plaat. Getrouw aan de volgorde van die “Sonik Kicks” volgden alle tracks minus 1. Weller schonk amper aandacht aan de zaal maar stond van noot 1 sterk gefocust te spelen. Voor het knappe “Study in blue” – Weller met een snuifje dub - kwam zelfs vrouwlief vanachter de coulissen haar partij meezingen. Het geheel ging stijlmatig zowat alle kanten uit maar geholpen door een superieur geluid en dito uitvoeringen klonk het ook ongemeen spannend. De nieuwe plaat mag weliswaar omwikkeld zijn in een waas van experiment, “That dangerous age” is het soort singel dat live boven zich uitstijgt en ook “The Attic” en het vorig jaar via het net al prijsgegeven “Around the lake” is vintage Weller dat wat ons betreft moeiteloos naast zijn beste werk mag staan. De suikerzoete soulballad “Be Happy children” zou met ruggensteun van een welwillende platenfirma zelfs kunnen uitgroeien tot een (Vox)hit. “Sonik kicks” is het soort plaat waar decennia later nog veel zal worden naar gerefereerd maar voor deze generatie mogelijks tussen de plooien zou kunnen vallen. De quasi integrale live uitvoering, door een volle AB beleefd als een voorprogramma ‘de luxe’, was daarmee geheel gerechtvaardigd.
Na 10 minuten (plas)pauze stonden Weller en groep er terug, nu gewapend met akoestische gitaren. De eerste was al meteen raak: een superbe uitvoering van “Out of the sinking”, één van 4 “Stanley road” songs op het menu deze avond. Ook het singelsucces uit zijn vorige “No tears to cry” passeerde in een versie die naar de keel greep. Dit 18 karaats kampvuurkwartiertje werd afgerond met een warm “All on a misty morning”. In dit concept zat ongetwijfeld een ganse toer verscholen. We zijn benieuwd – met Weller is immers alles mogelijk – of het er ooit van zal komen.
Deel 3 van de avond tot slot was een volbloed elektrische en vooral zinderende set met een greep uit zijn latere solo werk (“Wake up the nation”), slechts met mondjesmaat aangevuld met ouder materiaal (een superbe versie van “Foot of the mountain”) . Wie voor de classics in de AB stond zal zijn teleurstelling nauwelijks hebben kunnen verbijten, de volgers van het eerste tot het laatste uur – wij dus – wisten met hun geluk nauwelijks blijf. Zeker niet toen daar in de bissen ook nog eens oude Jam (“In the city”!) bovenop kwam. Opvallend ook hoe zijn muzikanten, 3 jaar geleden nog te veel klinkend als los zand, bij dit alles inmiddels een hecht spelend blok zijn geworden.
Deze Weller, momenteel vol van “Sonik kicks”, blijft ons verbazen. Dit AB concert – 3 in één eigenlijk - zetten we dan ook net als zijn voorgaande passage (mei 2010) in onze eregalerij van ‘beste concerten’. Wat is het heerlijk in dit leven om Paul Weller fan te zijn!