Na 40 jaar Rock Werchter is het nu de beurt aan de Brusselse
Ancienne Belgique om zichzelf te vieren, zij het wel met 5 jaar minder op de
teller. De zaal kent namelijk een langere geschiedenis maar in zijn huidige
organisatorische gedaante is de AB dus slechts 35 jaar. Op 21 september 1979
werden met steun van de Vlaamse Gemeenschap de deuren opnieuw officieel open
gegooid voor het publiek. Wie grasduint in het archief op de vernieuwde AB site
kan echter afdalen tot februari ’78 voor een concert van – het kan geen toeval
zijn - The Jam. Geen idee waarom de tijdsrekening voor de verjaardag daar geen
rekening mee heeft gehouden(?). Niettemin brengt het ons wel naadloos bij de
man, Paul Weller, die we er 7 keren
hebben gezien (1997, 1998, 2002, 2008, 2010, 2012, 2014). Eigenlijk moeten daar
nog 2 avonden in het Luna Theater in 1994 worden bijgeteld aangezien de AB er toen
onderdak vond tijdens een verbouwingsronde. Weller was er meerdere keren outstanding maar legde de lat het hoogst
in 1994 toen zijn solo-carrière pas echt wind in de rug kreeg met het
uitstekende “Wild wood” en dito concertreeks. Eén song, “Into tomorrrow”, ten
uitvoer gebracht in het Luna Theater belandde zelfs op een live-plaat (“Live
Wood”) die in die periode werd gecompileerd uit verschillende concerten. Wie
goed luistert hoort ons enthousiasme! Op onze allereerste AB-avond (Gary Moore, 1990) zal dat enthousiasme
wellicht niet minder zijn geweest, alleen is daarvan niets voor het nageslacht
bewaard gebleven. De driftige Ierse gitarist met een verleden naast Phil Lynott
bij Thin Lizzy had zich net van hardrocker getransformeerd tot blue adept en
wist die shift niet alleen commercieel maar ook op het podium overtuigend te
verzilveren (“Still got the blues”). Dat er wellicht nooit nog een Led Zeppelin
reünie komt is een gedachte waarmee we met het zien van Robert Plant (Luna, 1993) kunnen verder leven. Zoals Plant het ook
deze zomer nog overtuigend op de grote festivals bewees, verweefde hij ook die
avond een handvol Zep-klassiekers met het beste uit zijn rijk gevulde
solocarrière. Wat waren we na afloop trots een levende legende van zo dichtbij
te hebben gezien. Vele groepen maken er per Europese toer een zaak van steevast
een halte in te lassen in de AB, zo ook The
Tragically Hip uit Cananda. 4 maal (1994, 2002, 2007, 2009) was ons ticket
een risicoloze belegging want de Canadezen hebben een al even solide
live-reputatie als de gemiddelde Waalse staalplaat uit de jaren 70. Al lang
zijn commercieel hoogtepunt voorbij kwam in 2007, met het excuus van een
verzamelaar, ook Chris Isaak nog
eens langs in Brussel. Wat op papier een goedkope ‘Best of’-avond had kunnen worden
werd één van de compleetste concerten die we ooit hebben gezien. Isaak,
grasduinend in al zijn platen, wierp die avond overduidelijk ook zijn
acteertalent en gevoel voor humor in de schaal. Zelden, naast mét muziek, ook
door de uitvoerder zo te zijn ge-entertaind als die bewuste avond. Ook nooit
aan de merchandising zo veel drukte gezien trouwens als dan, Isaak zelf stond
er – onmiddellijk na het concert – immers zijn eigen T-shirts te verkopen!
5 gedenkwaardige avonden van – we schatten – zo’n 50-tal. We
tekenen nu al voor 35 jaar AB erbij.