Precies 25 jaar geleden passeerde Bonnie Raitt in haar
wittebroodsweken én commerciële hoogdagen op de weide van Werchter. 2 maanden
voordien was ze in het huwelijksbootje gestapt met acteur Michael O’Keefe – een
huwelijk dat inmiddels is gestrand - en het jaar voordien was ze op de
jaarlijkse Grammy’s stevig in de prijzen gevallen voor haar comeback album
“Nick of time”. Een weekje voor het festival was bovendien haar album “Luck of
the draw” uitgebracht dat zijn voorganger qua commercieel succes nog zou
overtreffen. Gerechtigheid geschiedde dus voor een artieste die enkele jaren
voordien door haar platenfirma was af
geserveerd en ook (letterlijk) de bodem van de fles had gezien. Met deze
hernieuwde erkenning kwamen trouwens ook tal van succesvolle duetten met zowat
alle groten der aarde, een bevestiging van de grote sympathie die ze al jaren
genoot in muzikantenkringen. Het grote commerciële succes is inmiddels wat
weggeëbd maar met verdienstelijk later plaatwerk en uitmuntende concerten is
haar sterrenstatus al die tijd onaangetast gebleven. De lege zitjes in het
Brusselse Koninklijk Circus waren dan ook op één hand te tellen vorige maandag
wanneer Raitt er haar laatste worp “Dig in deep” kwam voorstellen.
In de persoon van Marc Cohn als voorprogramma was trouwens een
extra Grammy winnaar toegevoegd aan de avond, een cadeau dat we met plezier in
ontvangst namen. Cohn’s singer-songwriterstalent staat met enkele mooie platen niet
ter discussie al zal hij wellicht de eeuwigheid ingaan voor “Walking in
Memphis”, die ene song van hem die ook in talloze coverversies bekend is. Samen
met nog een handvol anderen uit dat kwart eeuw oude debuut speelde Cohn zich
met zijn warme stem snel in de gunst van het publiek. Met de speeltijd gelimiteerd
tot half elf in de Brusselse zaal – iets waar Raitt zich even later ook over
beklaagde – was Cohn zeker meer waard dan de schrale 35 minuten die hem werden
toebedeeld.
Een snelle change over
volgde en na amper 20 minuten pauze zette Raitt - 67 inmiddels - het van INXS bekende “Need you
tonight” in. Raitt heeft maar met mondjesmaat eigen songs gepend doorheen haar
carrière maar wist zich steevast (slim) in de kijker te werken met geheel naar eigen
hand gezette songs van anderen. Zo ook met “I knew” en “Undone”, 2 prima songs
van haast onbekende songwriters die Raitt via haar jongste plaat dan toch maar
mooi op de radar doet verschijnen. Bij een rasartieste van het kaliber Raitt zijn concerten er om van bij de start te schitteren. Met een stem waar de jaren geen vat op hebben gehad en een stel klasse begeleiders erbij helpt dat natuurlijk. Zo liet ze de aan haar linkerzijde
gezeten 71-jarige keyboardspeler Mike Finnigan schitteren terwijl ze zelf van
de spots wegliep in het van - en aan - BB King opgedragen “Don’t answer the
door”. Ook “Good man, good woman”, samen met Finnigan gezongen, mocht tot een
hoogtepunt van de avond gerekend geworden. Ondanks dat Raitt een hitparcours in
Brussel had kunnen afleggen grasduinde ze toch selectiever door haar
repertoire. Geen “Have a heart” of “Nick of time”, wel “I feel the same” uit
haar derde plaat en “Hear me lord” van het veel latere “Silver lining”. “Something
to talk about” was er dan weer wél bij evenals het – gelukkig voor Brussel - wellicht
niet te negeren “Angel of Montgomery”. Naarmate de set vorderde voelde je de
magie alsmaar nadrukkelijker de set binnensluipen. Raitt was in uitstekende
luim, complimenteerde haar band uitvoerig en liet aan het Brusselse publiek meerdere
malen haar afkeer voor de Republikeinse presidentskandidaat Trump horen. Eén
aanhanger in de zaal was het daar duidelijk niet mee eens maar werd
muzieksgewijs snel de mond gesnoerd. Ook voor Marc Cohn regende het
complimenten. Toen het kippenvel van “I can’t make you love me” in de bissen nog
niet helemaal was weggetrokken haalde Raitt – “Mmm, wat een man…” - Cohn uit de
coulissen voor een hemels gezongen “Crazy love” (Van Morrison), een
concerteinde dat het absoluut verdiende om ingelijst te worden.
Het idee dat ons omwille van het krappe tijdsbestek wellicht
een 2-tal magische momenten extra zijn onthouden geweest kregen we op de rit huiswaarts
maar niet uit het hoofd. "Damn!"