Welkom op een één mans concertarchief, periode 2006-2023. Elk concert dat we binnen die tijdspanne hebben bijgewoond is er in opgenomen. Er is op deze blog nieuwe aanvoer “als we daar goesting in hebben” of niet. Onder dezelfde naam blijven we wel met regelmaat (elk concert) actief op sociale media (Instagram, X).
Na onze jaarlijstjes (scrol even verder naar onder) had u deze 20 nog van ons te goed (met Spotify afspeellijst). Daarmee doen we definitief de deur van 2017 dicht want '18 komt er met rasse schreden aan.
Een mens hoort er een ganse
popencyclopedie in! Steven Wilson – Permanating
Prachtig doekje voor het bloeden.
The War On Drugs – Pain
En of Ryan. Ryan Adams – Do you still love me?
Singels met ‘radio’ in doen het
altijd goed bij ons. Strand Of Oaks – Radio kids
Een gelouterd man zingt. Paul
Weller – Long long road
Eén van de weinige groepen die
even boeiend zijn voor als na hun reünie. Afghan Whigs – Demon in profile
Klinkt als een overschotje van
‘Tango in the night’. Lindsey Buckingham + Christine McVie – In my world
Om ook België op de knieën te
krijgen zal er een “Brussel” op de volgende plaat moeten staan vrezen we. Nothing But Thieves – Amsterdam
Mét gitaarsolo van het jaar. The National – The
system only dreams in total darkness
Credo van een mooie festivalzomer.
Arcade Fire – Everything now
Op een resem namen uit de nederhop na kunnen we hier toch
niet stellen dat veel pop en rockbands van bij onze noorderburen de laatste 2
decennia afzetgebied hebben gevonden bij ons. Onlangs lazen we in de
Nederlandse media dat het hen (Hollandse bands) in vergelijking met onze
Vlaamse groepen die wél bij de buren scoren ontbreekt aan een goed plan.
Wellicht is er meer dan dat aan de hand maar dat het – al zeker in het geval
van de in Eeklo mooi samen op één affiche gezette Birth Of Joy en Dewolff –
zonde is staat als een paal boven water. Beide bands grossieren in het soort
seventiesrock dat met een, net als de gitaar, even prominent solerend orgel
vooral live moet gedegusteerd worden. Dat zoiets kon in een uiterst gezellige
én kleine clubzaal als die van de N9 villa in Eeklo was het beste late sinterklaascadeau
(of vervroegd kerstgeschenk, u kiest maar) dat we in jaren voorgeschoteld
hebben gekregen.
Birth Of Joy kijkt momenteel uit naar de release van hun
nieuwe plaat volgend jaar in februari. Het titelnummer ervan, “Hyper Focus”,
daags voor dit concert op het net gelost, raasde heerlijk door de zaal net als
“Hands down” uit hun vorige niet onverdienstelijke plaat “Get well”. In oudje
“Make things happen” zette zanger Kevin Stunnenberg het op een schreeuwen
waarbij alvast in aanloop naar een eventuele winterschoonmaak dat laatste
beetje huisstof uit de N9 onverbiddelijk werd weggeblazen. Tel daarbij een
drummer die hier ten lande een groot deelnemersveld met sprekend gemak naar huis
zou spelen en dit trio knetterde in Eeklo als een pas aangestoken houtvuur.
Ondanks al dat fraais dat we hier over Birth Of Joy
makkelijk uit onze pen laten vloeien moesten ze – zelf ook mooi tussen het
publiek postgevat – aan het einde van de avond wellicht toch ook hun meerdere
erkennen in Dewolff, hun landgenoten uit Geleen. Beide bands zijn trouwens erg
vergelijkbaar, niet alleen qua muziekstijl maar ook qua groepssamenstelling:
een triootje drums, gitaar en orgel. Dewolff deed daarmee in alle regionen van
het (live) spel er net nog een schepje bovenop in vergelijking met hun
voorgangers. Zanger Pablo Van de Poel – zijn broer Luka zit achter de drumkit
trouwens – heeft met blonde manen het soort aangeboren starquality dat als een
magneet op het Eeklose publiek inwerkte. Zijn klederdracht die (no pun intended) onderweg naar het
Meetjesland ook uit een verkleedwinkel zou kunnen zijn meegegraaid geweest én
zichtbare pornosnor vormden daarbij niet de minste belemmering. Mocht de
teletijdmachine van Professor Barabas hebben bestaan dan hadden we stellig
geloofd dat hij die ochtend vanuit 1975 ergens in Californië in Eeklo was gearriveerd.
En dan hebben we het hier nog niet eens over de muziek gehad. Met nummers die
haast allemaal ruim boven de vijf-minuten grens afklopten werd veel ruimte
gelaten voor royaal gesoleer op gitaar en orgel. Waar andere bands hiermee de
aandachts-spanne nogal eens durven op de proef stellen was dat bij Dewolff net niet
het geval. Sterker nog: dit Dewolff blinkt uit in de – geloof ons: erg
moeilijke! - discipline van het improviseren. In vergelijking met de openers
van de avond bevatte de sound van Dewolff ook het soort soul dat we zo heerlijk
vonden bij The Black Crowes destijds. “Sugar moon”, “Easy money”, “Don’t you go
up the sky”, het waren slechts enkelen waarmee in een ruim anderhalf durend
feest – een paar enkelingen die klaarblijkelijk toch wat vroeger in bed moesten
op zaterdagavond uitgezonderd – de achterblijvers alsmaar meer de rock-’n-roll
hemel werden in gedreven. Uit het publiek pikte Van De Poel een aantal reacties op die hij, toch
in een lichte alcoholische nevel verkerende, grappig weerkaatste. Met het 9
minuten aanslepende “Tired of loving you”, een bluesballad in de beste traditie,
speelde dit Dewolff zich in Eeklo recht ons eindejaarslijstje in. Het woord “magistraal”
was er lang geleden al voor uitgevonden. De groep presenteerde in Eeklo ook enkele
nieuwe songs die wellicht voorjaar 2018 op een volgende plaat zullen terecht
komen. Tegen dan hebben we wellicht al een hun hele back catalogue in huis.
De les die wij alvast meenemen uit het hart van het
Meetjesland is dat we in Vlaanderen dringend onze oren (terug) moeten
openstellen voor lekkers van boven de moerdijk. Nu u nog.