Ruim een jaar geleden verscheen van Danko Jones het vierde en verrassend toegankelijke album “Never too loud”. Zoals we gewoon zijn van onze Canadese vriend volgde daarop een uitgebreide toer die hem ook langsheen Pukkelpop en twee maal de Brusselse AB bracht; laatst nog in het kielzog van de veteranen van Motörhead. Veel rust wordt de man niet gegund want met de zopas verschenen compilatie overschotjes “B-sides” kon moeiteloos een nieuwe clubtour op poten worden gezet langsheen de Europese zalen. Deze Danko is allesbehalve een risicovolle belegging voor organisatoren zo bleek eens te meer afgelopen donderdag in een volgelopen Gentse Handelsbeurs. Deze solide klantenbinding heeft dit Canadese trio ongetwijfeld te danken aan een oerdegelijke live reputatie waar vele andere bands één van hun ledematen voor veil zouden hebben. De muziek van Danko Jones is echter lang niet origineel. De (hard) rockclichés worden per strekkende meter aan de man/vrouw gebracht en wie in het groepsgeluid meer herkent dan een bas,een stel drums en één gitaar kan zich maar beter eens goed laten nakijken. De avond in Gent werd ingeleid door het al even klassiek hard rockende Zweedse viertal de Backyard Babies . De ontvangst voor hen was hartelijk maar belangstellenden aan hun indrukwekkend ogende merchandising stand waren na afloop toch op één hand te tellen. Aan de ietwat sobere stand van Danko Jones stonden heel wat meer kooplustigen aan te schuiven. Een beetje tegen de verwachtingen in wachtte Danko bij aanvang van het concert enkele nummers af alvorens hij het gesprek met Gent aanging. De spraakwaterval – niet voor niets toerde de man ook al met spoken word opvoeringen - had een toeschouwer uit het Parijse publiek van de avond voordien herkend, meende een oude kennis te hebben gespot, peilde naar aanwezigen tijdens het Motörhead concert (“A blast!”) en lachte met de opdruk van een fan die zijn T-shirt toonde. Een wat manke klankbalans gooide jammer genoeg wat roet in het openingskwartier maar bij Danko’s (Do you kiss on a…) “First date” liet het publiek er weinig twijfel over bestaan dat het bevestigende antwoord menens was. De vonk sloeg in die mate over dat Danko al vroeg op de avond een “Lovercall” afkondigde. De tekst (“Lick it up side tot side”) liet ook hier weinig aan de verbeelding over. Een koppeltje Rijselse fans voor ons stond inmiddels al een half uur een te tong draaien terwijl ook op het podium de opwinding met “Sugar high”, “King of magazines” en “Forget my name” hand over hand toenam. Danko stak de draak met enkele tooghangers in de foyer en riep hen terug binnen voor een knallend “Invisible”. Ook de songs van “B-sides” bleken allesbehalve afdankertjes te zijn : “My time is now” en “I like to ball” (juist ja!) waren vuistdikke rockers die niet hoefden onder te doen voor oudgediende “Play that blues” . In opener “The rules”, ook een ‘B-side’, stak een handleiding voor kersverse minnaars. Iets bijleren op een avond als deze is het minste wat je vooraf zou hebben verwacht! In de bissen werd de “Code of the road” nog eens toegelicht en werden we de nacht in gestuurd met “Sleep is the enemy”, eentje die qua snelheid ook niet zou ontsnappen aan de flitspalen van de E34. Wakker blijven leek eenmaal thuis met nog een werkdag voor de boeg plots geen optie meer maar desondanks vibreerde Danko Jones nog dagenlang na.
No comments:
Post a Comment