Dat Kravitz inmiddels al 20 jaar meedraait was ook voor ons met de jubileum heruitgave van zijn debuutplaat “Let love rule” even schrikken. In 2005 leek hij nochtans met een plaats op T/W Classic over zijn hoogtepunt heen te gaan maar dat was buiten het succes van het vorig jaar verschenen “It’s time for a love revolution” en de hit “I’ll be waiting” gerekend. Ook Rock Werchter zag vorige zomer Kravitz al voor de vijfde (en niet de minste) keer voorbij passeren. Zo’n ‘love revolution’ is natuurlijk nooit af moet Kravitz hebben gedacht toen hij een mailtje rondstuurde en zichzelf andermaal aanbood voor een nieuwe Europese tournee. Vooral Frankrijk met niet minder dan twintig (!) concerten en een eigen stek in Parijs lijkt wel Lenny’s tweede thuisland te zijn geworden of wil hij daar gewoon alle middelen inzetten om die oude liaison met Vanessa Paradis nieuw leven in te blazen? De Franse stad Caen kreeg in ieder geval de première van de nieuwe concertreeks, Antwerpen volgde afgelopen zondag. Toen iets voor half tien de lichten doofden trappelde Antwerpen van ongeduld om Kravitz te kunnen ontvangen. Hij liet de verduisterde zaal echter minutenlang wachten om zijn “Freedom train” (jawel uit die eerste) het sportpaleis te laten binnenrijden. Een indrukwekkend openingskwartier werd vervolledigd met het recente “Bring it on” en een zwoel “It ain’t over till it’s over”. Dat Kravitz zijn debuutplaat wat méér op de voorgrond ging plaatsen tijdens de set was een vooraf ingecalculeerd gegeven, alleen waren we wat teleurgesteld over de songkeuze. “Fear” (met teksten van zijn toenmalige vlam Lisa Bonnet!) en “Flower child” hadden beduidend minder slagkracht naast het lichtjes geestesverruimende “Believe” en de recht-toe-recht-aan rock van “Where are we running”. Met Kravitz in de buurt is geweten dat songs niet altijd klokvast eindigen. Zo hadden we tijdens het concert in Antwerpen wel enkele malen onze vinger willen laten gaan over de ‘fast forward’-toets. “Dancing till dawn” (Lenny in zwart marcelleke) en “I’ll be waiting” (Antwerpen: “I’m the one who really loves you baby”!) gingen langer mee dan de gemiddelde jaren 80 maxi-singel. In de bissen liep het pas echt uit de hand toen “American woman” wegens te langdradig enkelen zelfs inspireerde tot het nemen van een vroegere tram huiswaarts. Nochtans was een werkelijk zinderende finale aan de bissen voorafgegaan: half Antwerpen waande zich eventjes gitarist Craig Ross in “Always on the run” en “Fly away” bezorgde Kravitz een 15000 man sterk achtergrondkoor dat erna met “Are you gonna go my way” helemaal door het lint ging. Zowel de podiumopbouw als de lichtshow waren bescheidener dan we van een doorsnee Sportpaleisconcert gewoon zijn. We zagen dezelfde lichtbalken als op Werchter vorige zomer en misten voor een concert van deze omvang toch enkele videoschermen. Kravitz’ wandeling doorheen de frontstage was bijgevolg alleen met terugwerkende kracht op te merken dankzij het door hemzelf gemaakte fotomateriaal op diens Facebook. Met hetzelfde ‘community’ gevoel als inzet kreeg hij het ook voor mekaar om een vol Sportpaleis zijn eigen voornaam te laten scanderen. Zoveel goede vibes maakten uiteindelijk makkelijk de weg vrij naar de (alweer) lang uitgesponnen maar fel gesmaakte apotheose met “Let love rule”. Het scheelde niet veel of het Sportpaleis was elkaar collectief in de armen gevallen.
No comments:
Post a Comment