Er zijn zaken uit de jaren 80 (een paar foute vriendinnen, onze fluorescerende hoofdband, een stapeltje buizen in het vijfde humaniora) waar we liever niet aan terugdenken maar de muziek van Level 42 met baswonder Mark King hoort daar niet bij. 10 jaar nadat de groep was opgehouden te bestaan herenigde King zich in 2006 met zijn oude kompaan Mike Lindup (die met de falsetstem) en toert het duo aangevuld met 3 nieuwe muzikanten opnieuw onder de naam Level 42. Nadat ze vorige zomer op enkele kleinschalige festivalletjes waren gepasseerd in Genk en Beveren hadden we ze dit jaar gespot op de affiche van het gratis Kneistival. Op een volgelopen Heldenplein in Knokke-Heist kondigde trompetgeschal (uit een doosje) het 21 jaar oude “Heaven in my hands” aan als opener. Ergens onderweg naar Heist op de E34 stond blijkbaar de teletijdmachine van Professor Barabas opgesteld en wij waren er duidelijk ingereden. Wat volgde was een geweldige’ trip down memory lane’ met een rij hits waarmee de ganse dijk van Heist kon worden geplaveid. Mark King riep ‘Are you having a good time?’ met hetzelfde enthousiasme als op hun voortreffelijke live plaat “A physical presence” uit 1985 en vond dit ‘nocky festival’ best wel amusant met een groep als Starfucker op de affiche (zelf hield Level 42 het tijdens hun set bij een “Starchild”). Al gauw bleek in Heist dat deze gereanimeerde Level 42 een technisch hecht blok gebleven is dat in herenigde vorm vooral uitblonk in het vroegere werk (“The chinese way” en het naar jazz rock knipogende “Turn it on”) terwijl het poppy materiaal uit de latere jaren 80 (“Running in the family”) een tikkeltje minder pittig klonk. Het aantal (lucht-)bassisten rondom ons was bij het door King’s pompende bas aangedreven “Love games” niet op één hand te tellen. King heeft dan ook omwille van zijn onnavolgbare (slap-) techniek een haast goddelijke status verworven onder (would be) basgitaristen. Bij het trage “Leaving me now”(een jaren 80 ballad uit de boekjes) vreesden we even een uitschuiver maar King zong het met zoveel overtuiging dat het leek alsof hij vorige week de echtscheidingspapieren had voorgeschoteld gekregen. Terwijl Heist alsmaar meer regen te slikken kreeg en er van zon al lang geen sprake meer was zette Mike Lindup “The sun goes down” in. Het stevig aan de kook gebrachte “Hot water” sloot vervolgens een anderhalf uur durend concert af dat anno 2009 misschien nog weinig relevantie heeft maar wel de kroon spande als het op jaren 80 funk aankwam. En dan nu terug die teletijdmachine in!
No comments:
Post a Comment