Eén van de meest beklijvende concertmomenten die we ooit hebben meegemaakt was ongetwijfeld de passage van Sinead O’Connor op Rock Torhout(’90). Telkens we “Feel so different” uit haar tweede plaat nog eens bovenhalen voelen we opnieuw die collectieve stilte van toen op die volle wei. Sindsdien is het jammer genoeg nooit meer hetzelfde geweest. Hoe nadrukkelijker haar sociale en religieuze bewogenheid werd – een groot bakkes hebben vinden we niet noodzakelijk een minpunt – helaas ook hoe zwakker het plaatwerk. Velen zullen inmiddels al lang niet meer het besef hebben dat er na het toenmalige succes zelfs nog platen zijn gevolgd. Door tussendoor met regelmaat live nog te verschijnen in Dranouter, op de Lokerse feesten en de Proms in Antwerpen vorig jaar is de aandacht voor de Ierse gelukkig niet helemaal uitgedoofd. Het concert in het Rivierenhof was na aankondiging in juni zelfs in een zucht uitverkocht maar geen twijfel mogelijk dat deze overigens fantastische locatie voor het merendeel gevuld was met fans van het eerste uur. Dat er liefhebbers zijn voor het latere werk van O’Connor willen we niet eens in twijfel trekken maar de kans dat haar laatste plaat “Theology” – de titel zegt al genoeg - een volksverhuizing richting Antwerpen zou hebben teweeggebracht is zo goed als onbestaande. Ook haar nieuw werk waarvan we in het sfeervolle Rivierenhof al een weinig ophefmakend voorsmaakje kregen zal met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid aan u voorbijgaan. Toen voorprogramma Marike Jager plaats ruimde voor O’Connor werd bij de opbouw van het podium gauw duidelijk dat het concert zou worden afgewerkt in een beperkte bezetting. Slechts geflankeerd door 2 begeleiders (waarvan 1 in de plaaster en op krukken!) en onder luid applaus betrad O’Connor kort daarop het openluchttheater. O’Connor - nog steeds met korte snit - had zich voor de gelegenheid gemodelleerd naar de laatste Wibra folder en zag eruit alsof ze net de cafetaria van het openluchttheater had gedweild: een slordige trainingsbroek met daarboven een derde rangs sloddertrui. Ook een bezoek aan de dichtstbijzijnde Hunkemöller wordt door de Ierse blijkbaar als geheel overbodig geacht. Niet dat iedereen voor ons in galakleed moet verschijnen maar zo huishoudelijk hadden we ze op een podium al een tijdje niet meer gezien. Het eerste kwartier voelde, een beetje analoog met de dresscode van de avond, aan als een stemmig kampvuurmoment – lekker gezellig - maar sloeg door toedoen van zwakker songmateriaal als “Beautiful people” geen deuk in een pakje boter. Pas bij “Three babies” en het eveneens van haar tweede plaat gehaalde “Black boys on mopeds” wisten we weer waarom we een kaartje hadden aangeschaft voor deze avond. O’Connor kreeg het openluchttheater zo stil dat haar muziek enkel nog de drukte op de verder gelegen E313 diende te verdragen. Kort daarna en reeds halfweg het concert hield “Troy” slechts met wat steun van haar elektrische gitaar het overvolle openluchttheater 7 minuten lang in de ban. Eénmaal dat punt voorbij en met de hoop nog meer van dat voorgeschoteld te krijgen namen we er met plezier nog zo’n Hare Krishna moment als “If you had a vineyard” bij. Met het uur overschreden schakelde het concert zoals gehoopt over naar twee klassiekers die zich in een uitgeklede versie meer dan staande wisten te houden. Met “The Emperor’s new clothes” en het van Prince ontleende maar het geheel zich eigen gemaakte “Nothing compares 2U” bezorgde Sinead O’Connor het openluchttheater datgene waarvoor het was gekomen: muziek die de ziel beroert en een pak emotie weet los te weken. In de bissen hielden we nog even onze adem in voor een a-capella gebracht “I am stretched on your grave”. Ondanks het gemis aan de beatbox die het nummer destijds op de plaat ruggensteun gaf was dit een indrukwekkend slot van een concert dat jammer genoeg alleen omwille van de oude songs nog zeggingskracht had. Amen!
No comments:
Post a Comment