De in Manchester geboren maar door zijn overweldigend succes in Ierland vaak voor geadopteerde Ier versleten David Gray timmert al aardig wat jaren aan de weg. 4 albums en 3 platencontracten duurde het in de jaren 90 alvorens de wereld aandacht begon te schenken aan deze melancholische bard. Sinds zijn “White ladder” CD (’99) – wereldwijd 6 miljoen stuks alstublieft! - heeft Gray echter het succes aan zijn kant, volgden nog 3 platen en is de man een gevestigde waarde met een schare devote fans achter zich die – zo gaat dat met devotie (en op forums) – geen slecht woord over de man dulden. Naar goede gewoonte stond Gray afgelopen donderdag ter gelegenheid van zijn jongste plaat “Draw the line” nog eens in de Brusselse AB voor een concert dat, de getrouwheid van zijn publiek indachtig, vlotjes weken op voorhand uitverkocht was geraakt.
Gray heeft een uit duizenden herkenbaar stemgeluid waarmee hij dodelijk trefzeker is in de buurt van gevoelige zielen. Tot de belangrijkste acties tijdens een Gray concert behoren dan ook aanhurken tegen de partner en in stilte luisteren. Wie ongeneerd aan het kletsen slaat loopt, zo hebben we kunnen merken, het risico door zijn omstaanders aangemaand te worden tot stilte. Badend in blauw licht en met volle aandacht van de AB zorgde opener “Draw the line” in al zijn soberheid dan ook voor een voorzichtige start maar met een uitstekend “The Fugitive” schakelden Gray en zijn bandleden erna prompt van versnelling 2 naar 4. Het geluid klonk potiger dan we van de platen gewoon zijn en leek bijwijlen zelfs afgestemd op grotere locaties dan de zaal waarin we stonden. Op het gevaar af van te kritisch te klinken zouden we dit, in het geval van Gray’s meer intimistische muziek, moeten tegenadviseren. Nietemin gaf “You’re the world to me”, nogal heftig ingekleurd door een over de ganse avond zeer ijverige Keith Prior op drums, het concert toch vleugels. Met halfweg een beklijvend “The other side” en het lang uitgesponnen maar meesterlijk gebrachte “Freedom”, allebei uit het album “A new day at midnight”, zaten we perfect op koers voor een schitterend concert. Gray bleef tussen de nummers spaarzaam met bindteksten en zocht vooral connectie via de muziek; met wat smaakvol licht en een sterrenhemel als achtergrond waren ook qua sfeerschepping alle elementen aanwezig. Na "This years love" en “Babylon”, het zoveelste hoogtepunt (en krop in de keel) in rij, verloor het concert geheel tegen de gang van zaken in aan spankracht door middelmatiger werk (“First chance”) en eindigde de set eerder zeurderig van toon (”Nemesis”), een kadans die Gray in de bissen nog ter nauwer nood gekeerd kreeg met het obligate “Please forgive me” als slotnummer. Deze 10 jaar oude Gray singel werd destijds van een hippe remix voorzien en scoorde zelfs op Ibiza, in de AB leek het alsof we een xtc-pilletje voorgeschoteld kregen na het indommelen.
Met zo’n stem, een handvol klassieke popsongs en minstens drie verdienstelijke platen leek dit concert al bij voorbaat geslaagd maar door een halfslachtige setopbouw draaide het ietwat anders uit. Niettemin gunden we op de terugweg van Brussel “A new day at midnight” nog een draaibeurt. Inmiddels twee dagen later hebben we hem al 5 maal beluisterd . Voorwaar geen slecht neveneffect van een concert waar we met gemengde gevoelens op terugblikken.
No comments:
Post a Comment