Als het op nieuwe ontdekkingen aankomt zijn we misschien wat traag aan het worden -mogelijks vereist onze leeftijd ook alsmaar meer verstandige behoudsgezindheid - maar in dit bijzondere geval verliep het bekoringspoces (weliswaar met goede afloop) toch wel heel langzaam. Voor speed-daten komen we dus duidelijk niet meer in aanmerking. De eerste van Arctic Monkeys ging haast - we stoppen onszelf na het posten van dit bericht drie meter onder de grond van schaamte - onopgemerkt aan ons voorbij. Pas vanaf plaat twee en de singel "Fluorescent adolescent" schoten we wakker. Live konden ze ons niet meteen een uur lang boeien (te statisch) maar de scherpte van de songs, zeker op die tweede, sprak ons wel aan. Met minder dan gemiddelde interesse ondergingen we het verschijnen van plaat drie, lazen de "We-hebben-zopas-onze-beste-plaat-ooit-gemaakt" interviews en namen vorige zomer akte van een matige Pukkelpop recensie. Tot nu!
De intrigerende nieuwe (3e)singel "My propeller" heeft niet alleen weer zo'n heerlijke drumpartij en een dreigend gitaartje maar voelt sterk verwant aan zanger Alex Turner's zijstapje The Last Shadow Puppets van twee jaar terug. Misschien zit daar het bekorende element?
No comments:
Post a Comment