We zijn er heilig van overtuigd dat enkelen onder u allergische verschijnselen beginnen te vertonen bij het minste vleugje progressieve rock dat in hun omgeving opduikt. Voor die mensen: stoppen met verder lezen!
Marillion dook voor ons het eerst op toen ze de affiche van Pinkpop (lap alweer...) haalden in 1984. De boomlange en beschilderde zanger Fish (schots pasport en dito drinkgewoontes) was zondermeer een opvallend figuur die net als een pot confituur de vliegen, in het geval van een rockgroep vlotjes de journalisten naar zich toe trok. Iedereen deed wat lacherig om die halve gare maar een jaar later schreef diezelfde mafkees - samen met z'n collega's - het liefdestafereeltje "Kayleigh", een nummer met het aura van een echte klassieker. De plaat die met de singel gepaard ging, "Misplaced childhood", staat ook 25 jaar later nog netjes tussen de groten van een door de serieuze rockpers verhuisd genre. Ook met "Lavender" en (Hup Schotland Hup) "Heart of Lothian" speelde de groep een fanclub bij elkaar die het aantal van meerdere eersteklassers samen ver oversteeg. Met opvolger "Clutching at straws" en singel "Incommunicado" (1 in Engeland!) promoveerde de groep naar een hoger echelon en lonkte - niet in het minst door de charismatische Fish - stadionsucces om de hoek. De schot, Derek William Dick voor de dienst bevolking, had de gave, ook op een podium voor duizenden, die gezellige cafévriend te zijn waar iedereen wilde naast staan. Ook in het echte leven bleek dit zo te zijn, het "Clutching at straws" album met teksten van zijn hand staat trouwens bol van verwijzingen naar de drankduivel. Iedereen, behalve het officiële statement destijds over de muzikale meningsverschillen, wijt de breuk tussen Fish en zijn collega's in 1988 immers daaraan. De groep stapte in een nieuw, en langzaam wegkwijnend, tijdperk met zanger Steve Hogarth en Fish stampte een bescheiden solo-carriëre uit de grond. De som der delen was ook in het geval van Marillion en Fish veel meer dan de wiskundige uitkomst.
No comments:
Post a Comment